У нас вы можете посмотреть бесплатно 5. Εξελικτικές τάσεις της βυζαντινής μουσικής. Το ύφος στη Σχολή της Βυζαντινής Πολυφωνίας. или скачать в максимальном доступном качестве, видео которое было загружено на ютуб. Для загрузки выберите вариант из формы ниже:
Если кнопки скачивания не
загрузились
НАЖМИТЕ ЗДЕСЬ или обновите страницу
Если возникают проблемы со скачиванием видео, пожалуйста напишите в поддержку по адресу внизу
страницы.
Спасибо за использование сервиса ClipSaver.ru
Σε θεωρητικό επίπεδο η Σχολή της Βυζαντινής Πολυφωνίας εισάγει στη σύγχρονη ελληνορθόδοξη εκκλησιαστική μουσική το στοιχείο της τροπικής πολυφωνίας σε μια νέα πρωτότυπη ελληνική εκδοχή της. Σε πρακτικό επίπεδο διαμορφώνει ένα νέο ύφος εκτελέσεώς της. Η παρούσα πέμπτη εισήγηση της σειράς διαπραγματεύεται τον προβληματισμό των εκπροσώπων της Σχολής τόσο για το χορωδιακό όσο και για το σολιστικό, δηλαδή το ψαλτικό ύφος. Η σπουδαιότατη αυτή παράμετρος, ωστόσο, βρίσκεται σε αρχικό στάδιο διαμορφώσεως και είναι ακόμη πολύ νωρίς για να επιχειρήσουμε έναν ορισμό του νέου αυτού ύφους. α. Χορωδιακό ύφος. Μπορούμε να κάνουμε δύο βασικές επισημάνσεις. Πρώτον, το γεγονός ότι το ύφος χορωδιακής εκτελέσεως κάποιων συνθέσεων της Σχολής της Βυζαντινής Πολυφωνίας έχει αποδειχθεί ως η αχίλλειος πτέρνα ορισμένων εξαίρετων αλλά δυτικής φωνητικής και μουσικής παιδείας φωνητικών συνόλων και μαέστρων, που εφαρμόζουν αυτά που ξέρουν σε ένα εντελώς διαφορετικό είδος πολυφωνικής μουσικής με αποτέλεσμα εκτελέσεις άψογες από μουσικής και φωνητικής απόψεως αλλά που χωλαίνουν αισθητά από υφολογικής απόψεως. Δεύτερον, ότι υπάρχουν ορισμένες αξιόλογες περιπτώσεις υφολογικού προβληματισμού μεταξύ των εκπροσώπων της Σχολής, από τις οποίες μνημονεύονται τρεις: 1. Βασίλης Παπακωνσταντίνου με Παιδική Χορωδία Αγίας Τριάδος Θεσσαλονίκης. Ιδανικό ύφος για τη βυζαντινή αρμονία των συνθέσεων του Θεοδώρου Παπακωνσταντίνου. Παράδειγμα: «Σε υμνούμεν», ήχος Πλ. του Β΄. 2. Βασίλης Χατζηνικολάου με χορωδία από φοιτητές του Μουσικολογικού Τμήματος του Πανεπιστημίου McGill του Montreal. Διαφορετικό αλλ’ εξ ίσου υπέροχο ύφος εκτελέσεως των συνθέσεων του Θεοδώρου Παπακωνσταντίνου, με τις τέσσερις φωνές της μικτής χορωδίας να ψάλλουν σε ύφος γρηγοριανού μέλους. 3. Δημήτρης Παπαποστόλου με Πειραματική Χορωδία. Εντελώς προσωπικό ύφος ερμηνείας των συνθέσεών του. Διασώζεται σε πολλές ηχογραφήσεις. β. Σολιστικό, δηλαδή ψαλτικό ύφος. Θα παραθέσω κι εδώ δύο παραδείγματα. 1. Ο προσωπικός μου προβληματισμός. Διαρθρώνεται σε δύο άξονες: α. Πρόκειται για ένα ψαλτικό ύφος στον ίδιο βαθμό ανεξάρτητο και εξαρτώμενο. Ανεξάρτητο, ως σολιστικό, αλλά και εξαρτώμενο από την αρμονία των συνοδευτικών φωνών. β. Πρωτεύον γνώρισμά του οφείλει να είναι η καλαισθησία. Οι δύο αυτοί παράγοντες διαμορφώνουν το προσωπικό μου ψαλτικό ύφος. Παράδειγμα: «Ανοιξαντάρια» (απόσπασμα), ήχος Πλ. του Δ΄. 2. Ψαλτικό ύφος Μυρσίνης Καραμιχάλη-Κατσιναβάκη. Διαμορφωμένο από το εξαιρετικό μουσικό της αισθητήριο αλλά και από τη διττή μουσική της παιδεία στους τομείς τόσο της δυτικής όσο και της βυζαντινής μουσικής. Παράδειγμα: «Άξιόν εστι» Ι. Σακελλαρίδη, ήχος Πλ. του Α΄. Με βάση τα παραπάνω μπορούμε να εξετάσουμε τη σχέση της Βυζαντινής Πολυφωνίας με την παραδοσιακή βυζαντινή μουσική και να επιχειρήσουμε την άρση κάποιων παγιωμένων σφαλμάτων και παρεξηγήσεων. Αφορμή ένα σχόλιο ακροατή στο YouTube για την εκ μέρους μου ερμηνεία του δοξαστικού «Τις μη μακαρίσει σε Παναγία Παρθένε» με πολλαπλά ισοκρατήματα σε ήχο Πλ. του Β’, και η απάντησή μου. Ας συνειδητοποιήσουμε κάποτε ότι όλες οι Σχολές σύγχρονης ελληνορθόδοξης εκκλησιαστικής μουσικής που διαθέτουν το στοιχείο της πολυφωνίας ΔΕΝ πρέπει να χαρακτηρίζονται συλλήβδην ως «ευρωπαϊκές». Υπάρχει τεράστια διαφορά μεταξύ του αταίριαστου γάμου της βυζαντινής μελωδίας με την δυτική αρμονία και της τροπικής εναρμονίσεως του βυζαντινού μελους. Το «μουσικόν ζήτημα» του 19ου αιώνα είναι πλέον εντελώς ξεπερασμένο και έχει βρει εκ των πραγμάτων τη λύση του. Παραδοσιακή βυζαντινή μουσική και βυζαντινή πολυφωνία αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος ή η δεύτερη αποτελεί τη φυσιολογική συνέχεια και εξέλιξη της πρώτης. Εντελώς ξεπερασμένη είναι και η θέση ότι η βυζαντινή μουσική πρέπει να παραμείνει αναλλοίωτη και δεν επιδέχεται καμιά απολύτως εξέλιξη. Ο παραλογισμός της καθίσταται εμφανής αν επιχειρήσουμε να διατυπώσουμε μια αντίστοιχη θέση σχετικά με τη μουσική του Μπαχ. Η παραδοσιακή βυζαντινή μουσική αποτελεί τις ρίζες της Παραδόσεώς μας. Ένα φυτό όμως που αποτελείται μόνο από ρίζες είναι ένα νεκρό φυτό. Ένας ζωντανός οργανισμός αναπτύσσεται, καρποφορεί, εξελίσσεται και ποτέ δεν παραμένει αναλλοίωτος. Αναλλοίωτα παραμένουν μόνο τα νεκρά μουσειακά απολιθώματα. Η αφομοίωση του στοιχείου της πολυφωνίας ΔΕΝ αποτελεί κίνδυνο για την παραδοσιακή βυζαντινή μουσική. Την εμπλουτίζει, ΔΕΝ την καταστρέφει. Και οι τρεις Σχολές εμπλούτισαν την εκκλησιαστική μουσική μας παράδοση με έργα υψηλής ποιότητος κι έχουν ενταχθεί σ’ αυτήν, αποτελώντας πλέον αναπόσπαστο και οργανικό της τμήμα.