داستان های غمنگیز از زندگیه مرلین مونرو بازیگری که از کار در کارخانه به ستاره هالیوود تبدیل شد. скачать в хорошем качестве

داستان های غمنگیز از زندگیه مرلین مونرو بازیگری که از کار در کارخانه به ستاره هالیوود تبدیل شد.

مریلین مونرومتولد۱ ژوئن ۱۹۲۶ به نام نورما جین مورتنسن – ۴ اوت ۱۹۶۲ بازیگر، خواننده و مدل اهل ایالات متحده آمریکا بود. او که به علت ایفای نقش‌های «بامب‌شل بلوند» (ر.ک. بامب‌شل) در کمدی‌ها آوازه داشت، در دههٔ ۱۹۵۰ و اوایل دههٔ ۱۹۶۰ یکی از محبوب‌ترین نمادهای سکس بود و نمادی از روزگار انقلاب جنسی هم شد. او برای یک دهه بازیگری درجه ۱ بود و تا زمان مرگش در ۱۹۶۲، از فروش فیلم‌هایش ۲۰۰ میلیون دلار درآمد داشت (معادل ۲ میلیارد دلار در ۲۰۲۲). او همواره از نمادهای اصلی فرهنگ مردمی دانسته می‌شود. در ۱۹۹۹، انستیتوی فیلم آمریکا مونرو را ششمین زن در فهرست بزرگ‌ترین افسانه‌های زن روی پردهٔ سینما در عصر طلایی هالیوود قرار داد. مونرو که در لس آنجلس زاده و بالنده شده بود، بیشتر کودکی خود را در ۱۲ خانوادهٔ موقت و همچنین یک یتیم‌خانه گذراند، تا این‌که در ۱۶ سالگی با افسر پلیس جیمز دوگرتی ازدواج کرد. او هنگام جنگ جهانی دوم در کارخانه به کار مشغول بود، تا این‌که با عکاسی از فرست موشن پیکچر یونیت دیدار کرد، سپس به‌عنوان یک مدل پین‌آپ موفق کارش را آغاز کرد و بعدش، قراردادهایی کوتاه‌مدت با فاکس قرن بیستم و کلمبیا پیکچرز بست. او مدتی نقش‌های جزئی فیلم‌ها را بازی می‌کرد، تا اینکه اواخر ۱۹۵۰ قراردادی جدید با فاکس امضا کرد. در طی ۲ سال پس از آن، او با ایفای نقش‌های مهم در چند فیلم کمدی، بازیگری سرشناس و محبوب شد، در واقع از طریق ایفای نقش در به همان جوانی که حس می‌کنی (۱۹۵۱) و میمون‌بازی (۱۹۵۲)؛ او در فیلم‌های درام برخورد در شب (۱۹۵۲) و زحمت در زدن به خودت نده (۱۹۵۲) هم نقش‌آفرینی کرد. وقتی لو رفت که مونرو پیش از این‌که ستاره شود، برای عکس‌های برهنه ژست می‌گرفته‌است، او رسوا شد اما این رسوایی به حرفه‌اش آسیبی نرساند و میزان علاقه به فیلم‌هایش را افزایش داد. از ۱۹۵۳، مونرو یکی از بازیگران پرفروش و برگزیدهٔ بازاریابان در هالیوود بود. او در فیلم نوآر نیاگارا که آشکارا روی جذابیت جنسی‌اش تأکید داشت و همچنین فیلم‌های کمدی آقایان موطلایی‌ها را ترجیح می‌دهند و چگونه می‌توان با یک میلیونر ازدواج کرد به نقش‌آفرینی پرداخت، دوتای آخری باعث شدند که او یک ستارهٔ «بلوند احمق» دانسته و به تصویر کشیده شود. در همان سال، عکس‌های برهنه‌اش وسط مجلهٔ پلی‌بوی گذاشته شدند و به روی جلد نخستین شماره‌اش رفتند. مونرو در سراسر دورهٔ حرفه‌ای خود، نقش مهمی در ایجاد و مدیریت تصور عموم مردم از خودش بازی کرد، اما ایفای نقش‌های تکراری و دریافت دستمزد کم از استودیو، باعث شدند که او احساس ناامیدی کند. در اوایل ۱۹۵۴، او به دلیل خودداری از مشارکت در یک پروژهٔ فیلم، موقتاً بیکار شد اما با ایفای نقش در خارش هفت‌ساله (۱۹۵۵)، یکی از بزرگ‌ترین موفقیت‌های گیشه در سال‌های فعالیت حرفه‌ایِ او، به‌عنوان یک ستاره بازگشت. زمانی که استودیو همچنان میلی به تغییر قرارداد مونرو نداشت، او در ۱۹۵۴ شرکت تولید فیلم خودش را تأسیس کرد. او در ۱۹۵۵ به ساخت شرکت خود پرداخت و زیر نظر لی استراسبرگ، در اکتورز استودیو یادگیری بازیگری متد را آغاز کرد. بعداً در همان سال، فاکس قرارداد جدیدی را به او اعطا کرد، که به او اجازهٔ بیشتری برای نظارت روی پروژه و همچنین حقوق بیشتر می‌داد. از میان نقش‌های بعدی مونرو، می‌توان به نقش‌هایش در ایستگاه اتوبوس (۱۹۵۶) که توسط منتقدان تحسین شد و نخستین تولید مستقلانه‌اش در شاهزاده و شوگرل (۱۹۵۷) اشاره کرد. او برای بازی خود در بعضی‌ها داغشو دوست دارن (۱۹۵۹) که یک موفقیت انتقادی و تجاری بود، برندهٔ گلدن گلوب بهترین بازیگر زن شد. آخرین فیلم تکمیل‌شدهٔ او، درام ناجورها (۱۹۶۱) بود. زندگی خصوصی سخت مونرو، خیلی مورد توجه قرار گرفت. وی با اعتیاد و اختلالات خلقی سر می‌کرد. ازدواج‌های وی به ترتیب با ستارهٔ بازنشستهٔ بیسبال جو دی‌ماجیو و نمایشنامه‌نویس آرتور میلر خیلی همگانی شدند، اما هردوی این ازدواج‌ها سرانجام به طلاق ختم شدند. در ۴ اوت ۱۹۶۲، وی در ۳۶ سالگی به علت مصرف بیش از حد باربیتورات در خانهٔ خود در لس آنجلس درگذشت و اعلام شد که او احتمالاً خودکشی کرده‌است. #movie #actor #celebrity #انالیز #horror #hollywoodactor #هالیوود #فیلم #مرلین_مونرو #اسکار #جدید #بیوگرافی #زندگی_نامه #سلبریتی #گرمی #2024 #شرح #Marilyn_Monroe