پوپولیسم یا عوام گرایی چیست؟ چه شیوه هایی دارد؟ چه خطراتی دارد؟ و چه باید کرد؟ скачать в хорошем качестве

پوپولیسم یا عوام گرایی چیست؟ چه شیوه هایی دارد؟ چه خطراتی دارد؟ و چه باید کرد؟

یکی از دست‌آوردهای جنبش زن زندگی آزادی این بوده که جامعه از گفتمان عوام فریبانه و پوپولیستی حکومت به کلی عبور کرده و به هیچ عنوان خریدار گفتمان دروغین حاکمان نیست. ‎اما خود این شرایط جامعه را در مقابل جنبش‌های پوپولیستی از جانب گروه‌های سیاسی قدرت‌طلب ‌یگر آسیب‌ پذیر می‌کند چون پوپولیسم همیشه درست در زمان بحران اجتماعی، اقتصادی و سیاسی و زمانی که تشکیلات سیاسی موجود نیازها و نگرانی‎های مردم را برآورده نمی‌کنند ‎ ‌ایگاه اجتماعی کسب می‌کنند. فکر کردم شاید بد نباشد کمی پوپولیسم‌ را بشناسیم تا به‌ دامش‌ نیافتیم. پوپولیسم یک ایدئولوژی یا گفتمان سیاسی است که اغلب «مردم» را در مقابل «نخبگان» قرار می دهد. این روش محدود به نگرش خاص سیاسی نیست هم احزاب چپ و هم‌ احزاب راست طیف سیاسی می توانند از روش‌های عوامفریبانه‌ی‌پوپولیستی برای کسب طرفدار استفاده کنند. پوپولیست ها اغلب از مضامین و استراتژی های مشترک خاصی استفاده می کنند تا حمایت مردمی را بسیج کنند و مردم را علیه دشمنان محسوس جمع کنند. برخی از لفاظی های رایج پوپولیسم عبارتند از: ما در برابر آنها: پوپولیست ها اغلب سیاست را به عنوان مبارزه ای بین مردم عادی و نخبگان فاسد، خارج از تماس یا بدخواه معرفی می کنند. این یک تقسیم دوتایی واضح بین "مردم" و "دشمن" ایجاد می کند که گفتمان سیاسی را ساده می کند و جلب حمایت را آسان تر می کند. خیر مشترک: پوپولیست ها اغلب خود را به عنوان قهرمانان خیر عمومی معرفی می کنند که منافع مردم عادی را بر منافع افراد معدود ممتاز مقدم می دارند. آنها ممکن است قول دهند که انصاف، عدالت یا رفاه را به جامعه بازگردانند. ضد نظام: پوپولیست ها اغلب به نهادهای سیاسی سنتی مانند احزاب سیاسی، سازمان های دولتی یا رسانه ها به عنوان بخشی از توطئه بزرگتر برای تضعیف اراده مردم حمله می کنند. آنها ممکن است خود را به عنوان افراد خارجی معرفی کنند که نظام را متزلزل کرده و دموکراسی را احیا خواهند کرد. توسل مبتنی بر احساسات: پوپولیست ها اغلب از جاذبه های احساسی مانند خشم، ترس، امید یا میهن پرستی برای جلب حمایت استفاده می کنند. آنها ممکن است از اضطراب ها و ناامیدی های افراد سوء استفاده کنند و راه حل های ساده ای برای مشکلات پیچیده ارائه دهند. رهبر به عنوان یک نجات دهنده: رهبران پوپولیست اغلب خود را به عنوان شخصیت های قدرتمند و کاریزماتیک معرفی می کنند که می توانند مشکلات را حل کنند و نظم را به جامعه بازگردانند. آنها ممکن است خود را به عنوان تنها کسانی معرفی کنند که می توانند تغییر ایجاد کنند و از طرفداران خود درخواست وفاداری بی قید و شرط کنند. ساده سازی: پوپولیست ها اغلب مسائل پیچیده سیاسی را ساده می کنند و به گونه ای ارائه می کنند که برای مردم آسان باشد. آنها ممکن است دلایل مشکلات اجتماعی و اقتصادی را بیش از حد ساده کنند و راه حل های ساده ای ارائه دهند که با احساسات و خواسته های مردم طنین انداز شود. جذابیت های عاطفی: پوپولیست ها اغلب از جاذبه های احساسی مانند خشم، ترس، امید یا میهن پرستی برای جلب حمایت استفاده می کنند. آنها ممکن است از اضطراب ها و ناامیدی های افراد سوء استفاده کنند و راه حل های ساده ای برای مشکلات پیچیده ارائه دهند. ارتباط مستقیم با مردم: پوپولیست‌ها اغلب رسانه‌های سنتی و نهادهای سیاسی را دور می‌زنند و از طریق رسانه‌های اجتماعی، راهپیمایی یا دیگر اشکال مستقیم تعامل با مردم ارتباط مستقیم برقرار می‌کنند. این به آن‌ها اجازه می‌دهد فیلترها را دور بزنند و پیام خود را بدون فیلتر رسانه‌های اصلی به مردم برسانند. تئوری های توطئه: پوپولیست ها اغلب از تئوری های توطئه برای توضیح مشکلات پیچیده سیاسی و اجتماعی استفاده می کنند. آنها ممکن است خود را تنها کسانی معرفی کنند که می توانند حقیقت را افشا کنند و نظم را به جامعه بازگردانند. خصومت با کارشناسان: پوپولیست ها اغلب نظرات کارشناسان مانند اقتصاددانان، دانشمندان یا روشنفکران را به عنوان بخشی از توطئه بزرگتر برای تضعیف اراده مردم رد می کنند. آنها ممکن است خود را تنها کسانی معرفی کنند که می توانند تغییر ایجاد کنند و از طرفداران خود وفاداری بی قید و شرط بخواهند. قطبی شدن: پوپولیست ها اغلب به دنبال ایجاد تفرقه در جامعه و ایجاد دوگانگی واضح «ما در مقابل آنها» هستند که در آن خود را قهرمان مردم و دشمنان نخبگان معرفی می کنند. این باعث ایجاد حس وحدت در میان حامیان پوپولیست می شود و به جمع آوری حمایت از آرمان آنها کمک می کند.