Скачать с ютуб Przeczytać na nowo #3: Stanisław Czycz. Rozmawiają Urszula Honek i Maciej Libich. в хорошем качестве

Przeczytać na nowo #3: Stanisław Czycz. Rozmawiają Urszula Honek i Maciej Libich.

5 czerwca w Księgarni Czarnego odbyło się spotkanie z cyklu „Przeczytać na nowo”, poświęcone twórczości Stanisława Czycza, w którym udział wzięli Urszula Honek i Maciej Libich. Urszula Honek – autorka tomów poezji „Sporysz”, „Pod wezwaniem” i „Zimowanie” oraz zbioru opowiadań „Białe noce”. Publikowała m.in. w „Piśmie”, „Dwutygodniku”, miesięczniku „Znak”. Laureatka Grand Prix Konkursu Poetyckiego im. Rainera Marii Rilkego, Nagrody Krakowa Miasta Literatury UNESCO, Nagrody im. Adama Włodka oraz Nagrody im. Stanisława Barańczaka w ramach Poznańskiej Nagrody Literackiej. Za „Białe noce” otrzymała nominację do międzynarodowej nagrody Premio Grand Continent 2022 oraz do Paszportów Polityki 2022. Pochodzi z Racławic koło Gorlic. Maciej Libich – krytyk literacki, założyciel i redaktor kwartalnika „Wizje”, doktorant na Uniwersytecie Warszawskim. Laureat Diamentowego Grantu (2019). Redaktor „Literatury na Świecie”, współpracuje z „Polityką” i „Czasem Kultury”. Pisał też dla „Dwutygodnika”, „Gazety Wyborczej”, „Odry”. W wydawnictwie WBPiCAK wydał krótkie prozy „Przepływy”. Mieszka w Warszawie. Stanisław Czycz – urodził się w 1929 roku w Krzeszowicach, dorosłe życie spędził w Krakowie, gdzie zmarł w 1996 roku. Poeta pokolenia „Współczesności". Debiutował w roku 1955, biorąc udział, obok m.in. Białoszewskiego i Herberta, w „Prapremierze pięciu poetów” na łamach „Życia Literackiego”. Swoje utwory poetyckie wydał w tomach „Tła” (1957) i „Berenais” (1960). W 1961 debiutował jako prozaik opowiadaniem „And”, które weszło potem do tomu „Ajol” (1967). Czycz wydał jeszcze dwa tomy opowiadań nawiązujących do młodości spędzonej w Krzeszowicach, „Nim zajdzie księżyc” (1968, stało się podstawą adaptacji filmowej „Nad rzeką, której nie ma”, zrealizowanej w 1991 roku przez A. Barańskiego) i „Nie wiem co ci powiedzieć” (1983), a także powieści „Pawana” (1977) oraz uważaną za najlepszą w dorobku – „Nie wierz nikomu” (1987). W 1996 oku ukazała się ostatnia książka Czycza, tom „Ajol i Laor”, zawierający opowiadania z „Ajola”, przejrzane i zmienione przez autora. Artysta przez wiele lat zmagał się z chorobami, pisał niewiele, żył z dala od środowiska literackiego. Był jednym z najoryginalniejszych twórców w literaturze polskiej; podjął próbę stworzenia idiolektu, który lepiej niż utrwalone konwencje oddawałby jednostkowe doświadczenie. Badacze określają język jego utworów jako rozbity, w stanie rozpadu. Na początki XXI wieku grupa krytyków i pisarzy związanych z krakowskim „Ha! artem!” podjęła się przypomnienia i nowej interpretacji dorobku pisarza, wydając dwa dzieła „Arw” (2007) i „Nie wiesz nikomu” (2016). Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury.