Eroica Symfonia bohaterska w dwóch częściach polski film wojenny 1957 czarno-biały reż. Andrzej Munk скачать в хорошем качестве

Eroica Symfonia bohaterska w dwóch częściach polski film wojenny 1957 czarno-biały reż. Andrzej Munk

Eroica. Symfonia bohaterska w dwóch częściach – czarno-biały polski film wojenny z 1957 roku w reżyserii Andrzeja Munka, zrealizowany w Zespole Filmowym „Kadr”. Jego premiera odbyła się 4 stycznia 1958 roku. Film składa się z dwóch 40-minutowych nowel: Scherzo alla polacca oraz Ostinato – lugubre. Trzecia zrealizowana nowela Con bravura nie weszła do filmu, gdyż reżyser uznał, że nie odpowiada artystycznie dwóm pozostałym. Obecne w filmie historie oparte są na opowiadaniach Węgrzy oraz Ucieczka Jerzego Stefana Stawińskiego, który jest również autorem scenariusza. Pierwsza część mówi o działaniach Dzidziusia Górkiewicza podczas powstania warszawskiego, który podejmuje się roli łącznika w mediacji nad połączeniem sił polskich i węgierskiego oddziału zatrzymanego przez Polaków pod Warszawą. Druga pokazuje polskich oficerów w niemieckim oflagu, którzy kultywują mit legendarnego już uciekiniera z obozu, porucznika Zawistowskiego. Wycofawszy się z realizacji Kanału według noweli Stawińskiego, Munk zdecydował się nakręcić utrzymany w lżejszej tonacji film na podstawie scenariusza przygotowanego przez tego samego literata. Operatorem zdjęć był Jerzy Wójcik, który wykorzystał w trakcie kręcenia filmu nowoczesny sprzęt umożliwiający posłużenie się głębią ostrości. Za scenografię do Eroiki odpowiadał Jan Grandys. Eroica w momencie premiery wzbudziła burzliwą reakcję krytyki filmowej. Postać defetysty Dzidziusia Górkiewicza oraz małostkowość polskich jeńców stały się pretekstem dla oskarżeń wobec reżysera o kwestionowanie bohaterstwa Polaków podczas II wojny światowej. Jednakże nie podważano na ogół warsztatu i strony estetycznej filmu, a z upływem czasu Eroica została uznana za jedno z najważniejszych dzieł polskiej szkoły filmowej, a także za odpowiedź reżysera na Kanał Andrzeja Wajdy. Film Munka został uhonorowany nagrodą FIPRESCI oraz Grand Prix dla najlepszego filmu na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Mar del Plata. Fabuła Obie włączone do filmu nowele mówią o ostatnich latach II wojny światowej, tematycznie wiążąc się z upadkiem powstania warszawskiego. Przedstawione wydarzenia ukazane są chronologicznie (pierwsza nowela to krytyczny obraz powstania, druga – obóz, do którego przybywają internowani polscy oficerowie, uczestnicy powstańczych walk) oraz logicznie (najpierw heroiczna, skazana na klęskę walka, potem jej konsekwencja – niewola w niemieckim oflagu). Odrzucona przez reżysera nowela Con bravura, która miała być pierwszą przedstawioną w filmie[1], relacjonuje losy konspiratorki przebranej za zakonnicę, która przedziera się z Generalnego Gubernatorstwa przez Tatry na Węgry Obsada Źródło: FilmPolski.pl[6] Scherzo alla polacca Edward Dziewoński – Zdzisław Górkiewicz ps. „Dzidziuś” Ignacy Machowski – major AK ps. „Grzmot" Leon Niemczyk – węgierski oficer Istvan Kolya Tomasz Zaliwski – adiutant węgierskiego generała Barbara Połomska – Zosia Górkiewicz Kazimierz Opaliński – komendant Mokotowa Zofia Czerwińska – telefonistka Lola ps. „Jagódka” Roman Wilhelmi – powstaniec warszawski Michał Szewczyk – powstaniec warszawski Stanisław Bareja – powstaniec warszawski Eleonora Lorentz – baba z żelastwem Bogdan Baer – węgierski oficer Emil Karewicz – powstaniec przesłuchujący Dzidziusia Roman Hubczenko Tomasz Lengren – harcerz Jerzy Felczyński Zygmunt Listkiewicz – kapral prowadzący musztrę Ostinato – lugubre Henryk Bąk – porucznik Krygier Mariusz Dmochowski – porucznik Korwin-Makowski Roman Kłosowski – podporucznik Szpakowski Bogumił Kobiela – podporucznik Dąbecki Tadeusz Łomnicki – porucznik Zawistowski Kazimierz Rudzki – podporucznik Turek Józef Kostecki – porucznik Żak Józef Nowak – porucznik Kurzawa Wojciech Siemion – porucznik Maria