Sankichcha Rahathan Wahanse MotionComic සංකිච්ච සාමණේරයන්ගේ කථා වස්තුව скачать в хорошем качестве

Sankichcha Rahathan Wahanse MotionComic සංකිච්ච සාමණේරයන්ගේ කථා වස්තුව

#DhammaMotionComics #DhammaAudioComics #DhammaComicDubs #Sankichcha https://mahamevnawa.lk/08-11/ මහ තෙරුන් වහන්සේ කෑ ගහලා මෙහෙම කිව්වා. “අනේ පින්වත්නි, අපේ පොඩිනම අහිංසකයි. අපේ පොඩිනමට කරදරයක් කරන්න එපා! අපේ පොඩිනම ආපහු එවන්න.” හොරු කණ්ඩායම පූජාව පවත්වන වෘක්ෂය ළඟට ගියා. පොඩිනම හරි සතුටින් ඉන්නවා. කිසි බියක් නෑ. තැතිගැනීමක් නෑ. හදගැස්මක් නෑ. කම්පනයක් නෑ. වෙව්ලීමක් නෑ. ශාන්තව ඉන්නවා. සොරුන්ට හරි පුදුමයි. සොරුන් පොඩිනම ඇදගෙන ආවා. වෘක්ෂය ඉදිරියෙන් වාඩි කෙරෙව්වා. පොඩිනම ඇස් පියාගත්තා. මහ සොරා තියුණු දිග කඩුවක් රැගෙන ආවා. වේගයෙන් ඔසවලා පොඩිනමට කෙටුවා. ඒ කඩුව පැත්තට වීසි වුණා. හොරු බලාසිටියා. මහා සොරා සිතුවේ තමන්ගේ පාර වැරදුණා කියලයි. ආයෙත් කඩුව එසෙව්වා. වේගයෙන් ගැහුවා. ඒ පාර ඒ කඩුව ගහමුලට වීසි වුණා. ආයෙත් කඩුව රැගෙන ආවා. ආයෙමත් වේගයෙන් ගැහුවා. කඩුව හැකිළිලා ගියා. මහ සොරාගේ ඇඟේ මවිල් කෙලින් වුණා. පුදුම වුණා. සියලු සොරු පුදුම වුණා. එකිනෙකාගේ මූණු බලන්න පටන් ගත්තා. මහසොරා කඩුව වීසි කළා. පොඩිනම ඉදිරියේ වැඳ වැටුණා. පොඩිනමගේ චූටි දෙපා අල්ලා සිඹින්න පටන් ගත්තා. “අනේ සිඟිති ස්වාමීනී,…. ඔබවහන්සේ කවුද? අපි මේ වනාන්තරයට ආවේ ධනය නිසාමයි. අපි මෙතන ඕන තරම් මිනිසුන් මරලා තියෙනවා. මරණය අභියස ඔවුන් වැළපෙනවා. සිහි නැතුව වැටෙනවා. සිහි විකල් වෙනවා. මළ මුත්‍රා පහවෙනවා. ඔබවහන්සේට කිසි වගක් නෑ. ඔබවහන්සේ අභියස මේ සියගණනක් මිනිසුන්ගේ ගෙල සිඳලූ තියුණු කඩුව හැකිළී ගියේ මන්ද? ස්වාමීනී…” “පින්වත, භය නොවන බව මගේ ස්වභාවයයි. මරණය අභියස මට කිසි අමුත්තක් නෑ. තැති ගැනීමක් නෑ. සෑම ප්‍රශ්නයක්ම තියෙන්නේ මේ සිත තුළ ඇති කෙලෙස් නිසයි. මේ කෙලෙස්වලින් නිදහස් වෙන කෙනා සියලු ප්‍රශ්නවලිනුත් නිදහස් වෙනවා. අන්න ඒ නිදහස තුළ මං ඉන්න නිසා මේ ලෝකයේ කිසි ප්‍රශ්නයක් මට පීඩා දෙන්නේ නෑ.” “අනේ… සිඟිති ස්වාමීනී, ඔබවහන්සේ කොහොමද ඔච්චර ගාම්භීර වචන කියන්නේ…? ඔය චූටි සිත ඔතරම් විස්මිත වුණේ කොහොමද? කවුද ඔබවහන්සේට ඔය පුදුම සහගත ශිල්පය ඉගැන්නුවේ…?” “පින්වත, සැවැත් නුවර ඉන්නවා මහා නුවණැති ශාස්තෘන් වහන්සේ නමක්. උන්වහන්සේවයි මා සරණ ගියේ. උන්වහන්සේ තමයි අටලෝ දහමෙන් කම්පා නොවෙන සිතක් ඇතිකරගැනීමේ විස්මිත රහස ඉගැන්නුවේ.” “අනේ ස්වාමීනී, අපවත් එතැනට කැඳවාගෙන යන්න. අපි මේ සෑම දෙයක්ම අත්හරින්න සූදානම්. මෙතෙක් කල් අපි ගත කළේ මහා අවාසනාවන්ත ජීවිතයක්. අපි ළඟ කඩු කිණිසි තිබුණට ඊට වඩා භය තැතිගැනීම අපි ළඟ තියෙනවා. මේ ඇවිලෙන ගින්නට වඩා වේගයෙන් අපේ සිත් ගිනි ගන්නවා. ඔබවහන්සේට එහෙම නෑ…. අනේ…. අපිව පැවිදි කරන්න.” සංකිච්ච සාමණේරයන් වහන්සේ ඒ සොරු පන්සීයගේ කෙස් රැවුල් ඉවත් කරන්න උපදෙස් දුන්නා. ඔවුන් කසාවත් දරාගත්තා. සාමණේරයන් වහන්සේ ඔවුන්ට දසසිල් දුන්නා. “පින්වත්නි, අපි ඉස්සෙල්ලාම අර ස්වාමීන් වහන්සේලාව බැහැදකින්න යමු. උන්වහන්සේලාට භාවනා කරගන්න බැරිව ඇති. එදා මං එද්දී උන්වහන්සේලා හිටියේ හැඬූ කඳුළින්. මෙලහකටත් සාමණේරයන්ව මරලා ඇති කියලා උන්වහන්සේලා ගැහෙන හදවතකින් යුතුවයි ඇත්තේ.” සංකිච්ච සාමණේරයන් පන්සීයක් භික්ෂූන් පිරිවරා වනාන්තරයට වඩිද්දී මහතෙරුන් වහන්සේ ඉදිරියට පැමිණුනා. සංකිච්ච සාමණේරයන් වහන්සේ ළඟ පාත් වෙලා අතින් අල්ලාගෙන, “අනේ පින්වත් සත්පුරුෂයන් වහන්ස, ජීවිතය බේරගත්තා නේද?” “ස්වාමීනී, වෙන්න ඕන හොඳ විදිහටයි හැම දෙයක්ම වුණේ…. දැන් ඒ ඇත්තන් සූදානම්ව සිටින්නේ අප්‍රමාදීව සසරෙන් එතෙර වෙන්නයි. සංසාරෙ හොරු වෙලා බෙලි කැපුම් පහර ලැබීමෙන් ගලා ගිය රුධිරය මහා සාගර ජලයට වැඩියි කියලයි බුදුරජාණන් වහන්සේ වදාළේ. දැන් මෙයාලා ඒක දන්නවා.” “පොඩිනම, ඒකාන්තයෙන්ම ඔබ අසිරිමත් කෙනෙක්. ශාස්තෘන් වහන්සේ ළඟට මේ පිරිස රැගෙන යන්න. අපිත් වස් අවසානයේ ශාස්තෘන් වහන්සේව බැහැදකින්න එනවා.” ඉතින් සංකිච්ච සාමණේරයන් වහන්සේ අර පන්සීය සමඟ ශාස්තෘන් වහන්සේව බැහැදකින්නට ගියා. “අපේ සංකිච්චයන් හට ගෝලයන් පන්සීයක් ලැබී තිබෙන හැඩයි” කියා ශාස්තෘන් වහන්සේ වදාළා. “එසේය, ස්වාමීනී” එතකොට බුදුරජාණන් වහන්සේ අර පිරිස දෙස බලා මෙසේ වදාළා. “මහණෙනි, දැන් බලන්න ඔබ කලින් ගත කළ ජීවිතය. ඔබ මිනී මැරුවා. හොරකම් කළා. නපුරු කමින් ජීවත් වුණා. ඒ ගතකළ ජීවිතය සියක් අවුරුද්දක් ගෙව්වත් දැන් මේ ගත කරන එක දවස සමඟ සසඳා බලද්දී සිල්වත්ව ගත කරන මේ එක දවස කොතරම් උතුම්ද?” මෙසේ වදාළ බුදුරජාණන් වහන්සේ මේ ගාථාව වදාළා. යෝ චේ වස්සසතං ජීවේ – දුස්සීලෝ අසමාහිතෝ ඒකාහං ජීවිතං සෙය්‍යෝ – සීලවන්තස්ස ඣායිනෝ සියක් අවුරුදු ගෙවා දැමුවත් – දුසිල් නොදැමුණු බාල දිවියක් පලක් නැහැමයි එය කෙනෙක් හට – එයින් ඇතිවෙන සෙතක් නම් නැත ගෙවයි නම් ලොව එකම දවසක් – සුසිල්වත් වූ දැහැමි දිවියක් උතුම්මයි ඒ ගෙවෙන එදවස – සෙතක් සැලසෙනවා එයින් පින්වතුනේ, පින්වත් දරුවනේ, අර සොරු පන්සීය බේරුණේ සත්පුරුෂ ආශ්‍රය නිසාමයි. එහෙම නොවුණා නම් මේ වනවිටත් ඔවුන් සිටිය යුත්තේ නිරයේ. ඒ පන්සීයක් සොරුන් හට සතර අපායෙන් බේරෙන්නත් වාසනාව ලැබුණා. සසර දුකින් එතෙර වෙන්නත් වාසනාව ලැබුණා. බුදුරජාණන් වහන්සේ වදාළ මෙම ගාථාවේ අර්ථ සිහිකොට ඔවුන් ධර්මය තුළටම පැමිණුනා. රහතන් වහන්සේලා බවට පත්වුණා. බුදු සසුනේ පිළිසරණ ලැබූ අය තමයි ලොව සිටිය වාසනාවන්තම අය.