PROMIENIOTWÓRCZOŚĆ 2 скачать в хорошем качестве

PROMIENIOTWÓRCZOŚĆ 2

W 1897 Townsend mierzy ładunek elementarny, a J.J. Thomson odkrywa elektrony. Badania Becquerela kontynuuje Maria Skłodowska-Curie, która w 1898 dokonuje ilościowych pomiarów promieniotwórczości i odkrywa, że blenda smolista emituje o wiele więcej promieniowania niż by to wynikało z zawartości uranu. Badania wspólne z Pierrem, jej mężem, prowadzą do odkrycia dwóch pierwiastków silnie promieniotwórczych: polonu i radu. Maria stwierdza, że promieniotwórczy jest też tor. Rutherford: z uranu wydobywają się dwa różne promienie: α i β. Meyer i Schweidler w 1899 odchylają promienie β: wygląda na to, że są to strumienie odkrytych właśnie elektronów. Odkryty zostaje kolejny pierwiastek promieniotwórczy: aktyn. Pierwsza udana interferencja promieni X prowadzi do wniosku, że są to fale elektromagnetyczne o długościach mierzonych w milionowych częściach milimetra (rzędu średnic atomów). Rutherford i Owens w Montrealu badają aktywność toru i odkrywają promieniotwórczą emanację toru - wyglądającą na gaz szlachetny. Dorn bada emenację radu. Obie emanacje wydają się tym samym pierwiastkiem, ale promieniotwórczość pierwszej maleje dwukrotnie w ciągu minuty, a drugiej w ciągu prawie 4 dni. (W końcu uznano je za różne izotopy radonu). Rodzi się pojęcie czasu połówkowego zaniku. W 1901 Villard odkrywa, że z uranu wydobywają się również promienie γ (fale elektromagnetyczne o długościach rzędu miliardowych części milimetra, rzędu średnic jąder atomowych). 1902 Rutherford odchyla promienie α: stosunki ich mas do ładunków są tego rzędu, jak stosunki mas do ładunków jonów wodoru lub helu. W 1903 Rutherford i Soddy ogłaszają pierwszy szereg promieniotwórczy. Soddy i Ramsey chwytają promienie α do zbiornika i stwierdzają, że pojawia się w nim hel. W 1903 Becquerel i małżonkowie Curie dostają za odkrycie promieniotwórczości nagrodę Nobla.