Kościół Św. Idziego w Inowłodzu - Church of St. Giles in Inowlodz 👑⛪👑4K, 2023 скачать в хорошем качестве

Kościół Św. Idziego w Inowłodzu - Church of St. Giles in Inowlodz 👑⛪👑4K, 2023

Legenda św. Idziego - The legend of St. Giles 4K, 2023 ROK Kościół św. Idziego w Inowłodzu - Church of St. Giles in Inowlodz Kościół wzniesiony w stylu romańskim na przełomie XI/XII wieku. Obok funkcji sakralnych, pełnił również funkcję obronną. Usytuowany na wysokim wzgórzu w czasie zagrożenia wielokrotnie dawał schronienie miejscowej ludności. Fundację kościoła przypisuje się Władysławowi Hermanowi. Według tradycji, św. Idzi miał wysłuchać jego próśb i przyczynić się swoim wstawiennictwem u Stwórcy do przyjścia na świat długo oczekiwanego przez księcia potomka. Według innego podania Judyta, żona księcia Władysława wyleczyła się z bezpłodności zażywając kąpieli w wodzie ze źródełka, które wybija u podnóża wzgórza, na którym wzniesiony został kościół. Przez wiele lat romańska budowla była jedyną świątynią w Inowłodzu. Funkcję parafii pełniła do 1520 roku, kiedy to w centrum miasteczka wybudowano drugi kościół p.w. św. Michała Archanioła. Z czasem romańska świątynia popadła w zapomnienie a jej stan systematycznie się pogarszał. Na przestrzeni wieków wielokrotnie podejmowano działania mające na celu odbudowę i rekonstrukcję. Obecny wygląd kościół w dużej mierze zawdzięcza pracom przeprowadzonym w latach 1936-1938, pod kierunkiem Wilhelma Henneberga. Kościół św. Idziego w Inowłodzu – romański kościół zrekonstruowany w latach 1936-1938 przez Adolfa Szyszko-Bohusza. Świątynię według nowożytnej płyty inskrypcyjnej wybudowano w 1082 z fundacji Władysława Hermana jednak w rzeczywistości pochodzi ona prawdopodobnie z XII w. (najpóźniej z 1138) i jest fundacją Bolesława Krzywoustego. Świątynię wymienia również Jan Długosz, podając rok 1086 jako datę fundacji. Równocześnie z kościołem powstał na tej samej górze klasztor Benedyktynek, który został w 1241 zburzony podczas najazdu tatarskiego. Nosi on cechy typowe dla architektury obronnej. Po powstaniu kościoła pw. św. Michała w 1520 starsza świątynia straciła znaczenie i zaczęła podupadać. Pierwszą próbę odnowienia kościoła podjęto w 1790, sprowadzając do niego z kapliczki w Giełzowie cudowny obraz Matki Boskiej Bolesnej. W 1793 został ograbiony przez żołnierzy pruskich, a następnie zamieniony na magazyn zbożowy. Na początku XX wieku świątynia była zniszczona, a jej dach pokryty był słomą. Prace restauracyjne rozpoczęto z inicjatywy car Mikołaja II. Kolejne zniszczenia zostały spowodowane przez I wojnę światową. Pierwsze, nieukończone prace rekonstrukcyjne prowadzono w latach 1924-1926. Ostateczny wygląd nadała mu restauracja prowadzona z inicjatywy prezydenta Ignacego Mościckiego, według projektu Wilhelma Henneberga. Wprowadzono wtedy wiele elementów obcych wcześniejszej architekturze kościoła – m.in. podwyższono o jedną kondygnację wieżę, a w nawie od strony zachodniej na miejscu otwartej arkady wybudowano emporę z tryforyjnymi przezroczami. Świątynię ponownie poświęcono 1 listopada 1938. Przy kościele znajduje się cmentarz w Inowłodzu. Inowłódz wieś gminna w Polsce położona w Dolinie Białobrzeskiej, województwie łódzkim, w powiecie tomaszowskim, w gminie Inowłódz, nad Pilicą. Dawniej miasto; uzyskał lokację miejską przed 1370 rokiem, zdegradowany około 1550 roku, ponowne nadanie praw miejskich w 1618 roku, degradacja w 1870 roku. Miasto królewskie w tenucie inowłodzkiej w powiecie brzezińskim województwa łęczyckiego w końcu XVI wieku. W latach 1954–1972 wieś należała i była siedzibą władz gromady Inowłódz. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa piotrkowskiego. Osada w miejscu obecnego Inowłodza istniała w X wieku. Inowłódz jest wzmiankowany w dokumencie z 1145, z którego wynika, że już wówczas istniał w miejscowości kościół (ob. kościół filialny pw. św. Idziego), ufundowany przez Władysława Herman w 1086 Prawa miejskie otrzymał w połowie XIV wieku od króla Kazimierza Wielkiego, wówczas to wzniesiono również zamek inowłodzki, mający bronić północnej granicy Małopolski oraz strzec brodu na rzece Pilicy Inowłódz pełnił wówczas funkcję ważnego grodu granicznego – usytuowany był na lewym brzegu Pilicy, jako centralny gród regionu, który określono mianem „cypla inowłodzkiego”, pomiędzy północno-zachodnim Sandomierskim i Mazowszem Rawskim. Co do przynależności terytorialnej inowłodzkiego mediewiści są odmiennych zdań. Teza o przynależności do Mazowsza wydaje się prawdopodobna tylko dla okresu zmian w połowie XI w. Od połowy XII w. powstała zależność od stolicy łęczyckiej. Inowłódz, wraz z okolicznymi miejscowościami: Glinnik, Małecz, Lubochnia, Glina, Sadykierz i Wola Małecka, Rzeczyca (Tarnowska), znalazł się w obrębie księstwa łęczyckiego prawdopodobnie już za czasów Kazimierza I Kujawskiego