Το τραύμα που δεν φαίνεται скачать в хорошем качестве

Το τραύμα που δεν φαίνεται

Η κατανόηση της σχέσης μεταξύ αυτισμού και τραύματος έχει εξελιχθεί σημαντικά την τελευταία δεκαετία, με αυξανόμενη αναγνώριση ότι οι αυτιστικές εμπειρίες, συχνά παρεξηγημένες, μπορεί να συνδέονται στενά με τραυματικά βιώματα. Η σύγχρονη νευροεπιβεβαιωτική προσέγγιση επισημαίνει ότι το τραύμα στα αυτιστικά άτομα δεν είναι απλώς αποτέλεσμα εξωτερικών γεγονότων, αλλά προϊόν της συστηματικής ακαταλληλότητας του περιβάλλοντος τους να ανταποκριθεί στις ανάγκες τους, της κοινωνικής απόρριψης, και της επιμονής στη νευροτυπική κανονιστικότητα. Παραδοσιακά, το ψυχολογικό τραύμα οριζόταν ως αντίδραση σε εξαιρετικά στρεσογόνα ή επικίνδυνα γεγονότα. Ωστόσο, η νεότερη θεωρητική προσέγγιση αναγνωρίζει το τραύμα και ως αποτέλεσμα χρόνιων, υπόγειων εμπειριών που προκαλούν αίσθηση αδυναμίας, αποκλεισμού ή μη αναγνώρισης. Για τα αυτιστικά άτομα, τέτοιες εμπειρίες περιλαμβάνουν: • Συστηματική χρόνια συγκάλυψη (masking): Η συνεχής ανάγκη να «φορούν μάσκα» για να φαίνονται νευροτυπικά —να καταστέλλουν τις αυθόρμητες εκφράσεις, να μιμούνται κοινωνικές συμπεριφορές που δεν τους είναι φυσικές, να αποφεύγουν τις αισθητηριακές τους ανάγκες— μπορεί να οδηγήσει σε εξουθένωση, αποπροσωποποίηση και κρίσεις ταυτότητας. Το masking δεν είναι απλώς στρατηγική κοινωνικής επιβίωσης, αλλά διαδικασία που μπορεί να καταστεί βαθιά τραυματική όταν ασκείται διαρκώς και ακούσια, ιδιαίτερα από μικρή ηλικία. • Αισθητηριακή υπερφόρτωση χωρίς προσαρμογές: Τα αυτιστικά άτομα έχουν συχνά αυξημένη ή μειωμένη ευαισθησία σε ερεθίσματα όπως ήχοι, φώτα, υφές και μυρωδιές. Η έκθεση σε περιβάλλοντα χωρίς κατάλληλες αισθητηριακές ρυθμίσεις —όπως θορυβώδεις σχολικές αίθουσες, έντονα φώτα, αγγίγματα χωρίς προειδοποίηση— μπορεί να προκαλέσει υπερδιέγερση, πανικό ή ακόμα και σωματικά συμπτώματα. Όταν αυτό συμβαίνει συστηματικά, συντελεί στην εγκαθίδρυση τραυματικών σωματικών και συναισθηματικών αντιδράσεων. • Κοινωνική απόρριψη και bullying: Πολλά αυτιστικά παιδιά και έφηβοι αναφέρουν εμπειρίες απομόνωσης, χλευασμού ή σωματικής βίας από συνομηλίκους, λόγω διαφορετικότητας στην επικοινωνία, τις κινήσεις ή τα ενδιαφέροντά τους. Η χρόνια κοινωνική απόρριψη οδηγεί σε εσωτερίκευση της ντροπής και του αισθήματος ότι «είμαι λάθος». Οι επιπτώσεις αυτών των εμπειριών είναι συγκρίσιμες με εκείνες της κακοποίησης και αναγνωρίζονται από σύγχρονες μελέτες ως μορφές σύνθετου τραύματος. • Αναγκαστική προσαρμογή σε μη προσιτά εκπαιδευτικά ή οικογενειακά πλαίσια: Όταν τα συστήματα —σχολείο, οικογένεια, θεραπεία— πιέζουν το άτομο να λειτουργεί με τρόπους που δεν είναι συμβατοί με τον αυτιστικό τρόπο σκέψης και επεξεργασίας, το παιδί ή ο ενήλικας βιώνει μια μορφή διαρκούς «ασυμβατότητας». Η μη αναγνώριση των αναγκών του μπορεί να ερμηνευτεί ως απόρριψη της ίδιας της ύπαρξής του. Αυτός ο «εκπαιδευτικός εξαναγκασμός» προς συμμόρφωση έχει συνδεθεί με αυξημένα επίπεδα άγχους, καταθλιπτικών συμπτωμάτων και αυτοτραυματικής συμπεριφοράς. Δείτε περισσότερα στο βίντεο...