Η σούστα πήγαινε μπροστά - The carriage kept on rolling on скачать в хорошем качестве

Η σούστα πήγαινε μπροστά - The carriage kept on rolling on

Η σούστα πήγαινε μπροστά - The carriage kept on rolling on Καλωσορίσατε στις “Μουσικές Θύμησες”! Ταξιδέψτε πάλι μαζί μου πίσω στο 1972 όταν πρωτοκυκλοφόρησε αυτό το υπέροχο τραγούδι. Την μουσική έγραψε ο Δήμος Μούτσης και τους στίχους ο Μάνος Ελευθερίου. Το πρωτοτραγούδησε ο μεγάλος Δημήτρης Μητροπάνος. …και τώρα …σειρά μου…😊 Το τραγούδι είναι λαϊκό, με έντονο το στοιχείο της προσωπικής μοίρας, της ιστορικής μνήμης και της χαμένης τύχης. Στην πρώτη στροφή ο αφηγητής βλέπει τη «σούστα» (το άλογο/αμάξι, ή μεταφορικά τη ζωή) να πηγαίνει μπροστά, ενώ ο ίδιος προχωράει “τοίχο τοίχο”, δηλαδή κρυμμένα, φοβισμένα, χωρίς επιτυχίες — μια ζωή που δεν του έφερε τίποτα καλό. Το ρεφρέν με τις φωτιές του Αϊ-Γιάννη λειτουργεί ως αναπόληση παλιών εθίμων και χαμένων ανθρώπων. Οι φωτιές γίνονται σύμβολο μνήμης για όσα έχουν χαθεί. Η δεύτερη στροφή πηγαίνει στο συλλογικό τραύμα: ο αφηγητής «βρέθηκε» μεταφορικά στην κορυφή του άγριου κύματος, στη Μικρασιατική Καταστροφή — στο άδικο και στο κρίμα. Μοιάζει να κουβαλάει τις συμφορές της γενιάς του. Το τραγούδι συνδυάζει το προσωπικό αδιέξοδο με τη μεγάλη ιστορική τραγωδία, κρατώντας ζωντανή την παράδοση και τη μνήμη. Welcome to “Musical Memories”! Travel back with me to 1972 when this wonderful song was first released. The music was written by Dimos Moutsis and the lyrics by Manos Eleftheriou. It was first sung by the great Dimitris Mitropanos. …and now …my turn…😊 The song is folk, with a strong element of personal fate, historical memory and lost fortune. In the first stanza, the narrator sees the “sousta” (the horse/cart, or metaphorically life) moving forward, while he himself moves “wall to wall”, that is, hidden, afraid, without success — a life that brought him nothing good. The refrain with the fires of Ai-Yiannis functions as a reminiscence of old customs and lost people. The fires become a symbol of memory for what has been lost. The second stanza goes to the collective trauma: the narrator metaphorically “found himself” on the crest of the wild wave, in the Asia Minor Catastrophe — in injustice and in pity. He seems to carry the misfortunes of his generation. The song combines the personal impasse with the great historical tragedy, keeping tradition and memory alive. Στίχοι Η σούστα πήγαινε μπροστά κι ο μάγκας τοίχο τοίχο, δεν έτυχε στα χρόνια αυτά, τίποτα να πετύχω. Ανάβουνε φωτιές στις γειτονιές, του Αη Γιάννη αχ πόσα ξέρεις και μου λες, αχ πόσα τέτοια ξέρεις και μου λες, που `χουν πεθάνει, ανάβουνε φωτιές στις γειτονιές, του Αη Γιάννη αχ πόσα ξέρεις και μου λες, αχ πόσα τέτοια ξέρεις και μου λες, που `χουν πεθάνει. Με βάλαν πάνω στην κορφή, στ’ αγριεμένο κύμα, στης Σμύρνης την καταστροφή, στ’ άδικο και στο κρίμα. Ανάβουνε φωτιές στις γειτονιές, του Αη Γιάννη αχ πόσα ξέρεις και μου λες, αχ πόσα τέτοια ξέρεις και μου λες, που `χουν πεθάνει, ανάβουνε φωτιές στις γειτονιές, του Αη Γιάννη αχ πόσα ξέρεις και μου λες, αχ πόσα τέτοια ξέρεις και μου λες, που `χουν πεθάνει. Lyrics The carriage kept on rolling on, while the dude crept by the wall, in all these years that came and gone, I never won anything at all. They’re lighting fires in the lanes tonight, at St. John’s, how many tales you bring to light, such tales that you whisper in the night, that now have perished, they’re lighting fires in the lanes tonight, at St. John’s, how many tales you bring to light, such tales that you whisper in the night, that now have perished. They threw me on the highest mount, into the raging waves at sea, the burning of Smyrna’s town, In injustice I could never flee. They’re lighting fires in the lanes tonight, at St. John’s, how many tales you bring to light, such tales that you whisper in the night, that now have perished, they’re lighting fires in the lanes tonight, at St. John’s, how many tales you bring to light, such tales that you whisper in the night, that now have perished.