ΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ ΤΟΥ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗ (Δ.Ε. Σολδάτος). wmv скачать в хорошем качестве

ΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ ΤΟΥ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗ (Δ.Ε. Σολδάτος). wmv

www.dimsol.blogspot.com ΤΟ... ΕΞΟΡΙΣΤΟ ΤΡΑΠΕΖΑΚΙ (απόσπασμα) Ο ποιητής Κ.Γ. Καρυωτάκης (1896 --1928) πέρασε ένα διάστημα της παιδικής του ηλικίας στην Λευκάδα (ο πατέρας του ως νομομηχανικός εργάστηκε σε πολλά μέρη της Ελλάδας) κι έτσι στα στενά της πόλης που σήμερα περπατάμε, κάποτε περπάτησε κι εκείνος. Πολύ αργότερα ο Καρυωτάκης, σαν δημόσιος υπάλληλος, ύστερα από ανοιχτή ρήξη, λόγω της αδέκαστης συνείδησής του, με τον τότε υπουργό Μιχάλη Κύρκο, μετατέθηκε στην Πρέβεζα, απ' όπου ξαναεπισκέφτηκε την Λευκάδα, γράφοντας μάλιστα στον αδερφό του: «Την περασμένη Κυριακή επήγα στην Λευκάδα και είδα τι διαφορά μπορεί να υπάρχει μεταξύ ανθρώπων που χωρίζονται με ταξίδι μισής ώρας. Εδώ δεν βλέπει κανείς παρά χωριάτες». Είναι πράγματι αξιοπρόσεκτο πως λίγες μέρες πριν την αυτοκτονία του ο Καρυωτάκης μπορούσε να διακρίνει την διαφορά πολιτισμού ανάμεσα στα δύο αυτά μέρη - έτσι καταρρέει η άποψη κάποιων που ιχυρίζονται ότι στην ψυχική κατάπτωση που βρισκόταν θα έβλεπε "μαύρο" ακόμα και... το Παρίσι! Χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει πως ένας τόσο ευφυής άνθρωπος θα αυτοκτονούσε απλά και μόνο για μια δυσμενή μετάθεση που δεν κράτησε ούτε ένα μήνα. * * 75 χρόνια αργότερα (2003) η Πρέβεζα πασπαλίζει με σκόνη το αίμα του Καρυωτάκη, αφήνοντας το σπίτι που διέμενε (Δαρδανελίων 12) στα νύχια της εγκατάλειψης. Το τραπεζάκι που έγραψε τα τελευταία του ποιήματα -- κόσκινο απ' το σαράκι κι απ' την φθορά -- μου το παραχώρησε η κυρία Πόπη, η τότε σπιτονοικοκυρά του ποιητή, που κοντά εκατό χρονών σήμερα θυμάται: «Τα βράδια τον ακούγαμε που περπατούσε πάνω κάτω μέσα στην κάμαρη. Ύστερα άνοιγε το συρτάρι του τραπεζιού κι εκείνο έτριζε... Μετά ησυχία! Φαίνεται θα 'γραφε. Σε λίγο σηκωνόταν κι άρχισε πάλι να βηματίζει πάνω κάτω... Εγώ με την θεία μου κοιμόμαστε δίπλα... Μια πόρτα μάς χώριζε... Ήτανε το πάτωμα από σανίδες και τον ακούγαμε. Κι αυτό κάθε βράδυ... Πολλές φορές ως το πρωί...» Η κυρία Πόπη καταγόταν απ' την Καρυά Λευκάδας. Της ζήτησα το τραπέζι για να το επισκευάσω και να το εκθέσω στην Δημόσια Βιβλιοθήκη Λευκάδας, με την υπόσχεση αν ποτέ γίνει Μουσείο Καρυωτάκη στην Πρέβεζα να επιστραφεί. Σαν ελάχιστο φόρο τιμής στο αίμα και στο έργο του Καρυωτάκη, εμείς οι εναπομείναντες Λευκάδιοι «Δον Κιχώτες», «σκοντάφτοντας στην λογική και στα ραβδιά των άλλων» υιοθετούμε αυτό το... εξόριστο τραπεζάκι, παραδίδοντάς το, ως λείψανο ιερό, στο οστεοφυλάκιο της Ιστορίας. Δημήτρης Ε. Σολδάτος Περιοδικό «Νέα Λευκάδα», τεύχος 1 Άνοιξη 2003