Wat deden de Sovjets met Duitse vrouwen na de Slag om Berlijn? скачать в хорошем качестве

Wat deden de Sovjets met Duitse vrouwen na de Slag om Berlijn?

Ons verhaal begint eind 1942, toen in Duitsland geruchten de ronde deden dat het Rode Leger het Zesde Leger van generaal Paulus in Stalingrad had omsingeld. De mensen, gewend aan de grote overwinningen van hun soldaten, vonden het moeilijk te accepteren dat de grootste formatie van de Wehrmacht tot de ondergang gedoemd was. Joseph Goebbels kondigde een "Duitse Kerst" aan, geschilderd met soberheid en ideologische vastberadenheid. Twee jaar later hadden de Berlijners weinig te vieren met Kerstmis 1944. Bombardementen hadden een groot deel van de hoofdstad in puin gelegd. De mensen waren uitgeput door de verminderde rantsoenen en stress. Wat leek op onschuldige, zwarte grappen, was veranderd in macabere humor. Een van de grappen luidde: "Wees praktisch: geef een doodskist." Op de muren van ingestorte gebouwen stonden berichten geschreven om familieleden die naar elders waren verhuisd te informeren. Boven de muren stonden waarschuwingsborden van de nazipartij: "Plunderaars worden met de dood gestraft!" Luchtaanvallen kwamen zo vaak voor dat de Berlijners meer tijd in kelders en schuilplaatsen doorbrachten dan in hun eigen bed. De schuilkelders, verlicht met blauwe lampen, waren claustrofobisch. Mensen kropen dicht op elkaar, gewikkeld in hun warmste kleren, met kleine kartonnen koffertjes vol snacks en thermoskannen. De plafonds waren beschilderd met lichtgevende verf voor als het licht uitviel. Berlijn had niet genoeg schuilkelders voor zijn 3 miljoen inwoners, dus raakten ze overvol. De initialen LSR, voor Luftschutzraum, oftewel schuilkelder, zouden staan ​​voor "Lernt schnell Russisch" – "Leer snel Russisch". De meeste Berlijners waren gestopt met "Heil Hitler!" en begroetten elkaar in plaats daarvan met "Bleib übrig!" – "Overleef!". Berlijners vreesden indringers uit het oosten. Goebbels' propaganda maakte herhaaldelijk melding van wreedheden in Nemmersdorf, waar troepen van het Rode Leger honderden inwoners verkrachtten en vermoordden. Hun angst was immens, want hun komst leek onvermijdelijk. Het Ardennenoffensief in december 1944 gaf het moreel van de Duitse bevolking een opkikkertje. Ze geloofden in de Führer en wonderwapens, in de veronderstelling dat die de wereld in bedwang konden houden. Het opperbevel deelde dit enthousiasme echter niet. Stafofficieren vreesden terecht dat het offensief in het westen het oostfront op een beslissend moment zou verzwakken. Hitler was echter geobsedeerd door het terugdraaien van het lot van de oorlog en het dwingen van de geallieerden tot een akkoord. Hij verwierp elke toenadering tot de Sovjet-Unie. Guderian waarschuwde Hitler voor het versterken van het Rode Leger voor een massaal offensief. Hitler verwierp deze verwachtingen, ervan overtuigd dat de Sovjetdivisies zwak waren. Hitler bleef koppig gefocust op het westen, ondanks de dreigende dreiging in het oosten. Op 13 januari 1945 lanceerde generaal Ivan Danilovitsj Tsjernjachovski een massale aanval op Oost-Pruisen. Vóór het offensief kregen de Sovjettroepen te horen dat ze het hol van het fascistische monster binnenvielen. Hoewel de Duitsers opmerkelijk veel weerstand boden, stonden de Sovjettroepen op 24 januari voor de poorten van Koningsbergen, de hoofdstad van Oost-Pruisen. In het zuiden vielen de troepen van maarschalk Konstantin Rokossovsky op 14 januari aan met als doel Oost-Pruisen af ​​te snijden. De eerste nacht waarschuwde de Duitse generaal Georg-Hans Reinhardt Hitler voor de dreiging, maar hij werd genegeerd. De Sovjets verrasten de Duitsers, wat leidde tot snelle opmarsen. Gauleiter Erich Koch, een regionaal leider van de nazipartij verantwoordelijk voor Oost-Pruisen, weigerde burgers te evacueren en coördineerde slecht met het leger. Hij stuurde ook per ongeluk vluchtelingentreinen naar veroverde gebieden, wat de chaos verergerde. Maar toen de Sovjets zijn hoofdkwartier naderden, vluchtte Koch, waardoor de burgers het alleen moesten opnemen tegen het Rode Leger. Velen probeerden te ontsnappen aan de binnenvallende troepen, maar de sneeuw en de vrieskou leidden tot tragische gevolgen. In één dorp vond de NKVD 100 lijken van burgers in de sneeuw, slachtoffers van een dodenmars. Het waren lichamen van vrouwen met zespuntige sterren op hun kleding, van dichtbij gedood. Het oprukkende Rode Leger pleegde wijdverbreid geweld tegen burgers, waaronder verkrachting en plundering. Sovjetsoldaten zagen de Duitsers als doelwitten voor wraakacties voor de nazi-gruweldaden in de Sovjet-Unie. Sovjetcommandanten deden pogingen om de troepen te controleren, maar zonder veel resultaat. Soldaten waren geschokt door de rijkdom en orde die ze in Duitse huizen aantroffen. Dit leidde tot jaloezie, woede en vernietiging. Politieke functionarissen en censoren van de NKVD probeerden het verhaal te controleren, maar de acties van de soldaten waren moeilijk te controleren.