Przodkowie- prowadźcie mnie скачать в хорошем качестве

Przodkowie- prowadźcie mnie

(Zwrotka I) W półmroku drży ziemia, gdy otwieram krąg, W ciszy nocy wołam — niech zstąpi wasz prąd. Przodkowie, co w cieniu czekacie bez słów, Otwórzcie mi ścieżki dawnych, zapomnianych snów. Nad głową wiatr niesie pamięć krwi, Nad dłonią ogień mówi, co było i co ma przyjść. W świetle księżyca widzę własny cień — To on mnie prowadzi, to on zna mój cel. (Refren) O, powstańcie ze mną, duchy pradawnych zapomnianych dni, Pokażcie mi prawdę, którą serce tak bardzo chce czcić. Bo każdy mój czyn niesie echa jak bębny — Karma wróci, czy jestem gotowa, czy nie. Uczcie mnie żyć, uczcie mnie trwać, By moje kroki nie raniły dróg, które mam. Wołam was głośno — prowadźcie mnie, Abym wreszcie przebudziła duszę, która jest we mgle. (Zwrotka II) Nad ranem mgła tańczy na granicy stref, A ja składam przysięgę: żadnych więcej pustych słów, tylko czyny, tylko serce. Bo prawda to ogień — oczyszcza, choć boli, A ścieżka do siebie wiedzie przez własne życiowe wybory. Z popiołu rosnę, w ciszy słyszę znak: „Nie szukaj światła, jeśli boisz się zmian”. Wzrok kieruję w ziemię — ta ziemia to nasz dom, Gdzie każdy z nas wraca, choćby błądził sto lat. (Refren) O, powstańcie ze mną, duchy pradawnych zapomnianych dni, Pokażcie mi prawdę, którą serce tak bardzo chce czcić. Bo każdy mój czyn niesie echa jak bębny — Karma wróci, czy jestem gotowa, czy nie. Uczcie mnie żyć, uczcie mnie trwać, By moje kroki nie raniły dróg, które mam. Wołam was głośno — prowadźcie mnie, Abym wreszcie przebudziła duszę, która jest we mgle. (Most) Niech moje słowa będą jak twardy głaz, A dobre czyny rosną jak święty las. Niech błędy pokoleń spalą się w rytmie tej pieśni, Bo kto siebie pozna, ten nigdy nie zgaśnie. (Finał) Zamykam krąg, lecz nie tłumię iskier, Bo duchy przodków idą już ze mną w ciszy A kiedy znów upadnę — nie będę sama, Bo siła to czyny i miarą jest wiara.