Νόσος Peyronie. Κάμψη του πέους скачать в хорошем качестве

Νόσος Peyronie. Κάμψη του πέους

Νόσος Peyronie. Σύγχρονες θεραπείες Με βάση τις τεκμηριωμένες διαγνώσεις, η νόσος Peyronie έχει μια συχνότητα εμφάνισης στον πληθυσμό της τάξης του 1% και σχετίζεται με σακχαρώδη διαβήτη, νόσο Dupuytren, στυτική δυσλειτουργία και ηλικία άνω των 50 ετών. Συνήθως μεσολαβούν αρκετά χρόνια μεταξύ της εμφάνισης των συμπτωμάτων και της διάγνωσης και πολλοί ασθενείς δεν το αναφέρουν στο γιατρό τους με αποτέλεσμα η πραγματική συχνότητα εμφάνισης να είναι πιθανότατα πολύ μεγαλύτερη και να φτάνει το 11% με 13%. Η νόσος Peyronie μάλλον οφείλεται σε κακή φλεγμονώδη αντίδραση σε κάποιο μικρό τραύμα του λευκού χιτώνα του πέους. Τα μικροτραύματα αυτά συνήθως σχετίζονται με σεξουαλικούς χειρισμούς και δεν κάνουν έντονα συμπτώματα όπως το κάταγμα πέους. Ανοσολογικοί και γενετικοί παράγοντες φαίνεται να έχουν κάποιο ρόλο στην παθογένεση. Η διάγνωση της νόσου Peyronie βασίζεται στο ιστορικό, την κλινική εξέταση και το τρίπλεξ του πέους. Ο ασθενής μπορεί να χρειαστεί να βγάλει φωτογραφίες με το πέος του σε στύση ώστε να εκτιμηθεί η κάμψη του πέους. Η τελική θεραπεία γίνεται σε σταθερή νόσο. Αυτό σημαίνει περίπου 12 μήνες από την έναρξη των συμπτωμάτων και ότι τους 3 με 6 τελευταίους μήνες δεν έχουμε πόνο ή επιδείνωση της κάμψης του πέους. Χειρουργικές θεραπείες για νόσο Peyronie Πολλοί ασθενείς μπορεί να προτιμούν ή να χρειάζονται χειρουργική αποκατάσταση για τη νόσο Peyronie. Το είδος της χειρουργικής επέμβασης εξαρτάται από τη γωνία της κάμψης του πέους και την ύπαρξη ή όχι στυτικής δυσλειτουργίας. Η θεραπεία εξατομικεύεται για τον κάθε ασθενή και υπάρχουν πολλές σύγχρονες βελτιώσεις σε κάθε τεχνική. Επεμβάσεις πτύχωσης του πέους Η πιο συχνή επέμβαση για ασθενείς με νόσο Peyronie είναι η πτύχωση της κυρτής επιφάνειας του πέους, με ή χωρίς εκτομή του λευκού χιτώνα. Η κλασσική επέμβαση κατά Nesbit, έχει υποστεί πολλές βελτιώσεις όπως τις πολλαπλές πλαστικές κατά Heinecke-Mikulicz και την εγκοπή αντί για εκτομή του λευκού χιτώνα. Η επίσημη ένδειξη για επέμβαση πτύχωσης είναι η νόσος Peyronie να είναι σταθερή για τουλάχιστον 6 μήνες, η γωνία της κάμψης του πέους να μην είναι πάνω από 60 μοίρες και το μήκος του πέους σε στύση να είναι τουλάχιστον 13 εκατοστά. Παρόλα αυτά η τεχνική πτύχωσης τα τελευταία χρόνια έχει χρησιμοποιηθεί και για πιο περίπλοκα περιστατικά και είναι πολύ δημοφιλής ως η πιο ασφαλής και αποτελεσματική τεχνική. Το κύριο μειονέκτημα των επεμβάσεων πτύχωσής είναι η μείωση το μήκους του πέους. Παρόλα αυτά η αντικειμενικά μετρήσιμη μείωση είναι σπάνια και μάλλον παίζει ρόλο ο μετεγχειρητικός πόνος και η υποκειμενική αίσθηση. Εκτομή πλάκας και τοποθέτηση μοσχεύματος Σε ασθενείς με νόσο Peyronie μπορεί να τοποθετηθεί μόσχευμα στην κοίλη επιφάνεια του πέους. Η ένδειξη είναι για ασθενείς με σταθερή και σοβαρή νόσο Peyronie και οι οποίοι διατηρούν καλή στυτική λειτουργία γιατί η επέμβαση έχει έναν κίνδυνο πρόκλησης στυτικής δυσλειτουργίας. Πολλά είδη μοσχεύματος έχουν δοκιμαστεί, χωρίς όμως να είναι ξεκάθαρο πιο είναι το καλύτερο. τα υλικά του μοσχεύματος μπορεί να είναι από το σώμα του ασθενή, ζωικής προέλευσης ή συνθετικά. Το μόσχευμα ράβεται πάνω στο κενό που έχει δημιουργηθεί στο σηραγγώδες σώμα μετά την εκτομή της ινώδους πλάκας. Η μεμβράνη κολλαγόνου είναι η μόνη που δεν χρειάζεται ράψιμο. Άλλη πιθανή επιπλοκή της συγκεκριμένης επέμβασης είναι η μειωμένη αισθητικότητα της βαλάνου. Πεϊκή πρόθεση για νόσο Peyronie Η τοποθέτηση πεϊκής πρόθεσης είναι η καλύτερη επέμβαση για ασθενείς με νόσο Peyronie και σοβαρή στυτική δυσλειτουργία. Η τοποθέτηση πεϊκής πρόθεσης λύνει το πρόβλημα της στυτικής δυσλειτουργίας και ταυτόχρονα λύνεται το πρόβλημα της κάμψης. Αυτό μπορεί να γίνει με χειρισμούς του πέους κατά τη διάρκεια της επέμβασης ή με ταυτόχρονη επέμβαση πτύχωσης ή τοποθέτησης μοσχεύματος. Ειδικά για τις περιπτώσεις που το πέος έχει μικρύνει σημαντικά μπορεί να εφαρμοστούν τεχνικές εκτομής και έλξης του λευκού χιτώνα. Αν έχει προηγηθεί θεραπεία με κολλαγενάση, πρέπει να υπάρξει αναμονή τουλάχιστον 6 μηνών.