У нас вы можете посмотреть бесплатно Ląd i Ciążeń POLSKA Z DRONA или скачать в максимальном доступном качестве, видео которое было загружено на ютуб. Для загрузки выберите вариант из формы ниже:
Если кнопки скачивания не
загрузились
НАЖМИТЕ ЗДЕСЬ или обновите страницу
Если возникают проблемы со скачиванием видео, пожалуйста напишите в поддержку по адресу внизу
страницы.
Спасибо за использование сервиса ClipSaver.ru
Ląd – wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie słupeckim, w gminie Lądek, nad Wartą. Nazwy historyczne: Lenda, Lend. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa konińskiego. Mieści się w niej siedziba Wyższego Seminarium Duchownego Towarzystwa Salezjańskiego. Leży na trasie szlaku cysterskiego. Co roku w miejscowości odbywa się Festiwal Kultury Słowiańskiej i Cysterskiej. Pierwsza pisemna wzmianka o Lądzie pochodzi z 1136 roku. Od VIII do XIII wieku był tu gród strzegący przeprawy przez Wartę i kontrolujący szlak handlowy. Od XII do XVIII w. kasztelania (kasztelan lendzki albo lądzki). Miejscowość pod zlatynizowaną nazwą Lande wymieniona jest w łacińskich dokumentach z 1282 wydanym w Dłusku i w 1283 opublikowanym w Gnieźnie sygnowanych przez króla polskiego Przemysła II. Dokument wymienia kasztelana lądeckiego Bosatę we fragmencie „comite Bossata castelano Landensi. W 1885 roku we wsi uruchomiono gorzelnię, a w 1910 roku - młyn. W latach międzywojennych wybudowano również most na Warcie. Opactwo Cystersów w Lądzie Opactwo Cystersów w Lądzie – zabytkowy zespół klasztorny w Lądzie, w województwie wielkopolskim, w powiecie słupeckim. Dawny klasztor cystersów, obecnie placówka salezjanów – Wyższe Seminarium Duchowne Towarzystwa Salezjańskiego. 1 lipca 2009 roku obiekt uznany za Pomnik historii. Znajduje się na Szlaku Cysterskim. Z najstarszego kościoła romańskiego nie zachowały się do dzisiaj żadne fragmenty, jednak przypuszcza się, że wschodnia część kościoła romańskiego mogła składać się z prostokątnego prezbiterium i transeptu, do których w XIII w. dobudowano ceglany bazylikowy bezwieżowy korpus, mniej więcej o rozmiarach dzisiejszej świątyni. W 1651 rozpoczęto burzenie wschodniej części kościoła i budowę nowego, barokowego. Pracami prowadzonymi do około 1696 początkowo kierował Tomasz Poncino, po nim Jerzy Catenazzi, Jan Koński i ostatecznie Józef Bellotti twórca ostatecznego projektu wschodniej partii kościoła. Roboty wykończeniowe trwały jeszcze w 1714 r. Wschodnia elewacja prezbiterium, najlepiej widoczna z głównej drogi, otrzymała wówczas 2 wieże, zwieńczone w 1720 roku ażurowymi hełmami. W latach 1728–1737 Pompeo Ferrari zamknął partię wschodnią świątyni centralną kompozycją nawy głównej. W przeciwieństwie do surowych i konwencjonalnych form wcześniejszych, korpus założony na planie lekko wydłużonego prostokąta z wpisanym ośmiobokiem i trzema przenikającymi się elipsami otrzymał dynamiczną formę, pełną płynnych linii i z wielką 38-metrową kopułą nad częścią centralną. O ile we wcześniejszej części ważną rolę pełnią dekoracje sztukatorskie – dzieło włoskich stiukatorów z warszawskiej grupy J. Sz. Bellottiego, w nowej – dekoracja malarska. Kościół został konsekrowany 1743 pw. NMP i św. Mikołaja. Po 1791 r. kopuła i dachy kościelne zostały pokryte blachą miedzianą. LAWENDOWY LĄD Okazało się, że oboje z Gosią uprawę roślin mamy we krwi, choć w młodości nie podzielaliśmy zainteresowań naszych mam, wręcz nie znosiliśmy prac ogrodowych. Jednak los spłatał nam figla, gdy kilka lat temu odwiedziliśmy Prowansję i liczne tamtejsze sklepiki pełne aromatycznych, lawendowych produktów. Gosia jeszcze wtedy była zakochaną w swoim zawodzie polonistką i pedagogiem, a ja spełniałem się w pracy w dużych firmach. Mimo to postanowiliśmy wszystko zmienić i na 20. rocznicę ślubu przenieśliśmy się nad dolinę Warty. Z czasem, ku własnemu zdumieniu, stare pasje zastąpiliśmy nowymi i zajęliśmy się uprawą lawendy i przetwarzaniem jej w pachnące produkty, majsterkowaniem, fotografią i goszczeniem. Lawendę posadziliśmy rodzinnie, jako małżeństwo własnoręcznie ją pielęgnujemy, zbieramy z pomocą krewnych, przyjaciół i sympatyków. Wiosną i latem prowadzimy też plenerową kawiarenkę. Naszym Lądem chcemy dzielić się z innymi, bo jest tego wart. Zapraszamy :) PAŁAC W CIĄŻENIU Pałac w Ciążeniu (woj. wielkopolskie, pow. słupecki, gm. Lądek) to bardzo dobrze zachowany przykład architektury rokokowej na ziemiach wielkopolskich. W 1949 r. Wojewódzki Konserwator Zabytków w Poznaniu podjął decyzję o przyznaniu mu statusu szczególnie ważnego dobra kultury oraz wpisał go do rejestru zabytków. Dawny pałac biskupów położony jest na wysokim brzegu Warty, w otoczeniu ogrodu zaprojektowanego z wykorzystaniem naturalnego ukształtowania terenu. Od wschodu i północy przylega do niego park krajobrazowy, a od południa ogród układa się w trzy tarasy, schodzące ku malowniczej dolinie Warty. Na środkowym tarasie mieszczą się dwa stawy oraz kopiec, z którego rozciąga się panorama Nadwarciańskiego Parku Krajobrazowego. To jeden z trzech Domów Pracy Twórczej UAM w Poznaniu. Dwa pozostałe znajdują się w pałacu w Gułtowach oraz w pałacu w Obrzycku k. Szamotuł.