گفت‌وگوی‌ هفدانگ با فرخزاد لایق скачать в хорошем качестве

گفت‌وگوی‌ هفدانگ با فرخزاد لایق

گفت‌و‌گو هفدانگ ( شماره ۲) فرخزاد لایق: آهنگساز امیر بهاری روزنامه نگار تهیه‌کننده و کارگردان: مسعود برزی _ سعید برزی تهیه شده در استودیو هفدانگ - زمستان ۱۴۰۳ حقوق پخش و نشر این اثر متعلق به هفدانگ است ------------------------------- In Conversation with Farokhzad Layegh Farokhzad Layegh: Composer Amir Bahari: Journalist Producer & Director: Masood Barzi - Saeed Barzi Copyright © 2025 Hafdang. All rights reserved. ———————————————— گفت‌وگو با «فرخزاد لایق» به بهانه‌ی برگزاری تور پروژه‌ی «سرزمین هرز» با «آمستردام سینفونیتا» در هلند و هنگ‌کنگ «سفر عسرت» به آهنگسازی «فرخزاد لایق» در دهه‌ی هشتاد خورشیدی، نوید ظهور چهره‌ای خوش‌فکر و خلاق در موسیقی ایران را می‌داد؛ اگرچه این اثر، چند سال در محاق بود؛ اما به واسطه‌ی شنیده‌شدن بخش‌هایی از آن در فضاهای خصوصی بین هنرمندان، نقدونظرها و تحسین‌های بسیار برانگیخت تا سرانجام به انتشار درآمد و اثری متفاوت و صدایی تازه را به گوش رساند. حضور شش‌دانگ و درخشانِ شهرام ناظری ،خواننده‌ی بی‌همتای موسیقی ایران، که متاسفانه در سال‌های اخیر، فروغِ گذشته را ندارد؛ باعث شد تا «سفر عسرت» به مددِ فرمِ خاص و نامتعارف در آهنگسازی و آزمودن چندصدایی در موسیقی دستگاهی ایران به یک اثرِ بدیع بدل شود. آهنگ‌ساز هم‌چنین در این اثر از نوازندگانی شاخص بهره بُرد و سونوریته‌ای شیرین خلق کرد که در عسرتِ موسیقی ایران، بدل به یک اتفاق مهم شد. فرخزاد اما کم‌گو بود. در فاصله حدود دو دهه (اگر سال تولید سفر عسرت را در نظر بگیریم و نه سال انتشارش)، تنها سه اثر از او ارائه شده‌ که هر کدام آزمودنِ فرم خاصی در فضای موسیقی ایران است. کم‌کاری به ذات، نه ستایش برانگیز است و نه دلیلی برای انتقاد، بیش‌تر یک ویژگی و انتخاب است؛ ولی به هر روی امکان تحلیل را سخت می‌کند. با این وجود، چنان‌چه ارتباط مؤلف و اثر هنری را درنظر بگیریم، فرخزاد در فاصله‌ی دو دهه با ساختنِ بستری تجربه‌گرایانه در سه اثرِ خود که نسبتِ روشنی با ادبیات نیز دارد، خود را بیش‌از اندازه‌ی متعارف در موسیقی ایران ضمیمه‌ی اثرش کرده و شمایلی از خود ساخته است که ارزش کندوکاو و بازخوانی دارد. ما در «هفدانگ» به واسطه اجرای آخرین اثرش (لکنت واژناک هبوط) در هلند با او به گفت‌وگو نشستیم. قطعه‌ای که در آن صدای مخالف‌خوانِ «الیوت» نسبت به جهانِ هستی با صدای عاصی «شاملو» در هم‌آمیخته بر غایتِ کلمه شوریده است. این البته یک سویه‌ی ماجراست، این اثر در طرف دیگر «عصیان» بر بن‌مایه‌ی آبشخور موسیقایی خودِ فرخزاد هم هست: موسیقی دستگاهی. فرخزاد از تسلطِ بی‌چون‌چرای تغزل بر اندیشه‌ی جاری در موسیقی دستگاهی سخن گفته و علیه بنیادگرایی در موسیقی ایرانی اعلام موضع می‌کند. در این گفت‌وگو، تلاش بر این است که فرخزاد را از نمایی نزدیک‌تر ببینیم و ذهنیت او را در موردِ موسیقی واکاوی کنیم.