Still Crazy Live Intermezzo bij Paul de Leeuw in 1994 скачать в хорошем качестве

Still Crazy Live Intermezzo bij Paul de Leeuw in 1994

Kijk eens! Uit de oude doos! Intermezzo, a-cappelagroep, Live bij Paul de Leeuw, in 1994. Het liedje Still Crazy was een tekst die ik in mijn liedjeskoffer had zitten en die ik eigenlijk te sentimenteel vond, maar Matthijs Overmars viste hem eruit en zette hem op muziek. Er zit een quote in van het wereldberoemde nummer Still Crazy van Paul Simon, zodat alle auteursrechten van het liedje naar hem gaan (ook van wie dit nu beluisteren!), maar het werd mijn en onze eerste hit. Het werd de titelsong van het album Still Crazy, waarmee we de Zilveren Harp van Conamus kregen. En het lied kwam op radio en tv overal voorbij, hier in de Schreeuw van de Leeuw, een beroemd zaterdagavondprogramma. Met dat programma was nog wat aan de hand, want iedereen in het publiek had een kist (!!) tomaten gekregen. Daar werd uiteraard op een goed moment volop mee gesmeten. Het was de herdenking van 'actie tomaat' die dag/week en Paul de Leeuw was er berucht om zijn programma te laten ontaarden in volstrekte chaos. De camera's en keyboards van de musici waren preventief in vuilniszakken gepakt. Het publiek zat klaar om die chaos te veroorzaken, maar zat tijdens dit eerste suikerzoete liedeke nog popelend af te wachten. Je voelt de spanning in het publiek, maar Paul pakt slechts een theezakje. We zijn daar behoorlijk goed weggekomen, want eigenlijk waren we het derde nummer in de show, maar op het laatste moment werden we toch als eerste gezet. Als derde kwam nu een verhaaltje over Zuid-Afrikaanse wijnen. Tegen die tijd was het publiek al dol en werd (op een teken van Paul de Leeuw) die aardige dame met haar wijnen en glaswerk volledig met tomaten weggebombardeerd. Dat ging de hele show zo door, wij hebben zelf ook nog flink meegesmeten, toen we na ons optreden de tribune op gingen. Het waren knoepers van dingen, als je zo'n tomaat tegen je hoofd kreeg had je een hersenschudding en ze vlogen van alle kanten overal naartoe. Het publiek zat ook elkaar ermee te bekogelen. Een kist tomaten per persoon, die is niet zomaar leeg. Claire was er ook bij en ik herinner me dat zij behoorlijk goed kon mikken. Het werd een heksenketel en tegen het einde, toen de kisten eindelijk zo'n beetje leeg waren (en Paul de Leeuw zich op het podium was gaan douchen van al het tomatenstruif) kwam er iemand over exquise gebak praten, die had een plank van zeven meter vol taarten bij zich. De uitsmijter werd dus een levensgroot taartsmijtgevecht. Wat een tijd! En wij, met ons suikerzoete liedje, godzijdank aan het begin van het programma, met een publiek op de punt van zijn stoel, ieder met een volle kist tomaten op schoot, ontsprongen de dans en hebben gewoon ons mooie liedje mogen zingen. In die tijd werd dit soort programma's bekeken door 5 miljoen mensen. Ik weet niet hoe het de dame met haar Afrikaanse wijnen in scherven is vergaan, maar in de tijd na de uitzending verdubbelde ons publiek in de theaters. De cd werd een hit, won de Zilveren Harp en staat nog op spotify: https://open.spotify.com/album/4FeF03... . Voor mij was deze tijd en deze cd de start van een carrière als producer/componist en stond zelfs aan de basis van de romanschrijver die ik tegenwoordig ben.