Największe wymarłe zwierzęta / dr Daniel Tyborowski скачать в хорошем качестве

Największe wymarłe zwierzęta / dr Daniel Tyborowski

Wykład dr. Daniela Tyborowskiego, Muzeum Ziemi w Warszawie, 9 lutego 2020 [1h00] Więcej: https://wszechnica.org.pl/wyklad/najw... Dinozaury to największe wymarłe zwierzęta, jakie kiedykolwiek żyły na Ziemi. Nierzadko ciekawe przykłady olbrzymów można znaleźć również wśród bezkręgowców i ssaków. Opowiada o nich dr Daniel Tyborowski podczas wykładu w Muzeum Ziemi w Warszawie. Największe wymarłe zwierzęta to oczywiście dinozaury, ale nie głównie o nich opowiada prelegent. Dr Daniel Tyborowski opisuje gigantyczne bezkręgowce ery paleozoicznej, które niekiedy rozmiarami przewyższały człowieka. Mówi również, jakie największe wymarłe ssaki zamieszkiwały naszą planetę. Najwięcej miejsca poświęca w tym kontekście Paraceratherium transouralicum oraz słoniowi leśnemu, Palaeoloxodon namadicus. Jego mniejszy kuzyn, Palaeoloxodon antiquus, zamieszkiwał również tereny obecnej Polski. Prelegent na wstępie wykładu wyjaśnia również, dlaczego ssaki nigdy nie dorównały pod względem rozmiaru dinozaurom, choć żyły już w ich czasach. W czasach dinozaurów, w mezozoiku, żyły również ssaki. Były to jednak zwierzęta niewielkie, najwybitniejsze nie przekraczały rozmiarem dużego kota. Dlaczego nigdy nie dorównały wielkością gigantycznym gadom? Prelegent wskazuje dwie najważniejsze przyczyny. Po pierwsze, przodkami dinozaurów były archozaury, które już osiągały spore rozmiary. Po drugie, w przypadku dinozaurów grubość chrząstki na powierzchniach stawowych u dużych osobników była większa jak u małych. Przeciwnie jest u ssaków. Tak więc na przykład słoń ma mniejszą grubość chrząstki stawowej jak dziobak. Dinozaury były więc zwierzętami, które były fizjologicznie przystosowane do przenoszenia dużych obciążeń, dzięki czemu mogły osiągać gigantyczne rozmiary. Dr Tyborowski podczas wykładu nie skupia jednak na dinozaurach, ale na mniej oczywistych przykładach największych wymarłych zwierząt. Przegląd rozpoczyna od bezkręgowców. Przykładem jednego z nich jest Anomalocaris, o którym naukowiec wspominał na wcześniejszym wykładzie. Żył on w kambrze, około 540-500 mln lat temu. Osiągał długość około metra. Prelegent wykorzystuje ten przykład do wyjaśnienia, co to znaczy, że bezkręgowiec jest gigantyczny. Odwołuje się do badań porównawczych zespołu prof. Christiana Klaga z Zurychu, według których o gigantyzmie w przypadku bezkręgowców możemy mówić wówczas, gdy osiągają powyżej 0,5 metra długości. Jak mówi dr Tyborowski, Anomalocaris w swoich czasach był jedynym takim zwierzęciem, ale wkrótce pojawiło się ich znacznie więcej. W kolejnej części wystąpienia prelegent wyjaśnia, dlaczego w akurat w ordowiku, który nastał po kambrze, pojawiła się ogromna liczba nowych, w tym gigantycznych zwierząt. Proces ten określa się mianem radiacji ordowickiej, albo GOBE (Great Ordovician Biodiversity Event). Pojawienie się wówczas wielu rodzajów fauny związane było ze sprzyjającymi warunkami paleogeograficznymi. Ziemię pokrywała wtedy duża liczba płytkich mórz szelfowych. Takie warunki umożliwiały dużą różnorodność biologiczną. Idąc za tym, pojawiło się również miejsce dla ogromnych stworzeń. W ordowiku, podobnie jak w kambrze, liczną grupą zwierząt były trylobity. Największy z tych stawonogów, Isotelux rex, osiągał 70 centymetrów długości. Królami ordowickich drapieżników były łodziki. Najbardziej wybitny z tych głowonogów, Endoceras giganteum, długością przewyższał znacznie wysokość człowieka. Gigantycznymi zwierzętami zamieszkującymi ówczesne morza były również eurypteidy (wieloraki), które polowały na pierwotne kręgowce. Największy z nich, Pterygotus grandidentatus, rozmiarami był zbliżony do człowieka. Jego późniejszy kuzyn, żyjący w dewonie Jaekelopterus rhenaniae, osiągał aż 3 metry długości. W dalszej części wykładu dr Tyborowski mówi, jakie największe wymarłe zwierzęta żyły już w naszej erze kenozoicznej. Jednym z nich był Paraceratherium transouralicum, którego szczątki w Beludżystanie (Pakistan) jako pierwszy odkrył w 1913 roku Clive Foster-Cooper. Wśród zachowanych fragmentów zwierzęcia był dźwigacz, czyli krąg przytwierdzony do czaszki. Dr Daniel Tyborowski – adiunkt naukowy w Muzeum Ziemi w Warszawie. Interesuje się gadami morskimi, paleobiologią kręgowców morskich oraz izotopowym badaniem zębów i kości Znajdź nas:    / wszechnicafww     / wszechnicafww1   https://anchor.fm/wszechnicaorgpl---h... https://anchor.fm/wszechnica-fww-nauka https://wszechnica.org.pl/ #dziejeziemi #dinozaury #palontologia #paleobiologia #zwierzęta