กายเป็นมนุษย์ จิตเป็นมนุษย์ : หลวงปู่นิภา นิภาธโร скачать в хорошем качестве

กายเป็นมนุษย์ จิตเป็นมนุษย์ : หลวงปู่นิภา นิภาธโร

เจริญในธรรม ผู้สนใจในการฟังธรรมทั้งหลาย การประพฤติปฏิบัตินั้นจึงเป็นโอกาสของชีวิต การมีโอกาส มีชีวิต มีลูกงาม ธาตุขันธ์ เป็นโอกาสที่เหมาะสมกับการประพฤติปฏิบัติ บุคคลผู้สนใจในการประพฤติปฏิบัตินั้น ก็ต้องอาศัยถาดขันธ์ที่เหมาะสม กายที่เหมาะสม จิตที่เหมาะสม ลูกที่เหมาะสม แต่อยู่ในภพอื่น สังขารอื่น ในมิติใด ๆ ย่อมไม่สามารถที่จะประพฤติปฏิบัติให้ดียิ่งกว่ามนุษย์ภูมิของเรา และการได้เกิดมาเป็นมนุษย์ มีสังขารเป็นมนุษย์ เป็นมนุษย์ชั้น จึงเหมาะสมในการที่จะประพฤติปฏิบัติให้บรรลุเป้าหมายตามที่ประสงค์ได้ เพราะการประพฤติปฏิบัตินั้น ต้องอาศัยกายเป็นมนุษย์ จิตใจเป็นมนุษย์ จึงสามารถที่จะประพฤติปฏิบัติและเข้าถึงธรรม เข้าถึงสภาวธรรมที่ละเอียดอ่อน สุขุม และปราณีต หากว่ากายเป็นมนุษย์ แต่จิตใจอยู่ในภูมิอื่น ก็ปฏิบัติได้ลุ่ม ๆ ดอน ๆ เข้าฌานออกฌานจะมากไปน้อยไป ไม่กระแบะแก่กล้า ไม่เพียงพอ หรือมากไปก็จะเป็นเหตุเป็นผลทำให้เสพติดในฌาน ในรูปฌาน มากไปก็จะเนิ่นช้า ทำที่เป็นไปเพื่อความช้า ก็คือการเสพติด เมื่อเสพติดแล้ว จึงเสียเวลาที่จะพัฒนาจิตวิญญาณ โดยเฉพาะสังขารความเป็นมนุษย์นั้นมันสั้น — 100 ปีในเมืองมนุษย์ กับสังขาร 120 ปีในสังขารหนึ่งของความเป็นมนุษย์นั้น เป็นเรื่องน้อยนิด อาการที่จะเป็นมนุษย์ สังขารเป็นมนุษย์นั้นได้มาต่อภพ ต่อภูมิ ต่อสภาวะในการประพฤติปฏิบัตินั้น ก็ยังยากอีก น้อยคนที่จะระลึกชาติได้ ที่จะเห็นภพชาติต่อเนื่องกัน ดังนั้น พระผู้มีพระภาคเจ้า อาศัยสังขารมนุษย์ที่นับไม่ได้ เสียสงขายกับกำไรแสนโกฏิมหากัปที่นับไม่ได้ ที่นับได้ก็เป็นอนันต์ การมาฝึกกัน มาปฏิบัติ จึงต้องมีความเชื่อ มีสภาวะในการประพฤติปฏิบัติ แล้วก็มีความรู้ความเข้าใจอย่างถ่องแท้ ไม่งั้นก็จะติดในภพในภูมินั้น ๆ ได้ง่าย เช่น เข้าฌานแน่นิ่ง สงบเย็นบางเบา เป็นลมภพนั้น ภูมินั้นถึงอำไพเป็นอัตตาไป เพราะมันอยู่นาน จนกว่าจะถูกฟัก เกิดเป็นดิน เกิดเป็นหิน จนเป็นภูเขา เป็นภพภูมิต่าง ๆ อายุนานไป จะเกิดเป็นมด เป็นสัตว์ตัวเล็กตัวน้อย ก็อายุสังขารสั้นไปเลย ต้องอิงค่าของสิ่งเหล่านั้น การเป็นมนุษย์ มนุษย์โส จึงเป็นเรื่องญาติ เพราะบางท่านได้สังขารร่างกายเป็นมนุษย์ จิตใจเป็นเปรตบ้าง เป็นสัตว์นรกบ้าง เป็นสัตว์เดรัจฉานบ้าง เป็นเทวดาบ้าง เป็นพรหมบ้าง ซึ่งเป็นเหตุเป็นปัจจัยให้ไม่เกิดความเหมาะสม ความเหมาะมรรคเหมาะผล ควรที่จะบรรลุธรรม ฉะนั้น “ฮิโต” — ความเป็นผู้เหมาะสมแก่การงาน จิตที่เหมาะสมกับการบรรลุ กับการงาน ก็คือ กายเป็นมนุษย์ จิตเป็นมนุษย์ จึงสามารถเชื่อมกลมกล่อมลงตัวในการบรรลุธรรม เพราะจิตนั้นมันเสพอยู่ในภูมิใด มันติดอยู่ในภูมินั้น สำคัญหมาย ยึดติดในภูมินั้น ๆ ไม่ค่อยมีโอกาสที่จะเห็นภูมิอื่น แต่เช่นนั้น พระผู้มีพระภาคเจ้า พระองค์นั้นมีบุพเพนิวาสานุสสติญาณ ผู้แตกฉานในตัวในตน ในรูปนามธาตุขันธ์ของพระองค์ เห็นด้วยปัญญา เห็นด้วยชาญแก่กล้าแล้ว ทรงมีสุปะฏิญาณ คือญาณเห็นสรรพสัตว์ทั้งหลาย สรรพสิ่งทั้งหลายที่มีเหตุ มีผล มีปัจจัย มีเหตุ จึงเห็นการเกิด การดับ การเป็นอยู่ การเสพติดของสรรพสัตว์ทั้งหลาย จนถึงมูลเหตุที่พระองค์ได้เข้าใจ เข้าถึง แล้วได้บรรลุ ญาณของพระองค์ไม่มีอาสวะระยะยาว เป็นที่รู้ ระลึก เห็นกำพืด การกระทำ คำที่พูด และแนวที่คิด ที่ก่อให้เกิดพฤติกรรม เกิดเป็นอุปนิสัย เกิดเป็นสันดาน และทรงเจนจัดว่าสัตว์อยู่ในภพภูมิใด ก็มักจะเสพติดในภพภูมินั้น ปลงไปตามภพภูมิอารมณ์ที่ตนเสพ อารมณ์ที่ตนหลง จึงเข้าใจได้ตามภพภูมิของตนของตนนั่นเอง พระบรมศาสดาองค์สมเด็จสัมมาสัมพุทธเจ้า เมื่อพระองค์เจริญอริยมรรคทั้งสาม นิพพานแตกฉานในสภาวธรรมทั้งปวง จึงทรงพิจารณาธรรมทั้งหลายที่พระองค์ได้ตรัสรู้ พิจารณาธรรมทั้งหลายที่พระองค์ได้สัมผัส สภาวะต่าง ๆ ทั้งปวงด้วยความไม่ประมาท จึงเป็นเหตุให้ได้อย่างรู้สรรพสิ่งสรรพสัตว์ บรรลุธรรม — เรียกว่า สอบผ่านธรรมทั้งปวง ไม่ว่าจะเป็นรูปธรรมนามธรรม รูปหยาบรูปละเอียด จิตหยาบจิตละเอียด ด้วยความชำนาญในการเข้าฌานอัจฉริยะ การมียานอันอยากรู้ จึงเป็นเหตุให้พระองค์นั้นได้ประกาศ อนุตตรสัมมาสัมโพธิญาณ มีญาณอันละเอียดอ่อน ไม่ว่าจะเป็นอนุสัยหรือมหาภาคะต่าง ๆ ดังนั้น เราทั้งหลายผู้ประพฤติปฏิบัติ ขอให้เราได้ใส่ใจ ได้เข้าถึงธรรมที่ควรเข้าถึง ได้บรรลุธรรมที่ควรบรรลุตามฐานะของตน เพราะมนุษย์หรือสัตว์ส่วนใหญ่ มักเอาความรู้สึกนึกคิด เอาสิ่งที่ตนเองคุ้นเคย สิ่งที่ตนเองสัมผัส ก็ไปยึดติด ตั้งอยู่ตามความรู้ ความเข้าใจที่ขาดความละเอียดอ่อน จึงเป็นเหตุให้โกรกฉาน เป็นเหตุให้เกิดความกระหาย ความต้องการไม่เท่ากัน ร่างกายที่เหมาะแก่การปฏิบัติ ก็คือกายของมนุษย์ จิตที่เหมาะกับการปฏิบัติ ก็คือจิตมนุษย์ กายอื่น จิตอื่นนั้นยังไม่เพียงพอ ไม่เหมาะสมในการขึ้นปฏิบัติ เช่น กายมนุษย์ จิตเป็นเปรต — จิตมีความอยาก ความกระหาย หาที่สุดที่ประมาณไม่ได้ โอกาสที่จะเข้าสมาธิ โอกาสที่จะเข้าถึงอารมณ์ละเอียดหรือปราณีต ยาก การปฏิบัตินั้น เรามีกายเป็นมนุษย์ มีจิตเป็นมนุษย์ เรียกชื่อว่าเราได้เป็นบุคคลที่เหมาะสมที่จะบรรลุธรรม เป็นบุคคลที่เหมาะสมในการประพฤติปฏิบัติ เพราะโอกาสเรามี โอกาสเราได้ จึงควรเห็นคุณค่าของกายที่เป็นมนุษย์ จิตที่เป็นมนุษย์ อย่าเพลิดเพลิน มัวเมาในกายอื่นจิตอื่น มันเป็นเหตุให้เกิดความร้อนชา เป็นเหตุให้เกิดการมัวเมา ลุ่มหลงในภพซ้อนภพ ในพื้นฐานอื่น ๆ ที่ไม่สอดคล้องกับชีวิตที่จะเอามาพัฒนาได้ ฉะนั้น เมื่อเราได้กายเป็นมนุษย์ ขอให้เราฝึกจิตของตนเองให้เป็นมนุษย์ ให้พ้นอบาย นรก สัตว์เดรัจฉาน อสุรกาย ภพภูมิเหล่านั้น — มันเป็นภพภูมิที่ไม่เหมาะสม จิตที่ไม่เหมาะสมกับการบรรลุธรรม มันเป็นไปเพราะความเหนื่อยช้า มัวเมา ลุ่มหลงในภพน้อยภพใหญ่ พลังภัย เราท่านทั้งหลาย ผู้มีสติ มีปัญญา มีบุญได้เกิดในสังขารเป็นมนุษย์ จงฝึกจิตของเราให้เป็นมนุษย์ ฝึกจิตของเราให้ประเสริฐ เหมาะสมกับการประพฤติปฏิบัติธรรม