Скачать с ютуб بحثی درباره‌ی کتاب خلوت: دانش و توان تنها بودن | دکتر آذرخش مکری в хорошем качестве

بحثی درباره‌ی کتاب خلوت: دانش و توان تنها بودن | دکتر آذرخش مکری

معرفی کتاب- "خلوت: دانش و توان تنها بودن" کتاب جالب و روشنگری است درباره مقوله خلوت، عزلت و تنهایی. از دیرباز میل به تنها بودن و گوشه گیری نشان یا پیش درآمد بیماری یا نوعی اختلال تلقی می‌شده است. جالینوس آنرا علامت و زمینه ساز مالیخولیا می‌پنداشته است و تا حوالی قرن نوزدهم تمایل افراد به گریز از جمع دستمایه هشدار طبیبان و اندیشمندان بوده است: انسان موجود اجتماعی است و نمی‌تواند و نباید از معاشرت و بودن در جمع رویگردان باشد. به غیر از گروه تارکان دنیا با نیات مذهبی باور عموم به جمع‌گرایی تا تقریباً دو قرن پیش پررنگ بوده است. اما بتدریج میل به تنهایی و دوری خودخواسته از جمع توسط بخشی از فرهیختگان و هنرمندان ترویج و تشویق می‌شود و پناه بردن به خلوت طبیعت بویژه در گروه‌های توانمند جامعه بصورت نوعی ارزش در می‌آید. در روانشناسی و روانپزشکی معاصر نیز تا چندی پیش درونگرایی و انزوا طلبی هم راستا تلقی شده و ارتباط تنگاتنگی بین آنها و اضطراب و احساس عدم رضایت از زندگی دیده می‌شده است. برونگراها و افراد معاشرتی الگوی سلامت و خودشکوفایی تلقی شده و این صفت زمینه‌ساز موفقیت اعلام می‌شده است. مطالعات دقیق‌تر بویژه یافته‌های قرن حاضر که به بخشی از آنها در کتاب "خلوت" اشاره شده است نشان دادند که مسئله به این سادگی نیست. افراد خلاق و خودشکوفا در زمان‌هایی بشدت نیاز به تنهایی دارند و حتی مدعی هستند بدون خلوت قادر به کار نیستند. انسان‌ها بین خلوت و معاشرت در نوسان هستند و برای گوشه‌گیری از جمع انگیزه‌های متعدد با نتایج متفاوتی دارند. در گروهی انزوا ناشی از اضطراب اجتماعی و حس شرم و خجالت است. در عده‌ایی که به غیراجتماعی موسوم‌اند اصولاً جمع دوست داشتنی نیست. اما گروهی دیگر هنگام تنهایی لذت‌هایی چون شهود، تامل بر خویشتن، افکار خلاق و نوعی حیرت و تجربه متعالی بروز می‌کند که اشتیاق آنها را به خلوت توجیه می‌کند. جالب اینکه ممکن است خلوت در جمع رخ دهد یا دونفر در زندگی مشترک خلوت درونی تجربه کنند. نتا واینستاین و دو نویسنده دیگر سال‌ها بر مقوله انواع تنهایی و گوشه‌گیری پژوهش کرده‌اند و بخشی از نتایج مطالعات روانشناختی در دو دهه اخیر را در کتاب خود به بحث می‌گذارند. ظاهراً انواع تنهایی با مسئله استقلال و اتونومی ارتباط تنگاتنگی دارند. مواردی که میل به تنها بودن برخاسته از گریز از جمع یا تجارب منفی انباشته از معاشرت است احساس اتونومی کمرنگ شده و نتایج تنهایی با اختلالات روان در هم آمیخته می‌شوند.