Kościół pod wezwaniem Opieki Najświętszej Maryi Panny w Budyninie скачать в хорошем качестве

Kościół pod wezwaniem Opieki Najświętszej Maryi Panny w Budyninie

Cerkiew greckokatolicka (dzisiejszy kościół filialny parafii w Machnówku) została wzniesiona w 1887 roku na miejscu poprzedniej, z 1774 roku. Świątynia usytuowana jest w środku wsi, na cmentarzu przycerkiewnym z resztkami zadrzewienia. Dawniej miał on drewniane ogrodzenie przykryte dwuspadowym daszkiem. Budynek jest drewniany o konstrukcji wieńcowej, trójdzielny. Babiniec i nieco tylko dłuższa i szersza nawa założone na planie kwadratów, prezbiterium węższe, prostokątne, zamknięte trójbocznie. Przy nim od północy i południa znajdują się niskie zakrystie. Zręby wszystkich trzech głównych części mają tę samą wysokość. Nad nimi wznoszą się ośmioboczne, wysokie tambury na pendentywach przykryte ośmiopołaciowymi, lekko przedłużonymi kopułami. Kopuły zwieńczone są latarniami w formie barokizujących wieżyczek (z cebulastymi hełmami). Od frontu znajduje się ganek wsparty na dwóch słupach, nad nim rodzaj kurtyny z desek, z łukowym wycięciem od spodu. Nieco wyżej nad gankiem całą szerokość ściany frontowej zajmuje balkon (galeria) ze szczelną barierką z desek. Przykryty jest on daszkiem o trzech połaciach, wspartym na czterech słupach. W części środkowej balkon podtrzymują przedłużone słupy ganku, jego boki są wsparte na profilowanych konsolach. W dolnej części elewacje obiega dookoła zadaszenie wsparte na rysiach, przerwane w miejscu ganku i zakrystii (nad nimi daszki trójspadowe). Ponad zadaszeniem ściany są oszalowane pionowo. Kopuły i wszystkie daszki pokryte blachą. W wejściu od zachodu znajdują się klepkowe drzwi, nad nimi data budowy cerkwi. Wewnątrz nawa nakryta jest pozornym, ośmiobocznym sklepieniem kopulastym, zakrystie stropami. Tęcza jest półkolista. Wnętrze pokryte jest polichromią o tradycjach barokowych (1892), z iluzjonistycznymi motywami architektonicznymi i przedstawieniami figuralnymi. Zachował się pocerkiewny ikonostas oraz dwa rokokowo-ludowe ołtarze boczne (XIX wiek), z ikonami Chrystusa Pantokratora i Matki Boskiej z Dzieciątkiem (zapewne 2. połowa XVIII wieku, gruntownie przemalowane). Na wyposażeniu jest między innymi pacyfikał o tradycjach barokowych (zapewne z XIX wieku), rokokowa monstrancja (2. połowa XVIII wieku), gładka puszka z XVIII wieku oraz dwa cynowe krucyfiksy ołtarzowe z 1. połowy XIX wieku. Przy kościele stoi wzniesiona równocześnie z nim dzwonnica. Jest drewniana o konstrukcji słupowo-ramowej, oszalowana. W rzucie czworoboczna, ma dwie kondygnacje. Dolna jest szersza, nakryta wydatnym daszkiem okapowym, górna węższa, z niewielkimi, arkadowymi otworami u szczytu. Dach sześciopołaciowy, kryty blachą. Na cmentarzu przycerkiewnym zachował się stary nagrobek w kształcie niskiego, kamiennego krzyża.