🎭12 και τέταρτο ακριβώς «Όταν το Ρολόι Έδειξε Δώδεκα και Τέταρτο Ένα Έγκλημα Γραμμένο στο Χρόνο»⏱️🩸 скачать в хорошем качестве

🎭12 και τέταρτο ακριβώς «Όταν το Ρολόι Έδειξε Δώδεκα και Τέταρτο Ένα Έγκλημα Γραμμένο στο Χρόνο»⏱️🩸

🌧️ Υπόθεση – Μια Στιγμή Πριν την Τραγωδία Ένα βροχερό θεσσαλικό βράδυ – και όχι τυχαία. Η φύση προμηνύει την ταραχή. Ο αρχιτέκτονας Πρόκος, σε ένα απρόσμενο ταξίδι, συναντά μια άγνωστη γυναίκα: την Άννα Αμάντου. Τα λόγια της είναι πιο έντονα κι από τον ήχο της βροχής: «Θα με σκοτώσουν. Στις δώδεκα και τέταρτο ακριβώς.» Φαντασίωση ή προφητεία; Ο Πρόκος δεν έχει χρόνο να αποφασίσει. Γιατί στις δώδεκα και τέταρτο, πράγματι, η Άννα πεθαίνει. Και η ειρωνεία: ο μόνος που ήταν κοντά της – ήταν κι εκείνος που δεν γινόταν να το έχει κάνει. Έτσι ξεκινά ο Γιάννης Μαρής το αγωνιώδες παιχνίδι του με τον χρόνο, την ψυχή και την αλήθεια. Ένα έργο που δεν είναι απλώς αστυνομικό, αλλά μια υπαρξιακή ανατομία με τον καμβά του εγκλήματος. 🕯️ Οι Χαρακτήρες – Σιωπηλές Εκρήξεις Πίσω από τις Μάσκες 🔹 Πρόκος – Ένας άντρας της λογικής, σχεδιαστής κτιρίων και προοπτικών, μα ανίκανος να προβλέψει την κατάρρευση της πραγματικότητας. Από την πρώτη στιγμή μπλέκεται – όχι μόνο στο έγκλημα, αλλά σε μια εσωτερική κατάρρευση βεβαιοτήτων. Ο Πρόκος είναι ο σύγχρονος «αθώος» που το σύστημα βάζει στη θέση του ενόχου. 🔹 Άννα Αμάντου – Η γυναίκα-μυστήριο. Μοιάζει χαμένη, καταδιωγμένη, αλλόκοτη. Ή μήπως είναι η μόνη που γνωρίζει πραγματικά τι την περιμένει; Η Άννα δεν είναι οικεία ούτε στον εαυτό της. Είναι το θύμα που μοιάζει να το είχε αποδεχτεί πριν συμβεί η δολοφονία. 🔹 Αστυνομία / Δικαστικό σύστημα – Δεν προσωποποιείται έντονα, αλλά λειτουργεί ως ψυχρό σκηνικό, όπου ο άνθρωπος παύει να είναι πρόσωπο και γίνεται αριθμός, υπόθεση, υπόνοια. 🎭 Ψυχογράφημα – Όταν το Ρολόι Δεν Δείχνει Ώρα, αλλά Ενοχή Ο Μαρής, στο «Δώδεκα και Τέταρτο Ακριβώς», κάνει κάτι ιδιοφυές: δένει τη δολοφονία με το χρόνο. Όχι απλώς ως χρονική στιγμή, αλλά ως ψυχικό κλείδωμα. Η Άννα πεθαίνει σαν να ήταν προορισμένο. Ο Πρόκος βιώνει μια αλλοτρίωση – γιατί τίποτα από όσα συνέβησαν δεν μπορούν να εξηγηθούν ορθολογικά. Ο θεατής δεν παρακολουθεί απλώς την εξιχνίαση ενός εγκλήματος, αλλά συμμετέχει στη διάλυση της λογικής. Ο εφιάλτης του ανθρώπου που φαίνεται ένοχος, ενώ δεν είναι, και της γυναίκας που είναι θύμα, αλλά ίσως ήξερε ή σχεδίασε, στοιχειώνει κάθε λεπτό. Το έργο γίνεται υπαρξιακή κραυγή: Ποιος αποφασίζει τι είναι αλήθεια; Ο χρόνος, οι μάρτυρες, ή το ίδιο το θύμα; 📜 Ιστορικό Πλαίσιο – Η Σιωπηρή Καχυποψία της Μεταπολεμικής Ελλάδας Η ιστορία γράφτηκε το 1960, σε μια Ελλάδα που ακόμα κουβαλούσε το βάρος του Εμφυλίου και την αβεβαιότητα της πολιτικής ανασφάλειας. Η εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη, η αστική ασφάλεια, η έννοια της αθωότητας είχαν όλα ραγίσει. Ο Μαρής – οξυδερκής παρατηρητής – πατά πάνω σ’ αυτή τη ρωγμή. Ο ήρωάς του δεν βρίσκεται σε θέση ισχύος αλλά σε θέση ευάλωτης αναμονής – όπως και οι περισσότεροι πολίτες εκείνης της εποχής, που μπορούσαν να βρεθούν ξαφνικά υπόλογοι σε καταστάσεις που δεν προκάλεσαν. 📻 Το έργο ανέβηκε ραδιοφωνικά το 2016 από το Τρίτο Πρόγραμμα, αν και το πρωτότυπο δημοσιεύτηκε το 1960 στο περιοδικό «Πρώτο». Ποτέ δεν μεταφέρθηκε ευρέως στο θεατρικό σανίδι, παρ’ ότι έχει όλα τα στοιχεία ενός έντονου μονόπρακτου ψυχοδράματος. Στο εξωτερικό δεν έχει παρουσιαστεί ως θεατρικό, όμως ανήκει στα έργα που φωνάζουν για διασκευή, χάρη στον περιορισμένο αλλά εντατικό αριθμό προσώπων και στην αγωνία που κορυφώνεται χωρίς φανφάρες. 🎬 Η Αίσθηση του Θεατή – Μια Βροχή που Δεν Στεγνώνει Ποτέ Φεύγοντας από το έργο – ή από το ραδιοφωνικό του άκουσμα – ο θεατής αισθάνεται ένα βάρος στον αυχένα. Όχι από τη βία, αλλά από την ανατροπή της αίσθησης ελέγχου. Μπορεί κάποιος να σε οδηγήσει στη θέση του ενόχου, απλώς επειδή έτυχε να είσαι εκεί. Μπορεί κάποια να ξέρει ότι θα πεθάνει, και κανείς να μην την πιστέψει. Η ώρα γίνεται εφιάλτης – δεν είναι πια χρόνος. Είναι πεπρωμένο. Ο θεατής κουβαλά τη σκηνή της προφητείας, τη ματιά της Άννας, και την απορία: "Πώς ήξερε;" Ίσως και: "Ποιος είμαι τελικά εγώ, μέσα σε αυτόν τον κόσμο που αποδίδει ενοχές χωρίς απόδειξη;" 🖋️ Λίγα Λόγια για τον Γιάννη Μαρή – Ο Δημιουργός του Σκιώδους Αστυνομικού Τοπίου Ο Γιάννης Μαρής (ψευδώνυμο του Ιωάννη Τσιριμώκου) γεννήθηκε το 1916 και θεωρείται ο θεμελιωτής του ελληνικού αστυνομικού μυθιστορήματος. Πολιτικός συντάκτης, συγγραφέας με κοινωνική ευαισθησία και βαθιά γνώση των ανθρώπινων αδυναμιών, έγραψε ιστορίες που δεν είχαν απλώς δολοφόνους αλλά χαρακτήρες, δεν είχαν απλώς σασπένς αλλά κοινωνικό σχόλιο. Το «Δώδεκα και Τέταρτο Ακριβώς» είναι δείγμα της πιο ώριμης και ατμοσφαιρικής γραφής του. Μια γροθιά χωρίς φωνή, μια πρόβλεψη χωρίς μαντεία. 🎭 Τελευταία Σκηνή – Ένα Ρολόι Που Χτυπά για Όλους Το ρολόι που χτύπησε δώδεκα και τέταρτο δεν ανήκει μόνο στην Άννα. Ανήκει σε όλους μας. Κάθε φορά που αμφισβητούμε την εσωτερική φωνή μας, κάθε φορά που θεωρούμε απίθανο το αδιανόητο, το ρολόι πλησιάζει ξανά αυτό το σημείο. Η θεατρική διάσταση αυτού του έργου είναι άχρονη – γιατί ο φόβος, η ενοχή και η σιωπηρή καταδίκη είναι πάντα παρόντες. ⏰ Και είναι πάντα δώδεκα και τέταρτο, όταν έρθει η στιγμή να κοιτάξουμε κατάματα την αλήθεια. ⏰ Angeli Georgia – Storyteller of Light