Hoe het Olympisch Stadion tóch niet werd gesloopt скачать в хорошем качестве

Hoe het Olympisch Stadion tóch niet werd gesloopt

Beeldcredits: -Videoclip 'Het Huis van Zeus': copyright stichting Olympia Sirene; Henryk Gajewski (filmmaker) en Jardo van Zweden, -Privébeeld januari 1996: copyright stichting Olympia Sirene; Henryk Gajewski (filmmaker) Op 13 mei 2000 verricht (dan nog) prins Willem-Alexander de officiële heropening van het Olympisch Stadion na een grote renovatie. Dat dit moment plaatsvindt en het stadion dan niet allang is geweken voor woningen, is een klein wonder te noemen. Want het is eind vorige eeuw zo duidelijk als wat: het stadion heeft z'n langste tijd gehad. Dit is het verhaal van een Amsterdams stuk geschiedenis waar de sloopkogel al zowat tegenaan hing. Nog geen zestig jaar na de opening van het Olympisch Stadion in 1928 neemt de gemeenteraad in 1985 een motie aan: het door Jan Wils ontworpen stadion moet wijken voor 1200 woningen. Het stadion, in 1937 uitgebreid met een betonnen tweede ring, wordt in die tijd nog maar weinig gebruikt, is flink verwaarloosd en bovendien loopt de erfpacht af. En dan verliest het gebouw met de naderende komst van de Arena ook nog eens de enige echte functie die het nog heeft, als decor van belangrijke wedstrijden van Ajax. Lobbykoning Piet Kranenberg Met als doel een feestelijk vaarwel voor het stadion komt er een afscheidscomité, mede opgezet door architectuurhistoricus Maurits Nibbering. "Toen zou ik zorgen voor een video, voor een boek en voor rondleidingen. Nou, ik heb het allemaal gedaan", blikt Nibbering nu terug. "Maar op een gegeven moment dacht ik: het is van de gekken dat dit gesloopt gaat worden. Dus toen heb ik in september 1991 het initiatief genomen om met de stadiondirectie te praten. Toen zeiden we: het kan wel, mits je actie gaat voeren. En dat hebben we gedaan." Het is het begin van een jarenlange strijd met eerst vooral stadsdeel Zuid. Nibbering wordt voorzitter van het actiecomité, maar het driekoppige stadionbestuur wordt naar buiten toe het gezicht van de actie. De drie musketiers, zo staan de inmiddels alle drie overleden mannen destijds in de stad bekend. Directeur Otto Roffel, president-commissaris Bram Mulder en adviseur Piet Kranenberg. Die laatste is zonder twijfel de belangrijkste kracht.  "Piet Kranenberg was een zeer bijzondere man", vertelt Nibbering. "Hij was directeur van de Amstel-brouwerij en werd overgenomen door Heineken. Iedereen die langer dan twintig jaar geleden in de stad leefde kende Piet Kranenberg." Al die connecties van Kranenberg ten spijt: het stadsdeel blijft begin jaren negentig voet bij stuk houden. Het stadion moet en zal tegen de grond.  Douwe Tiemersma is in die tijd namens het stadsdeel verantwoordelijk voor het dossier Stadsvernieuwing en heeft dus veel te maken met de strijd om het stadion. "Ik was het ermee eens dat het gesloopt moest worden, ik vond het een lelijke betonnen klomp", zegt Tiemersma nu als we met hem naar de beelden van toen kijken. "Dat je kijkt hoe je het kunt behouden met een nieuwe functie, dat is een ander verhaal. Maar zoals uit de beelden blijkt: het bestuur van het stadion wilde de voetbalfunctie van het stadion behouden. En met dat argument konden ze ons niet overtuigen", vertelt Tiemersma. In september 1992 krijgt het stadion een belangrijk nieuw wapen in handen, met dank aan minister Hedy d'Ancona. "Ik zat enorm over te dubben: hoe kan ik er nu als minister verantwoordelijk voor de architectuur die parel laten slopen", vertelt ze daar in 2018 over in het AT5-programma De Straten van Amsterdam. "En toen had ik een hele slimme ambtenaar en die zei: 'Ik weet misschien wel iets, we moeten het op de monumentenlijst plaatsen.' En aldus geschiedde." "Ik snapte het niet", zegt Tiemersma. "Zeker toen ik later de argumentatie las dat die betonnen toevoegingen van Wils reden waren voor de monumentenstatus, begreep ik er helemaal niets meer van. En niemand in Zuid begreep er iets van." Volgens Nibbering was het besluit van d'Ancona cruciaal voor de eerste vier jaar van het proces, vanaf 1992. "Alleen, de Rijksmonumentenwet betekent ook dat het monument het Rijk geen geld mag kosten, zodra het gered is. Dus er moest een goed exploitatieplan komen", vertelt Nibbering. En daar loopt het de jaren daarna keer op keer op stuk, van plannen om een evenementenhal van het stadion te maken tot ideeën waarbij rekening wordt gehouden met de woningwens van de gemeente. "Het heeft tot een patstelling geleid", zegt Tiemersma. "Want ook het bestuur van het Olympisch Stadion lukte het niet om rendabele plannen voor hergebruik te maken."  ❌ ❌ ❌ AT5 - Echt Amsterdams Nieuws Abonneer hier op ons youtubekanaal:    / at5   Tips of opmerkingen? Whatsapp: 06 511 909 38 Telefoon: 020 555 1155 Volg AT5: www.at5.nl Instagram: instagram.com/at5.nl Facebook: facebook.com/at5nl Twitter: twitter.com/at5