گفتگوی امروز نما با سروان سودابه چمن آرا؛ از دانشکده افسری ایران تا پلیس آمریکا скачать в хорошем качестве

گفتگوی امروز نما با سروان سودابه چمن آرا؛ از دانشکده افسری ایران تا پلیس آمریکا

ما را با سابسکرایب حمایت کنید   / emrooznama     / emrooznama     / emrooz_nama   https://t.me/paygahkhabariemrooznama سروان سودابه چمن آرا جزو اولین گروه ۵۷ نفری از افسران زن پلیس در تاریخ ایران است، که در تبعید خودخواسته محدودیت ها را تبدیل به فرصت کرد، نه تنها مددکار اجتماعی شد، بلکه بازگشت به اصل خویش و با پلیس ایالت ویرجینیا آمریکا نیز همکاری داشت. سروان چمن آرا، که در سال ۱۳۴۸/ ۱۹۶۹ وارد دانشکده افسری شد، یکی از ۳ افسر زنی بود، که کار خود را در «ستاد ویژه دفتر رئیس کل شهربانی شاهنشاهی ایران»، روان شاد سپهبد جعفر قلی صدری آغاز کرد. سروان پلیس سودابه چمن آرا، بین گروه افسران پرش با موتور تنها زنی بود، که در گروه ۲۵ نفری موتور سواران در جشن های ۲۵٠٠ ساله شاهنشاهی شرکت داشت. آن هم در شرایطی که در قسمت کارازل موتور سواری حدود ۶۰ دختر دانشجو و پاسبان موتور سواری می‌کردند. هم چنین در دوره ای کاپیتانی تیم ملی بانوان فوتبال ایران و پاس تهران را نیز بر عهده داشت. سروان چمن آرا در گفتگو با امروز نما درباره آن دوران می گوید: «... از نظر جسمی، ما به مرحله ای رسیدیم، که من واقعا فکر می کردم، همه کار در دنیا می توانم انجام دهم. چه از نظر قدرت بدنی، چه از نظر قدرت روحی...» سروان چمن آرا، تنها دختر روان شاد تیمسار محمدحسن چمن آرا، سرلشگر خوشنام ارتش شاهنشاهی ایران است، که در این گفتگو مشخص می شود که «بیش ترین تاثیر» را روی دخترش گذشته است و او را با کلام «حافظ و سعدی» و «صوفی گری» آشنا کرده است. سروان سودابه چمن آرا، سوای دانشکده افسری، ۳ سالی نیز در دانشکده هنرهای دراماتیک تهران، در رشته تلویزیون و سینما تحصیل کرده است، هر چند به برکت انقلاب اسلامی و تعطیلی دانشگاه ها، نه تنها نتوانست مدرک فارغ التحصیلی بگیرد، بلکه کلیه فیلم های که از «همه راهپیمایی ها» سال ۵۷، «شاپور بختیار و ورود روح الله خمینی به ایران»، برای «پایان نامه تحصیلی» خود گرفته بود، در خفقان حاکم پس انقلاب، و در شرایطی که پدر و همسرش در زندان انقلابیون بودند، «مجبور شد» به دست خود «همه» فیلم ها را «بین ببرد» و از این رو حتی «یک حلقه فیلم از آن دوران ندارد». سروان چمن آرا، که در نخستین تظاهراتی که ۲ هفته پس از انقلاب، در روز جهانی زن علیه حجاب اجباری در تهران برگزار شد، شرکت داشته است، در گفتگو با امروز نما، در پاسخ به این پرسش، که «احساسش از متلاشی شدن نظام سلطنتی و سقوط دولت بختیار» در همان لحظه چه بوده است، گفت،« فکر می کردم بختیار یک راهه، از این نظر ناراحت شدم». سروان سودابه چمن آرا، در این گفتگو هم چنین به کلیه سئوالات ما، از جمله: «در فضای شهربانی، صدای انقلاب را کی شنیدید؟/ نگاه افسران مرد نسبت به افسران زن تغییر کرده بود؟/ در فضای انقلابی، نگاه در و همسایه به یک افسر پلیس زن تا چه اندازه تغییر کرده بود؟» سروان چمن آرا، در حالی که همسرش ممنوع الخروج بود، به همراه ۲ فرزند خود در تابستان سال ۱۳۶۲/ ۱۹۸۳، مجبور به جلای وطن شد. نخست به بریتانیا و سپس به همراه همسرش به آمریکا مهاجرت کرد. در منچستر انگلیس، نه تنها موفق به دریافت فوق لیسانس در رشته مطالعات صلح شد، بلکه مدرسه آموزش زبان فارسی را برای کودکان مهاجر ایرانی تاسیس کرد، که این مدرسه هم چنان با گذشت ۴٠ سال، به آموزش زبان مادری ادامه می دهد. سروان چمن آرا در منطقه واشنگتن دی سی آمریکا نیز، هرگز غافل از جامعه ایرانی نیست، هم از روزهای دور برای تاسیس «خانه ایران» در این منطقه و یاری به زنان مهاجر تلاش کرده است و هم چهره اش در روزهای نزدیک در شنبه های اعتراضی واشنگتن به کرات دیده شد. او هم چنین در جامعه مبزبان در عرصه مقابله با خشونت خانگی کار حرفه ای کرده و دوره ای نیز موفق شد با پلیس آمریکا همکاری کند. سروان سودابه چمن آرا، هم اکنون ایام بازنشستگی خود را همراه با همسرش سروان خلبان پلیس علی سرشار در ایالت ویرجینیا می گذرند. عمرشان دراز باد.