Tkaczki z Suwalszczyzny. Techniką dwuosnowową powstają przepiękne dywany скачать в хорошем качестве

Tkaczki z Suwalszczyzny. Techniką dwuosnowową powstają przepiękne dywany

Tkanina dwuosnowowa jest jednym z najbardziej niezwykłych zjawisk w sztuce ludowej. Charakteryzuje się bogactwem wzorów i kunsztem wykonania, które wymaga niezwykłego skupienia, wysiłku intelektualnego i fizycznego. Pojawiła się nagle w XVI wieku w Azji, Ameryce Południowej i Europie: w krajach basenu morza Bałtyckiego i Śródziemnego. W Polsce rozwinęło się w dwóch odmianach – artystycznej i ludowej. Ich produkcja dotyczyła przede wszystkim terenów północno-wschodniej części Polski. Najstarsze zanotowane przez niemieckiego etnografa, Konrada Hahma, pochodziły z okolic Ełku i Olecka i były wykonane przez tkaczy zawodowych i specjalistki wiejskie. Na przełomie XVIII i XIX wieku tkanina dwuosnowowa pojawiła się na Suwalszczyźnie, a pod koniec XIX wieku na terenie północnego Podlasia (okolice Sokółki). Dywany dwuosnowowe tkano przede wszystkim jako wiano dla córek wychodzących za mąż. Przedstawiały często sceny z życia wsi, korowody weselne, „drzewo życia”, wzory geometryczne, gwieździste, gałęzie winorośli i inne. Często tkaczki próbowały odwzorowywać wzory zauważone w kościele lub na „tureckich” dywanach. W późniejszym okresie tkaczki zaczęły naśladować wzory kapowe z kap produkowanych przemysłowo. Wykonane z wełny pełniły funkcje nie tylko dekoracyjne – służyły do przykrywania łóżek i stołów, wieszano je na ścianach, okrywano się nimi w chłodne dni. Na Suwalszczyźnie wciąż są czynne tkaczki. Należy do nich Sabina Knoch, która w Suwalskim Ośrodku uczyła tkać następne pokolenia. Projekt został sfinansowany z środków Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Dywany powstałe w czasie rocznej pracy można obejrzeć w SOK. Zapraszamy Państwa na spotkanie z twórczyniami, które odbędzie się 8 lutego 2019 roku o godzinie 12:00 w foyer SOK na I piętrze.