Το Ηφαίστειο Που Δεν Υπολόγισε τη Δύναμη της Ανθρώπινης Τρέλας // Άκου να δεις! скачать в хорошем качестве

Το Ηφαίστειο Που Δεν Υπολόγισε τη Δύναμη της Ανθρώπινης Τρέλας // Άκου να δεις!

Τι κάνεις όταν ένα ηφαίστειο απειλεί να καταπιεί την πόλη σου; Οι περισσότεροι θα έλεγαν «τρέχεις». Αλλά το 1973, στην Ισλανδία, μια χούφτα άνθρωποι είχαν μια εντελώς διαφορετική ιδέα: να πολεμήσουν τη φωτιά... με νερό. Ναι, καλά ακούσατε. Αυτό δεν είναι σενάριο ταινίας. Είναι η απίστευτη, αληθινή ιστορία του πώς η Ισλανδία προσπάθησε να σταματήσει μια ηφαιστειακή έκρηξη, ρίχνοντας πάνω της ολόκληρη τη θάλασσα. Πώς έφτασαν σε ένα τόσο παράτολμο σχέδιο; Και το πιο σημαντικό, έπιασε; Για να καταλάβουμε γιατί πήραν μια τόσο τρελή απόφαση, πρέπει να ταξιδέψουμε σε ένα μικρό, απομονωμένο νησί. Ένα μέρος που ζούσε για αιώνες δίπλα σε έναν γίγαντα που όλοι νόμιζαν ότι κοιμόταν για τα καλά. Η Ήρεμη Ζωή Πριν την Έκρηξη Βρισκόμαστε στο Χέιμαεϊ, το μοναδικό κατοικημένο νησί του αρχιπελάγους Βέστμανναεϊαρ, νότια της Ισλανδίας. Στις αρχές της δεκαετίας του '70, η ζωή εδώ ήταν σχεδόν ειδυλλιακή. Περίπου 5.300 άνθρωποι αποκαλούσαν αυτό το μέρος σπίτι τους, και η καρδιά της κοινότητας χτυπούσε στο λιμάνι. Δεν ήταν ένα απλό λιμάνι• ήταν ένας από τους πιο κρίσιμους αλιευτικούς κόμβους της χώρας, ένας πραγματικός πυλώνας της εθνικής οικονομίας. Η πόλη Vestmannaeyjar ήταν χτισμένη γύρω από αυτό το λιμάνι που της έδινε ζωή. Οι κάτοικοι ήταν συνηθισμένοι στις δυνάμεις της φύσης. Μόλις μια δεκαετία νωρίτερα, το 1963, είχαν δει με δέος ένα ολοκαίνουργιο νησί, το Σούρτσεϊ, να γεννιέται από μια υποθαλάσσια έκρηξη εκεί κοντά. Όμως, το δικό τους ηφαίστειο, το Χέλγκαφελ, ήταν σιωπηλό για περίπου 5.000 χρόνια. Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι η πραγματική απειλή δεν θα ερχόταν από τη θάλασσα, αλλά θα ξεπηδούσε κάτω από τα πόδια τους. Ένας νέος, πύρινος γίγαντας ετοιμαζόταν να γεννηθεί. Η Νύχτα που η Γη Άνοιξε Ήταν λίγο πριν τις 2 τα ξημερώματα, στις 23 Ιανουαρίου του 1973. Κάποιοι ανεπαίσθητοι σεισμοί είχαν γίνει αισθητοί τις προηγούμενες μέρες, αλλά κανείς δεν τους έδωσε σημασία. Και τότε, ξαφνικά, η γη σχίστηκε. Μια τεράστια ρωγμή, με μήκος πάνω από ενάμισι χιλιόμετρο, άνοιξε στα ανατολικά της πόλης, σε απόσταση αναπνοής από τα πρώτα σπίτια. Πίδακες πυρακτωμένης λάβας εκτοξεύτηκαν στον ουρανό, φτάνοντας σε ύψος έως και 150 μέτρα. Το θέαμα ήταν ταυτόχρονα μαγευτικό και απόλυτα τρομακτικό. Ένα νέο ηφαίστειο, που αργότερα θα ονομαζόταν Ελντφελ, δηλαδή «Βουνό της Φωτιάς», είχε μόλις γεννηθεί. Ο πανικός θα μπορούσε να είχε κυριεύσει τους πάντες, αλλά η τύχη, με έναν περίεργο τρόπο, ήταν με το μέρος τους. Μια σφοδρή κακοκαιρία την προηγούμενη μέρα είχε αναγκάσει ολόκληρο τον τεράστιο αλιευτικό στόλο του νησιού να παραμείνει δεμένος στο λιμάνι. Αυτό που έμοιαζε με κακοτυχία, αποδείχθηκε η σωτηρία τους. Οι σειρήνες άρχισαν να ουρλιάζουν και, μέσα στο χάος, οργανώθηκε μια από τις πιο γρήγορες εκκενώσεις στην ιστορία. Μέσα σε λίγες ώρες, σχεδόν και οι 5.300 κάτοικοι είχαν επιβιβαστεί στα ψαροκάικα και μεταφέρονταν με ασφάλεια στην ηπειρωτική χώρα, αφήνοντας πίσω τους τα πάντα, χωρίς να ξέρουν αν θα ξαναδούν ποτέ τα σπίτια τους. Η Πύρινη Απειλή Ενώ οι κάτοικοι έφταναν ασφαλείς στην ηπειρωτική Ισλανδία, στο Χέιμαεϊ το δράμα κλιμακωνόταν. Το Eldfell συνέχιζε να ξερνάει λάβα και εκατομμύρια τόνους τέφρας. Η τέφρα έπεφτε σαν μαύρο χιόνι, καλύπτοντας τα πάντα και απειλώντας να γκρεμίσει τις στέγες των σπιτιών από το βάρος. Όμως, η πραγματική, η υπαρξιακή απειλή ήταν η ίδια η λάβα. Ο πύρινος ποταμός, με έναν αρχικό ρυθμό 100 κυβικών μέτρων το δευτερόλεπτο, κυλούσε αδυσώπητα όχι μόνο προς την πόλη, αλλά κυρίως προς το λιμάνι. Ο στόχος του ήταν ξεκάθαρος: να σφραγίσει την είσοδο του λιμανιού. Αν το κατάφερνε, το Χέιμαεϊ θα ήταν τελειωμένο. Το λιμάνι δεν ήταν απλώς η οικονομική του καρδιά• ήταν η ίδια του η ψυχή. Χωρίς αυτό, η αλιεία θα πέθαινε, η οικονομία θα κατέρρεε και το νησί θα μετατρεπόταν σε έναν ακατοίκητο βράχο. Η Ισλανδία θα έχανε το πιο σημαντικό αλιευτικό της λιμάνι. Η Γέννηση μιας Τρελής Ιδέας Μπροστά σε αυτή την αργή, αλλά σίγουρη καταστροφή, μια μικρή ομάδα περίπου 400 διασωστών και εθελοντών παρέμεινε πίσω. Προσπαθούσαν απεγνωσμένα να φτιάξουν αναχώματα με μπουλντόζες, αλλά η λάβα απλώς τα κατάπινε. Η απόγνωση μεγάλωνε.Και τότε, μέσα στην απελπισία, κάποιος έριξε μια ιδέα που ακουγόταν σαν καθαρή τρέλα. Ο φυσικός Θόρμπιρν Σιγκούργκεϊρσον πρότεινε κάτι που δεν είχε ξαναδοκιμαστεί σε τέτοια κλίμακα: να πολεμήσουν τη φωτιά με νερό. Η θεωρία ήταν απλή, τουλάχιστον στα χαρτιά: αν έριχναν τεράστιες ποσότητες κρύου θαλασσινού νερού πάνω στην καυτή λάβα, θα την κρύωναν απότομα. Αυτό θα την έκανε πιο παχύρρευστη, πιο αργή, και τελικά θα δημιουργούσε ένα συμπαγές φράγμα από πέτρα που θα μπλόκαρε τη ροή της υπόλοιπης λάβας. Είχαν γίνει κάποιες μικρές δοκιμές στη Χαβάη και την Αίτνα, αλλά τίποτα δεν συγκρινόταν με αυτό το σχέδιο. Πολλοί επιστήμονες ήταν δύσπιστοι. Οι κίνδυνοι ήταν τεράστιοι, από βίαιες εκρήξεις ατμού μέχρι την πλήρη αποτυχία. Αλλά με την πλάτη στον τοίχο, δεν είχαν άλλη επιλογή. Έπρεπε να δοκιμάσουν το αδιανόητο.