#ร่วมทำบุญกับวัด скачать в хорошем качестве

#ร่วมทำบุญกับวัด

คุณธรรม 5 ประการแห่งความเป็นบัณฑิต คุณสมบัติของผู้เป็นบัณฑิต หรือ "ผู้ใหญ่" ซึ่งต้องประกอบด้วย สัจจะ ธรรมะ อหิงสา สัญญมะ และทมะ ความหมายของคำว่า "เถระ" ทั้งในทางพระวินัย และทางธรรม รวมถึงการเตือนสติให้พิจารณาตนเอง และปฏิบัติด้วยเมตตาธรรมต่อผู้อื่น โดยเฉพาะผู้ที่ด้อยกว่าหรือลูกจ้าง การตีความนิยามของ "ความเป็นผู้ใหญ่" และ "ปราชญ์" ได้ตั้งคำถามต่อค่านิยมทางสังคม ที่มักจะให้ความเคารพแก่ผู้ที่มีอายุมากกว่า โดยอ้างวลีเช่น "ฉันเกิดนาน" "กูอาบน้ำร้อนก่อนมึง" หรือ "กูกินเกลือมากกว่ามึงกินข้าว" และเสนอว่าสิ่งเหล่านี้ไม่ใช่มิติตัดสิน ความเป็นผู้ใหญ่ที่แท้จริงในทางธรรม แต่ความเป็นปราชญ์ หรือผู้ใหญ่ที่แท้จริงนั้น ประกอบด้วยคุณธรรม 5 ประการ ดังนี้: ยมฺหิ สจฺจญฺจ ธมฺโม จ อหิงสา สญฺญโม ทโม ส เว วนฺตมโล ธีโร โส เถโรติ ปวุจฺจติ ส่วนผู้ใดมีสัจจะ 1 มีธรรม 1 มีอหิงสา 1 มีสัญญมะ 1 มีทมะ 1 ผู้นั้นแลเป็นปราชญ์ สลัดมลทินได้แล้ว เรียกว่าเป็นผู้ใหญ่ 1. มีสัจจะ: สัจจะ ความ จริง พูด จริง ทำ จริง สัจจะ ไม่ ให้ ร้าย ไม่ ป้าย สี ใคร ด้วย คำ เท็จ ทั้ง หลาย และ ด้วย ความ สัตย์ จริง 2. มีธรรมะ: เป็นธรรมชาติก็ได้ มีความเที่ยงธรรม เข้าถึงธรรมชาติ มีความเป็นธรรม หรือปฏิบัติดีแล้วในธรรมนั้น 3 มีอหิงสา: ผู้ไม่เบียดเบียน ถ้าเป็นผู้ใหญ่ จะอยู่ในหลักเกณฑ์นี้ท้้งหมด 4. มีสัญญมะ: เป็น การ ยับ ยั้ง ชั่ง ใจ ไว้ นะ ยับ ยั้ง ทำ อะไร ก็ มี การ ยับ ยั้ง ชั่ง ใจ หรือ เว้น ความ ชั่ว บาป ก็ ได้ สำรวม ก็ ได้ 5 มีทมะ: การรู้จักข่ม สิ่งที่ควรข่ม โดยเฉพาะใจเรา ต้องรู้จักข่มความไม่ดีทั้งหลาย อย่าให้มันชูงวงขึ้นมา อย่าให้มันฟูขึ้นมา ข่มไว้ ถึงไม่หมดก็ข่มไว้ นั่นแหละจัดว่าเป็น ปราชญ์ คนที่สามารถ คุ้มครองตนได้ เป็นบัณฑิต เป็นนักปราชญ์ และเราก็จะสลัดมลทินได้ในที่สุด นั่นแหละเป็นผู้ ใหญ่ ผู้ใหญ่ในธรรม และพรหมวิหารธรรม ความเป็นผู้ใหญ่ในธรรม) นั้นยังเชื่อมโยงกับ พรหมวิหารธรรม (เมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขา) หากขาดเมตตา และเอาแต่ใช้พระเดชอย่างเดียว มีอำนาจก็ข่ม สั่งอย่างเดียว แต่ไม่เคยปรารถนาให้ผู้อื่นมีความสุขเลย และไม่เคยคิดช่วยเหลือ ผู้นั้นก็ยังไม่ใช่ผู้ใหญ่ในธรรม สรุปได้ว่า: การเป็นปราชญ์ หรือผู้ใหญ่คือ ผู้ที่สามารถ คุ้มครองตนได้ และต้องมีคุณธรรมพื้นฐานทั้งห้าประการ เพื่อพร้อมที่จะสลัดมลทิน 2. ความแตกต่างระหว่าง "เถระในทางวินัย" และ "เถระในทางธรรม" ในทางพระพุทธศาสนา มีการแบ่ง เถระ ออกเป็น 2 แบบ คือ เถระในวินัย (ผู้ที่บวชก่อน พรรษามาก) และ เถระในธรรม (ผู้ที่มีคุณธรรมสูงกว่า หรือบรรลุธรรม) ซึ่งแสดงให้เห็นว่าความเป็นผู้ใหญ่/ผู้นำทางจิตวิญญาณนั้น ให้ความสำคัญกับคุณธรรม มากกว่าระยะเวลาที่ดำรงอยู่ในสถานภาพนั้น 1. เถระในทางวินัย: คือพระภิกษุที่มีพรรษาบวชมากกว่า ผู้ที่บวชก่อนจะถูกเรียกว่า "พันเต" (ผู้เจริญ) ส่วนผู้ที่บวชทีหลังแม้จะมีอายุทางโลกมากกว่า ก็ยังถือเป็นผู้น้อยกว่า และถูกเรียกว่า "อาวุโส" (ซึ่งมีความหมายตรงข้ามกับการใช้ในทางโลก) 2. เถระในทางธรรม: คือผู้ที่มีคุณธรรมสูงกว่า หรือบรรลุธรรมแล้ว ไม่ได้ขึ้นอยู่กับพรรษาหรืออายุ โดยได้ยกตัวอย่างเรื่องสามเณรน้อยรูปหนึ่งที่สำเร็จเป็นพระอรหันต์ ซึ่งพระพุทธเจ้าได้ตรัสรับรองว่าสามเณรนั้นคือ "พระเถระ" แม้ภิกษุรูปอื่นจะไม่ทราบและยังเอ็นดูเหมือนเด็กทั่วไปก็ตาม 3. การประยุกต์ใช้หลักธรรมในการบริหาร และการทำงาน • ความเห็นอกเห็นใจผู้น้อย: วิพากษ์วิจารณ์นายจ้างที่สั่งงานเพียงอย่างเดียว แต่ไม่เคยช่วยเหลือ หรือเข้าใจความต้องการของลูกจ้าง ผู้มีธรรมคือผู้ที่ "เห็นใจเขาใจเรา" มีเมตตา และกรุณาต่อผู้ใต้บังคับบัญชา • หลักการบริหารคน และงาน: ผู้นำที่ดีต้องมีความเฉลียวฉลาดในการสื่อสาร เพื่อให้ผู้อื่น “เห็น” และ “ได้ยิน” อย่างชัดเจน ทั้งในแง่สายตา และความคิด ผู้นำควรสังเกต และวิเคราะห์ เพื่อชี้ให้เห็นผลลัพธ์ คุณค่า และผลกระทบของการตัดสินใจอย่างชัดเจน เพื่อสร้างความเข้าใจ เป้าหมายร่วมกัน และความมั่นใจในการปฏิบัติ การรู้จักคน: ผู้นำต้องรู้จักศักยภาพของลูกน้อง หรือบริวารแต่ละคน ทั้งในด้านความสามารถ ความขยัน ความอดทน และความรับผิดชอบ การติดตามงาน: "สั่งงานแล้วต้องตามงานด้วย" การติดตามตรวจสอบจะช่วยลดความผิดพลาด เพราะ "งานแก้คืองานช้ำ งานสิ้นเปลืองคืองานขาดทุน" การประยุกต์ใช้ธรรมะในสถานการณ์โลกและจิตใจ วิถีแห่งธรรมะยังเกี่ยวข้องกับการรักษาสติและสภาวะจิตใจให้เป็นกลาง: ความเป็นกลาง (มัชฌิมาปฏิปทา) ผู้ที่ดำเนินอยู่ในวิถีธรรมะต้อง มองอะไรให้เป็นธรรมะ เป็นกลาง ๆ ก่อน การทำเช่นนี้ทำให้เรา ไม่ยินดีเกิน ไปกับสิ่งที่พอใจ (อิฏฐารมณ์) และ ไม่ยินร้ายมาก กับสิ่งที่ไม่พอใจ (อนิฏฐารมณ์) เหมือนกับน้ำที่ใสและนิ่งทำให้มองเห็นสิ่งต่าง ๆ ได้ชัดเจน แต่เมื่อน้ำขุ่นหรือกระเซ็นย่อมมองไม่เห็นความจริง การจัดการวิกฤต : เมื่อเกิดวิกฤต ผู้มีธรรมะต้องรักษาสติ และใช้ปัญญาในการแก้ปัญหา • ให้คิดถึงเหตุผลเดียวคือ ต้องเอาชีวิตรอด แล้วก็ขึ้นฝั่งให้ได้ ไม่ใช่การตกใจหรือตีน้ำ • ต้องรู้จัก กาลเวลา ว่าบางอย่าง ควรนิ่งก็นิ่ง บางอย่างควรพูด ถึงเวลากาลนี้ต้องพูด หรือต้องอธิบาย เพื่อป้องกันความเข้าใจผิด ๔. ผลของการปฏิบัติ (กรรม)เน้นย้ำถึงผลลัพธ์ของการกระทำ (กรรม) ว่า: • การทำดี: ย่อมดีกว่าการทำชั่ว • เมื่อบุญเกิด: ใจจะสบาย เบาโปร่ง มีปิติ ปราโมทย์ นั่นคือสวรรค์ในใจ • เมื่อทำสิ่งไม่ดี: ใจจะเริ่มขุ่น หงุดหงิด ฉุนเฉียว อึดอัด จนถึงจิตโดนเผาไหม้ นั่นคือนรก ยังไม่ตายนะ นรกในอกเลย สรุปการปฏิบัติธรรมะวิถี จึงเป็นการดำเนินตนด้วยสติ (สติกำหนดให้ดี) และคุณธรรม ๕ ประการ เพื่อให้สามารถคุ้มครองตนเอง และบรรลุผลแห่งธรรมได้ #วัดพระพุทธแสงธรรม #พระราชวัชรญาณรังษี #ธรรมะ #สวดมนต์ #เจริญสติ #สมาธิ #การปฏิบัติธรรม #buddha #Dhamma #dham #temple #pray #meditation #sermon #chantingmantra