E diela shqiptare - Ka nje mesazh per ty - Pjesa 2! (28 tetor 2018) скачать в хорошем качестве

E diela shqiptare - Ka nje mesazh per ty - Pjesa 2! (28 tetor 2018)

www.tvklan.al Talk-show LIVE nga Ardit Gjebrea ne KLANHD & TVKLAN; Kronikë më e plotë: https://tvklan.al/e-diela-shqiptare-e... Në pjesën e dytë të “Ka një mesazh për ty”, në e “Diela Shqiptare”, Ardit Gjebrea u nis për në Elbasan, për të takuar zonjën Burbuqe. Ajo ka dy dekada që jeton në Shtetet e Bashkuara të Amerikës dhe ka ardhur enkas për të rrëfyer jetën e trishtë të familjes dhe për t’i dhënë një mesazh dajës së saj, Baftjarit. “Historia e saj është e trishtë, por nuk do të zbuloj asnjë detaj, sepse do të rrëfejë vetë zonja Burbuqe dhe ne do ta ndjekim bashkë”, tha Gjebrea teksa hipi në makinë dhe u nis drejt Elbasanit. Pasi e mirëpriti Ardit Gjebrean në shtëpinë e saj, ajo rrëfeu fillimisht për ndarjen e prindërve, kur ishte vetëm 12 vjeçe, e më pas për sëmundjen e nënës së saj, e cila vuante nga skicofrenia. “Kur kam qenë 12 vjeçe, ne ishim 6 fëmijë, 5 motra dhe një vëlla. Edhe kishim një jetë normale si çdo familje në atë kohë. Flas sot e 45 vjet. Një natë, ishte komplet errësirë, në kuzhinë nuk kishte drita dhe babai më thotë, neve do ndahemi. Por unë nuk e kuptoja se çfarë kuptim kishte fjala ndarja. Në atë kohë nuk ndahej njeri. Babain e kam pasur gjithnjë debulesë, e doja më shumë. Nuk e kuptoja çfarë po ndodhte dhe i thashë që do të vij edhe unë me ty. Në jemi të gjithë në 9 muaj të njëri-tjetrit, dhe të gjithë erdhën pas meje. Por menduam se ishte lojë, shaka. Shikoj nënën time që po qante dhe më tha që babai do na linte për gjithmonë. Unë u preka aq shumë dhe që atë ditë, unë ndjeva komplet një ndjenjë tjetër për nënën, m’u dhimbs shumë. Gjatë kësaj kohe ajo kishte filluar të kishte sëmundjen që i shpërtheu më mbrapa, por ne se kuptonim. Ajo quhej skicofreni”. Kjo ishte arsyeja e ndarjes mes tyre? “Nuk e di, nuk e kuptoja. Vetëm 12-vjeçe, nuk e di. Por di që nëna ime ishte e sëmurë më parë, mesa kuptohej. Motivi ky ishte. Babi na la dhe iku. Nëna vazhdonte shtrohej në spital çdo tre muaj, në psikiatrinë e Tiranës. Babai u largua nga shtëpia dhe u martua. Nëna u rëndua më shumë. Ajo kishte një kemp, të cilin e menaxhoja unë që isha vetëm 12-13 vjeçe, më shumë i prishja pa kuptim. Me mendjen time gatuaja, laja, mundohesha të kujdesesha për të tjerët. Gjatë kësaj kohe nëna sëmuret edhe me kancer në gji. Gjendja ekonomike ishte jo e varfër, por e mjerueshme, e paimagjinueshme. Miniera e Valiasit, vendosi që të na jepnin qumështin falas dhe dru për t’u ngrohur, na lidhën edhe dritat.” Në këtë pikë, zonja Burbuqe rrëfen që njeriu i vetëm që ju gjend pranë ishte daja i saj, vëllai i nënës. Ai ishte i adoptuar, por kjo nuk qe kurrë pengesë për përkushtimin e dhembshurinë që ai pati për nënën e saj dhe to...