Почему евреям аплодируют за вооружение, а армянам за пацифизм скачать в хорошем качестве

Почему евреям аплодируют за вооружение, а армянам за пацифизм

https://rusarminfo.ru/ https://t.me/rusarminfo https://vk.com/rusarminfo https://ok.ru/group/52552904409274   / rusarminfo   Почему евреям аплодируют за вооружение, а армянам за пацифизм Расстоянию между живущими сегодня и Мец Егерном уже 107 лет, хотя это расстояние никогда не измерялось годами, как не измерялся Холокост для евреев. Но в случае Холокоста евреи достигли обратного отсчета великого искупления, в то время как Геноцид армян все еще заполняет страницы дневника международного признания. Говорили, что если к французскому признанию прибавится американское, мир очистится от этого тяжелейшего греха. Очистился ли, или наоборот, погряз в новых грехах? Итак, почему еврейские страдания стали международным брендом жизни, а армянские - брендом сострадания? Почему евреи заполнили пространство своей боли жизнью и государством, опирающимся на силу оружия, а мы оставили отведенное нам пространство семисотлетней Арцахской победы непаханым и безоружным? Как так получается, что евреям аплодируют за то, что они вооружаются, а нам - за верность клятве не стрелять? Не настало ли время в паузах, когда вы используете нашу трагическую историю в ваших политических целях, еще раз вспомнить о нашем праве вооружаться, поскольку, живя рядом с вандалами, иного способа защититься от геноцида, кроме как вооружаться, этот мир не знает. Именно поэтому покой ваших стран вы защищаете с помощью оружия, а нам предлагаете защититься смирением, которое заканчивается в Цицернакаберде и Ераблуре․ Как так получается, что демократическая страна, пережившая Холокост, вооружает диктатора, а пережившим Геноцид армянам предлагаете утешительную грамоту за укрепление демократии? И как можно после 107 лет не сделать выводы о том, на каком языке, в конце концов, нужно говорить с предлагающим нам только сострадание и грамоту․․․ Нвер Мнацаканян Ինչու են հրեաներին ծափահարում զինվելու, իսկ հայերին պացիֆիզմի համար Այսօր ապրողի ու Մեծ Եղեռնի միջև տարածությունն արդեն 107 տարեկան է, թեև այդ տարածությունը երբեք տարիներով չի չափվել, ինչպես չի չափվել Հոլոքոստը հրեաների համար։ Բայց Հոլոքոստում հրեաները հասել են մեծ քավության հետհաշվարկին, Հայոց ցեղասպանությունը դեռ լրացնում է միջազգային ճանաչումների օրագիրը։ Ասում էին, որ եթե ֆրանսիականին գումարվի ամերիկյան ճանաչումը, աշխարհը կմաքրվի այդ ծանրագույն մեղքից։ Մաքրվե՞ց, թե հակառակը՝ թաղվում է նոր մեղքի մեջ։ Եվ ուրեմն՝ ինչու՞ հրեական տառապանքը դարձավ ապրելու, հայկականը՝ կարեկցանքի միջազգային բրենդ։ Ինչու՞ հրեաներն իրենց ցավի տարածությունը լցրեցին կյանքով ու զենքի ուժին վստահող պետությամբ, մենք՝ յոթհարյուրամյա արցախյան հաղթանակի մեզ տրված տարածությունը թողեցինք խոպան ու անզեն։ Այդ ինչպես է ստացվում, որ հրեաներին ծափահարում են զինվելու, մեզ չկրակելու երդմանը հավատարիմ մնալու համար։ Ճիշտ ժամանակը չէ՞՝ մեր եղերական պատմությունը ձեր քաղաքական նպատակներում շրջանառելիս մեկ անգամ էլ հիշեք զինվելու մեր իրավունքի մասին, որովհետև վանդալների կողքին ապրելիս, եղեռնից պաշտպանվելու այլ միջոց, քան զինվելն է, այս աշխարհը չի ճանաչում։ Դրա համար էլ ձեր երկրների անդորրը զենքով եք պատնեշում, մեզ առաջարկում պաշտպանվել խոնարհությամբ, որն ավարտվում է Ծիծեռնակաբերդում ու Եռաբլուրում։ Այդ ինչպե՞ս է լինում, որ Հոլոքոստ ապրած ժողովրդավար երկիրը բռնապետի է զինում, Հայոց ցեղասպանություն ապրածին առաջարկում եք ժողովրդավարությունն ամրապնդողի մխիթարական պատվոգիրը։ Բա 107 տարի անցնի ու հետևություն չանե՞լ, թե վերջապես ինչ լեզվով է պետք խոսել մեզ միայն կարեկցանք ու պատվոգիր առաջարկողի հետ․․․ Նվեր Մնացականյան #Rusarminfo #Armeniannews #Mnacakanyan_Time #НовостиАрмении