У нас вы можете посмотреть бесплатно Canción comunista (Roberto Sobrado) или скачать в максимальном доступном качестве, видео которое было загружено на ютуб. Для загрузки выберите вариант из формы ниже:
Если кнопки скачивания не
загрузились
НАЖМИТЕ ЗДЕСЬ или обновите страницу
Если возникают проблемы со скачиванием видео, пожалуйста напишите в поддержку по адресу внизу
страницы.
Спасибо за использование сервиса ClipSaver.ru
Tema do cantautor ourensáo Roberto Sobrado / cancionsen.galego "Lingoa proletaria do meu pobo eu fáloa porque sí, porque me gosta, porque me peta e quero e dáme a gana porque me sái de dentro, aló do fondo dunha tristura aceda que me abrangue ao ver tantos patufos desleigados, pequenos mequetrefes sin raíces que ao pór a garavata xa non saben afirmarse no amor dos devanceiros, falar a fala nai, a fala dos avós que temos mortos, e ser, co rosto erguido, mariñeiros, labregos da lingoaxe, remo i arado, proa e rella sempre. Eu fáloa porque sí, porque me gosta e quero estar cos meus, coa xente miña, perto dos homes bos que sufren longo unha historia contada noutra lingoa" Volveu o inverno, camarada, e a rutina do deber. Un ano máis, compañeiros, quixera manter a fe, e quixera seguir crendo que xuntos podemos cambiar para chegar ao ben colectivo sobre o individual. E eu non posúo a verdade, non vos vou mostrar a luz, non quero que me sigades, non son o voso gurú, Só quería falarvos dun vello soño de igualdade. Sanidade e educación, as bases desa sociedade que medrará alimentada pola paz e a tolerancia entre pobos e razas, reparto das abundancias. E nada de caciques, especuladores nin guerras, nin bloqueos nin bombardeos, o pobo é quen máis ordena. E saberás que estou cansado, aínda que non viva mal, e penso seguir cantando, e eu quixera facer máis, porque anque viva coma un burgués, a familia é proletaria, labrega, nacionalista, desa xente que non cala. E como vou calar eu, se inda hoxe me sinalan por cantar na miña lingua, por falar dos camaradas, dos que deron a vida, dos que morreron pola espalda, Bóveda, Allende, Guevara, Reboiras, Lorca, Víctor Jara. Non pido vinganza, tan só quero dignidade, as bombas e os conflitos deixémosllos ós ianquis. Máis cedo ca tarde hanse abrir as alamedas, nós temos o don da palabra. Venceremos, Ai, Carmela ! Cando se alonguen os días, agárdovos camaradas, nun vintecinco de abril, ou na primavera de Chiapas.