KALENDARIUM. 25.10.1655 r. скачать в хорошем качестве

KALENDARIUM. 25.10.1655 r.

25 października 1655 roku – data, która w polskiej historii zapisała się dramatycznym echem działań wojennych, politycznych intryg i narodowej próby przetrwania. Tego dnia rozpoczęło się rosyjskie oblężenie Lwowa – jednego z najważniejszych miast Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Wydarzenie to miało miejsce w czasie IV wojny polsko-rosyjskiej (1654–1667), znanej także jako wojna o Inflanty i Ukrainę, będącej częścią wielkiej katastrofy połowy XVII wieku, kiedy to Polska stanęła na krawędzi upadku, rozdzierana przez wrogów z zewnątrz i chaos wewnętrzny. Rok 1655 to przecież także początek „potopu szwedzkiego”, który niemal równocześnie spustoszył kraj. Rzeczpospolita znalazła się wtedy w sytuacji niemal bez wyjścia – od zachodu uderzyli Szwedzi, od wschodu Rosjanie, od południa Kozacy, a na północy Litwa płonęła w ogniu wojny domowej. Rosyjskie wojska pod wodzą księcia Aleksego Trubeckiego, wsparte przez oddziały kozackie Bohdana Chmielnickiego, ruszyły w stronę Lwowa po wcześniejszym zdobyciu Wilna i Grodna. Car Aleksy I Michajłowicz dążył wówczas do całkowitego podporządkowania ziem ruskich, a jego ambicją było nie tylko rozszerzenie granic państwa moskiewskiego, ale i zdobycie symbolicznej przewagi nad Rzecząpospolitą – potęgą, która przez ponad sto lat dominowała na wschodzie Europy. Lwów był w tym kontekście celem strategicznym i prestiżowym – bogate, warowne miasto, centrum handlu, kultury i religii, miejsce, gdzie przenikały się wpływy polskie, ruskie, ormiańskie i żydowskie, stało się symbolem oporu i lojalności wobec Rzeczypospolitej. Oblężenie Lwowa trwało od końca października do początku listopada 1655 roku. Mimo przewagi liczebnej Rosjan i Kozaków, miasto broniło się z niezwykłą determinacją. Dowództwo obrony objął wojewoda ruski Stanisław „Rewera” Potocki, wspierany przez biskupa lwowskiego Stanisława Zbigniewa Choromańskiego oraz lokalną szlachtę i mieszczan. Lwów był przygotowany – mury miejskie, fortyfikacje i duch obrony tworzyły barierę, której nie udało się przełamać. Mieszkańcy, podobnie jak później obrońcy Jasnej Góry, widzieli w obronie miasta nie tylko militarny obowiązek, ale i akt wiary w przetrwanie państwa. Rosyjskie oblężenie ostatecznie zakończyło się niepowodzeniem. Trubecki nie zdołał zdobyć miasta, a w obliczu rosnącego zagrożenia ze strony Szwedów na innych frontach oraz trudności z zaopatrzeniem, zmuszony był wycofać swoje wojska. Lwów pozostał niezdobyty – miastem wolnym, choć wciąż zagrożonym. To wydarzenie zapisało się w pamięci jako jeden z nielicznych momentów triumfu w czasie, gdy Polska była rozdzierana przez wojny, zdrady i obce okupacje. Oblężenie Lwowa w 1655 roku stanowi świadectwo nie tylko militarnej odwagi, lecz także siły ducha i tożsamości mieszkańców Rzeczypospolitej. W epoce, gdy upadały miasta i kruszyły się sojusze, Lwów pozostał wierny koronie – symbolem nadziei i ciągłości państwa. Choć kolejne dekady przyniosły dalsze wojny i zniszczenia, to pamięć o tamtym oporze przetrwała, budując legendę miasta niezłomnego, które przez stulecia pozostawało jednym z filarów polskiego dziedzictwa kulturowego i narodowego. #HistoriaPolski #Lwów1655 #OblężenieLwowa #RzeczpospolitaObojgaNarodów #IVWojnaPolskoRosyjska #Historia #PolskaHistoria #WojnyXVIIwieku #PamięćNarodu #PolskaDuma #Lwów #Rosja #Kozacy #BohdanChmielnicki #AleksyMichajłowicz #StanisławPotocki #ObronaLwowa #PotopSzwedzki #Dziedzictwo #WielkaHistoria #DziejeNarodu