Скачать с ютуб Antonio Lucio Vivaldi - WINTER,(Χειμώνας),(The For Seasons),(Le Quattro Stagioni) в хорошем качестве

Antonio Lucio Vivaldi - WINTER,(Χειμώνας),(The For Seasons),(Le Quattro Stagioni)

Οι Τέσσερις Εποχές, συγκαταλέγονται σήμερα ανάμεσα στα δημοφιλέστερα έργα που γράφτηκαν ποτέ, ένα από τα πιο υπέροχα της μουσικής μπαρόκ. Η επίκληση της φύσης μέσα από τη μουσική με τη χρήση μουσικών οργάνων για τη μίμηση των ήχων της στο πιο διάσημο δείγμα. Οι «Τέσσερις Εποχές» γράφτηκαν ως κοντσέρτο για σόλο βιολί και ορχήστρα εγχόρδων. Ο υπότιτλος που έδωσε στο έργο αυτό ο ίδιος ο Βιβάλντι ήταν: «Διαγωνισμός ανάμεσα στην Αρμονία και την Επινόηση». Τα τέσσερα πρώτα κοντσέρτα της συλλογής, καθένα από τα οποία αποτελείται από τρία μέρη, περιγράφουν διαδοχικά τις εποχές του έτους αρχίζοντας από την άνοιξη. Ο Βιβάλντι έγραψε για κάθε εποχή ένα μικρό ποίημα το οποίο προτάσσει σε καθένα από τα τέσσερα κοντσέρτα. Οι στίχοι τους σημειώνονται και μέσα στην παρτιτούρα, στα σημεία εκείνα όπου ο βενετσιάνος συνθέτης επιχειρεί να αναπαραστήσει ηχητικά τις εικόνες που μας υποβάλλουν τα ποιήματα αυτά. ΧΕΙΜΩΝΑΣ Ο Χειμώνας (1ο μέρος,allegro non molto ) Οι άνθρωποι τουρτουρίζουν απ' το κρύο φυσά ένας παγωμένος αέρας ο κόσμος βαδίζει βιαστικά χτυπώντας τα πόδια στη γη το κρύο δυναμώνει, τα δόντια αρχίζουν να τρίζουν. Η αρχή του 1ου μέρους υποβάλλει το παγωμένο χιόνι και το παγερό κρύο. Όταν αρχίζει ο σολίστ, ακούγεται σαν τον παγερό άνεμο ενώ το τρέμολο των εγχόρδων απεικονίζει ανθρώπους που τρέμουν απ’ το κρύο και χτυπούν τα πόδια στη γη για να ζεσταθούν. Το κρύο τους διαπερνά και περπατούν βιαστικά αναζητώντας μια ζεστή γωνιά. Οι χορδές του βιολιού αποκτούν τώρα τόση δύναμη, ώστε είναι σχεδόν αδύνατο να μην ακούσει κανείς το τρίξιμο των δοντιών, το οποίο ποτέ ίσως δεν υπήρξε μελωδικότερο. Ο χειμώνας έχει έρθει για τα καλά και το μόνο που μπορούν να κάνουν τα πλάσματα της φύσης, μαζί και ο άνθρωπος είναι να υπομένουν καρτερικά την παγωνιά, αναζητώντας ένα ζεστό καταφύγιο. Ο Χειμώνας (2ο μέρος ,largo) Καθισμένοι μπροστά στο τζάκι οι άνθρωποι ανακτούν δυνάμεις ενώ έξω από το παράθυρο πέφτουν οι σταγόνες της βροχής. Η μελωδία του 2ου μέρους με συνοδεία pizzicato (απαλό τσίμπημα των χορδών) υπονοεί τη ζεστασιά και τη θαλπωρή δίπλα στο τζάκι. Καταλήγουμε, έτσι, σε μια ρωμαλέα μουσική που είναι σαν κάποιος να χτυπά τα άψυχα πόδια του, για να επαναφέρει το αίμα. Ακόμη, με μια προσεκτική «ματιά», βλέπουμε τις φλόγες της φωτιάς να χρωματίζουν τα πρόσωπα των ανθρώπων παίζοντας με τις αποχρώσεις του κόκκινου, του κίτρινου και του πορτοκαλί. Ενώ το μουσικό σκηνικό συμπληρώνουν οι σταγόνες της βροχής, προσθέτοντας τη δική τους πινελιά, που κάνει το σύνολο να δένει με εξαιρετική αρμονία. Ο Χειμώνας (3ο μέρος,allegro) Το έδαφος έχει πιάσει πάγο και γλιστράει οι άνθρωποι περπατούν με μικρά, διστακτικά βήματα από τον φόβο μην πέσουν όσοι δεν τα καταφέρνουν σωριάζονται καταγής ο πάγος αρχίζει να ραγίζει, σπάει σε μικρά κομμάτια μερικοί ακόμη απρόσεχτοι γλιστρούν. Επιστρέφουμε ασφαλείς στο σπίτι ο άνεμος λυσσομανά βρισκόμαστε στην καρδιά του χειμώνα μέσα όμως στη θαλπωρή της κάμαρας όλα φαντάζουν όμορφα. Στο τελικό 3ο μέρος οι άνθρωποι προσπαθούν να βαδίσουν και μερικές φορές γλιστρούν στον πάγο. Τα γρήγορα σημεία θυμίζουν τον παγωμένο άνεμο μαζί με το τρέμολο που δίνει κι ένα δραματικό τέλος. Η λίμνη της Βενετίας είχε παγώσει δέκα χρόνια πριν τη συγγραφή του έργου, κάτι που συνιστά προφανώς την έμπνευση του Βιβάλντι. Σε αντίθεση με τα δύο πρώτα μέρη, σ’ αυτό μοιάζει να επικρατεί μια αίσθηση αταραξίας που παραπέμπει στο στέρεο πάγο που έχει καλύψει τα πάντα. Αυτή, πάντως, διακόπτεται αρκετές φορές μιας και οι άνθρωποι δεν καταφέρνουν να ισορροπήσουν πάνω στον πάγο και γλιστρούν. Ωστόσο την επόμενη κιόλας στιγμή τους βλέπουμε και πάλι να στέκονται στα πόδια τους και να προσπαθούν και πάλι να «δαμάσουν» τον πάγο. Και όπως μαθαίνουμε παρακάτω, καταφέρνουν να γυρίσουν ασφαλείς στο σπίτι. Ίσως αυτό να είναι κι ένα σχόλιο του Βιβάλντι για το πώς θα πρέπει να αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι τις γενικότερες καταστάσεις της ζωής που κάποτε τους γονατίζουν. Με υπομονή και επιμονή μπορεί κανείς εντέλει να πετύχει τους στόχους του. Μ’ αυτή την προτροπή μας αποχαιρετά, λοιπόν, ο συνθέτης. Μάλιστα κάποιος θα μπορούσε να ισχυρισθεί ότι οι εποχές και η εναλλαγή τους δε σημαίνουν τίποτα. Ο άνθρωπος είναι αυτός που δίνει νόημα στην ύπαρξή τους μέσα από μία διαδικασία αμφίδρομης αλληλεπίδρασης. Οι «Τέσσερις Εποχές» αποτελούν ίσως το κορυφαίο παράγωγο αυτής της δημιουργικής ένωσης.