اهل دنیا - بخش چهارم - عذاب دنیوی - آیت الله العظمی محمدرضا نکونام скачать в хорошем качестве

اهل دنیا - بخش چهارم - عذاب دنیوی - آیت الله العظمی محمدرضا نکونام

هر کس به نوعی گرفتار دنیا می‌گردد و خود را اسیر آن می‌سازد. رهایی از دنیا آسان نیست؛ ولی این امر دلیل بر عظمت و بزرگی دنیا نیست، بلکه دلیل بر کوچکی دل آدمی و اهل دنیا می‌باشد. در حقیقت کسی که دنیا را بزرگ می‌داند، کوچک است. می‌توان کوچکی دنیا را به مورچه تشبیه کرد. اگر از این دنیا که بیش از یک مورچه نیست، کله و پاچه‌اش را به ما بدهند، چیزی نمی‌شود؛ پس نه لذت دنیا لذت است و نه مشکل آن مشکل می‌باشد؛ چون غم و لذت دنیا گذرا و ناپایدار است؛ بر این اساس، بیماری، قرض، شکنجه و عذاب دنیا که گذراست مشکل نیست، از این رو نمی‌تواند اهمیت فراوانی داشته باشد. لذت دنیا با درد فنا آمیخته شده و همراه هر درد آن، لذتی نهفته است. دنیامداران که خمیر مایهٔ چرخش و گردش آنان دنیاست هرگز با خود سر سالم از دنیا نمی‌برند و خداوند بزرگ آن‌چه را که نوشیده‌اند، پوشیده‌اند و سر کشیده‌اند به ناگاه یا به تدریج از آنان می‌گیرد و داغ همهٔ انباشته‌ها را بر دلشان می‌گذارد. دنیا اعجوبه‌ای است. گروهی دل به کفش و کلاه آن می‌بندند، و بعضی به عبا، عمامه و بند قبای آن وابسته می‌گردند و دسته‌ای بدون همهٔ این‌ها بازی می‌کنند. بعضی از اهل دنیا از نو خوشنود هستند و عده‌ای از کهنه‌ای که بر تن دارند در عذابند، افرادی از بدی رنج می‌برند و جمعی به خوبی فخر می‌کنند، گروهی دم از پول، درآمد و سرمایه می‌زنند و دسته‌ای از علم می‌گویند، یک عده به کبوتر و گل دل می‌سپارند و برخی به کاغذ و کتاب. همهٔ این‌ها دل به دنیای پیری بسته‌اند که افراد بسیاری هم‌چون آن‌ها را سر در زیر آب و خاک و آتش کرده است؛ ولی آنان که دل در گرو ابد می‌نهند و تنها به حق مشغول می‌گردند، فارغ از هر چیزند و تنها رسیده به حق و چشیده از حق و بریده از باطل می‌باشند. بیماری‌های نوپدید نمونه‌ای از بلایایی است که بر اثر فساد دنیامداران به وجود آمده است. بی‌نظمی حاکم بر ناسوت و آسیب‌ها و بلایای طبیعی آن زاییدهٔ دست کثیف انسان‌های دنیامدار است و از ناظم عالم بر نمی‌خیزد. فساد و شرور را نمی‌شود به حق نسبت داد. فساد، تباهی و بدی از انسان است. از خداوند فقط خیرات است که نازل می‌شود. از خیراتی که خداوند در عالم ناسوت به آدمیان داده است قدرت حرکت و انتخاب است که آن را هم به خوبان و هم به بدان و دنیاخواهان عطا کرده است. بشر این قدرت را در ایجاد فساد و تباهی در زمینی به کار می‌برد که باید گهوارهٔ آرامش او باشد. بر این اساس، این حق نیست که در ایجاد فساد دخالت دارد، بلکه این بشر ستم پیشه و ظالم است که زمین را گورستان عذاب خود می‌نماید. آیت الله العظمی محمدرضا نکونام