Zniszczenie Grupy Armii Centrum | Operacja Bagration скачать в хорошем качестве

Zniszczenie Grupy Armii Centrum | Operacja Bagration

Dokładnie trzy lata minęły, odkąd Wehrmacht przekroczył granicę radziecką w śmiałej próbie podboju terytorium. Ale dni tego upalnego lata 1941 roku wydawały się teraz odległym rozdziałem konfliktu, który przybrał niszczycielski obrót dla sił Hitlera. Katastrofalne porażki poniesione pod Stalingradem i Kurskiem jasno pokazały, że zwycięstwo nazistów było teraz iluzją, a marzenie o niezwyciężonych Niemczech zaczynało się rozpadać. Około 1944 r. operacja Bagration stanowiła punkt zwrotny dla frontu wschodniego. Ta nieustępliwa i skrupulatnie obliczona ofensywa radziecka przekształciła niepowstrzymany niemiecki postęp w wymuszony odwrót, na zawsze kończąc niemiecką dominację na wschodzie. Setki kilometrów od wybrzeża Atlantyku, w gęstych i nieprzejednanych lasach Białorusi, Sowieci dokonywali ostatecznych przygotowań do rozpoczęcia ataku, którego celem było zadanie śmiertelnego ciosu Trzeciej Rzeszy. Tymczasem pierwsze światło dnia 6 czerwca 1944 roku ujawniło początek lądowania aliantów w Normandii, pośród ogłuszającego ryku niemieckich karabinów maszynowych zaciekle broniących strategicznych pozycji na wybrzeżu Francji. W tym samym czasie radzieckie dowództwo finalizowało ostatnie szczegóły operacji, której skala miała zmienić dynamikę konfliktu na froncie wschodnim. Ofensywę nazwano Operacją Bagration, na cześć słynnego rosyjskiego generała Piotra Bagrationa, bohatera wojen napoleońskich. Jej cel był jednoznaczny: przytłoczyć wroga i wyzwolić terytoria pod panowaniem niemieckim. Projekt operacji Bagration był ściśle związany z porozumieniami osiągniętymi na konferencji w Teheranie, która odbyła się pod koniec 1943 r. Tam, w cichym dysonansie terytorium Iranu, przywódcy mocarstw alianckich — Stalin, Roosevelt i Churchill — opracowali strategie, aby ostatecznie zmiażdżyć siły Osi. Amerykańscy i brytyjscy przywódcy zobowiązali się do otwarcia drugiego frontu w Europie Zachodniej z lądowaniem zaplanowanym na wiosnę 1944 r. Ten ruch skierowałby znaczące dywizje niemieckie z frontu wschodniego do Francji, paraliżując zdolności obronne Rzeszy przeciwko Armii Czerwonej. Stalin widział to jako historyczną okazję do skonsolidowania decydującej ofensywy. Planował zaatakować ich linie z Białorusi, przekonany, że Wehrmacht nie będzie przewidywał masowego ataku przez niegościnny teren, taki jak rzeki, lasy i bagna. Opierając się na elemencie zaskoczenia, Stalin postanowił skoordynować swoje ruchy z wpływem D-Day, planując rozpoczęcie operacji około połowy czerwca 1944 r., kiedy presja aliantów na zachodzie znacznie osłabiłaby obronę nazistowską na wschodzie. Radziecki Sztab Generalny rozważał kilka alternatyw przed zaprojektowaniem planu ofensywy w kwietniu 1944 r. Przeanalizowano dwie główne strategie: wkroczenie na południowo-zachodnią Ukrainę w celu inwazji na Rumunię, zabezpieczenie cennych pól naftowych w Ploeszti i rozszerzenie wpływów radzieckich na Bałkany lub rozpoczęcie ofensywy na Bałtyku w celu dotarcia do wybrzeża Morza Bałtyckiego i odizolowania Grupy Armii Północ, osłabiając siły Osi w Europie Wschodniej. Ostatecznie obie propozycje odrzucono na rzecz niespodziewanego ataku na Białorusi, regionie mniej oczekiwanym przez Niemców, co umożliwiło Armii Czerwonej wkroczenie do Polski i zyskanie terenu w wyścigu o Berlin. Do 1944 roku niegdyś niezwyciężony Wehrmacht znajdował się w stanie powolnego, ale nieubłaganego upadku. Chociaż produkcja pojazdów opancerzonych wzrosła pod rządami Alberta Speera, utrata niemieckiego terytorium i brak siły roboczej znacznie skomplikowały wysiłek wojenny. Jednym z największych błędów strategicznych Niemiec była obsesja na punkcie obrony każdego centymetra terytorium, odrzucanie jakiegokolwiek taktycznego wycofania, które pozwoliłoby wojskom na reorganizację. Na początku tego roku wydano rozkaz przekształcenia wszystkich miast i kluczowych punktów komunikacyjnych w twierdze, których należało bronić do ostatniego człowieka, a wycofanie było dozwolone tylko za bezpośrednią zgodą. Ponadto zakazano budowy tylnych umocnień, obawiając się, że żołnierze wybiorą wycofanie się zamiast walki do gorzkiego końca. Środki te przyspieszyły upadek Frontu Wschodniego i utorowały drogę do miażdżącej ofensywy radzieckiej, która miała nastąpić. OSTRZEŻENIE: Ten film dokumentalny jest prezentowany w kontekście edukacyjnym i historycznym. NIE tolerujemy ani nie promujemy nienawiści wobec żadnej grupy ludzi, NIE promujemy przemocy. Potępiamy te wydarzenia, aby się nie powtórzyły. NIGDY WIĘCEJ.