"Znachor" - Reportaż скачать в хорошем качестве

"Znachor" - Reportaż

Profesor Rafał Wilczur, sławny warszawski chirurg, czy wioskowy znachor Antoni Kosiba? Kolorowa Warszawa z okresu 20-lecia międzywojennego, czy biedna, kresowa wieś? Dwa światy. I dwie – wydawać by się mogło – zupełnie różne osoby. Ten lepszy. I ten gorszy. Tylko który jest który? Trzeba wybierać? Wolałbym nie… Znachor to wzorcowy polski melodramat. Najpierw czytany, potem oglądany do dziś na ekranie w filmowych adaptacjach. Kazimierz Junosza-Stępowski i Jerzy Bińczycki w roli Wilczura/Kosiby wciągali, wzruszali i zapadali w pamięć. Pamięć, którą przecież ich bohater traci. Pamięć, która może być jego największym kapitałem, a może też stać się przekleństwem. Obsada: Maciej Jackowski, Marta Konarska, Katarzyna Zawiślak-Dolny, Alina Szczegielniak, Anna Tomaszewska, Lidia Bogaczówna, Mateusz Bieryt, Adam Wietrzyński, Dominik Stroka, Mateusz Janicki, Tomasz Augustynowicz, Wojciech Skibiński, Hanna Syrbu. SZCZEGÓŁY NA: teatrwkrakowie.pl/spektakl/znachor Wideo: Paweł Penarski Reportaż składa się z indywidualnych wypowiedzi twórców spektaklu. Są przeplatane urywkami ze spektaklu i trailera do niego nakręconego w auli wykładowej. Podczas ujęć ze spektaklu krążymy wokół bohaterów w jaskrawych, wielobarwnych strojach. Aula. W niej półkoliście cztery rzędy drewnianych ław. Z przodu na zielonej kozetce leży na plecach młoda, ubrana na różowo blondynka. To Marysia. Szpakowaty brodacz w złotym garniturze staje nad nią jak chirurg. To Znachor. Na tym tle biały napis Teatr imienia Juliusza Słowackiego w Krakowie. Marysia gwałtownie odwraca do nas głowę. Śpiewa. Wypowiedzi twórców. Reżyser Jakub Roszkowski, brunet w okularach. Następnie aktorzy. Lidia Bogaczówna, starsza blondynka z długimi włosami. Anna Tomaszewska, starsza blondynka z włosami do ramion. Maciej Jackowski, starszy szpakowaty brunet. Tomasz Augustynowicz, blondyn w średnim wieku. Marta Konarska, blond włosy zaplecione w warkocz dookoła głowy. Mateusz Bieryt, młody brodaty brunet w okularach. Adam Wietrzyński, młody brunet. Wojciech Skibiński, starszy blondyn. Dominik Stroka, brunet w średnim wieku. Katarzyna Zawiślak-Dolny, blondynka z włosami zaplecionymi na głowie w niewielkie kółka. Anna Syrbu, brunetka zaczesana gładko do tyłu. Na dole ekranu białą czcionką tłumaczenie z ukraińskiego: “Bardzo cieszę się, że mogę uczestniczyć w tej sztuce. Jestem bardzo szczęśliwa, że mogę dołączyć do tak wspaniałego kreatywnego zespołu, tak słynnego teatru w Krakowie. Jestem bardzo wdzięczna Zuzi, naszej trenerce wokalnej, która pracowała przy tej produkcji - za powierzenie mi tej piosenki. Ale muszę jednak przyznać się, że forma którą ona mi zaproponowała, na początku nie była dla mnie naturalna. Bardzo się bałam, że nie potrafię śpiewać w tak ludowy sposób. O to właśnie chodziło reżyserowi Jakubowi, o takie ludowe śpiewanie. I szczerze mówiąc, byłam trochę zestresowana, ale dzięki próbom i pracy z Zuzą chyba mi się udało. Teraz jestem bardzo zadowolona, że śpiewam pierwszą i drugą piosenkę w tym spektaklu.” Aula. Znachor ze skalpelem w dłoni. Patrzy na nas. Zmienia się miejsce. Za Znachorem ściana drewnianej chałupy otoczonej kwitnącymi krzewami. Znachor ma długą brodę i błękitny sweter we wzór chmur nad wiejskim krajobrazem. Oddalamy się. Po lewej stoi brunetka w średnim wieku w długiej czarnej sukni. Śpiewa. Przed nimi zielona kozetka. Na niej leży na plecach Marysia. Znachor ugina ręce w łokciach jak chirurg. Pochyla się nad Marysią. Na tym tle wielki biały napis Znachor. Czarna plansza z białym napisem: Teatr imienia Juliusza Słowackiego w Krakowie, Dyrektor Naczelny i Artystyczny Krzysztof Głuchowski. Adres strony teatru na fejsbuku. Czarna plansza z białym napisem teatrwkrakowie.pl