ملت های حوزه تمدنی فارس در قلب متحرک تمدن فارس| تاجکستان- نوروز را به شکل بی سابقه ای جشن گرفته اند. скачать в хорошем качестве

ملت های حوزه تمدنی فارس در قلب متحرک تمدن فارس| تاجکستان- نوروز را به شکل بی سابقه ای جشن گرفته اند.

مراسم عید نوروز در دوران معاصر نوروز تنها در ایران و افغانستان، ولی به شکل متناوب، جشن گرفته می‌شد. پس از فروپاشی جماهیر شوروی، کشورهایی نظیر قرقیزستان، آذربایجان و سپس دیگر کشورها هم این عید را جشن ملی خود اعلام کردند. در دوران شوروی برگزاری این جشن ممنوع اعلام شده بود و برای همین اقوام مختلف مخفیانه این جشن را بر پا می‌کردند. از طرفی، مردم برخی از مناطق برای متقاعد کردن مقامات محلی، نام‌هایی دیگر برای جشن سال نو انتخاب می‌کردند. مثلا در تاجیکستان سعی کردند با انتخاب نام «جشن لاله» یا جشن 8 مارس بدون مخالفت دولت مرکزی نوروز را پاس بدارند. همچنین در دوران حکمرانی طالبان در افغانستان به دلیل ‌رسمیت داشتن تقویم قمری، کسی حق برگزاری جشن سال نو را نداشت. ترکیه هم تا قبل از سال 2000 این جشن را که برای کردها همچون نماد نیرومندی از هویتشان بود ممنوع کرده بود. خوشبختانه در سال‌های اخیر، نوروز جهانی شده است. مجمع عمومی سازمان ملل در سال 2010 با تصویب قطعنامه‌ای، 21 مارس برابر اول فروردین را روز جهانی نوروز نام گذاری کرد. روز جهانی عید نوروز مجمع عمومی سازمان ملل، نوروز را که ریشه‌ی ایرانی دارد در تقویم خود ثبت کرده است. همچنین در تاریخ ۸ مهر ۱۳۸۸، سازمان علمی و فرهنگی سازمان ملل متحد (یونسکو)، این جشن باستانی را به‌عنوان میراث جهانی به ثبت رساند. تحقیق درباره ی عید نوروز مجمع عمومی سازمان ملل متحد در تاریخ 4 اسفند 1388 برابر با 23 فوریه 2010، روز 21 ماه مارس را به‌عنوان «روز جهانی عید نوروز» به رسمیت شناخت. در متن تصویب شده توسط مجمع عمومی سازمان ملل، نوروز جشنی با ریشه ایرانی و قدمتی بیش از 3 هزار سال توصیف شده است که امروزه بیش از 300 میلیون نفر آن را جشن می‌گیرند. در تاریخ 7 فروردین 1389 نخستین دوره جشن جهانی نوروز در تهران برگزار و این شهر به‌عنوان «دبیرخانه نوروز» تعیین شد. پس از آن در سال 1391 برای نخستین بار این جشن باستانی را در صحن عمومی سازمان ملل و یونسکو به میزبانی ایران جشن گرفتند و بان کی مون، دبیرکل سازمان ملل، به این مناسبت پیام تبریک عید صادر کرد. جشن نوروز در سفرنامه‌های مستشرقان انگلبرت کمپفر در دوره‌ی شاه سلیمان صفوی به ایران سفر کرده بود. او در بخشی از سفرنامه خود درباره عید نوروز می‌نویسد: «نوروز از آداب و رسوم ایرانیان قدیم به جا مانده است و هنوز هم بزرگترین و درخشـان‌ترین جشن ایرانیان به شمار می‌رود. همه در این روز لباس نو می‌پوشند. دوستان و آشنایان به دیدن یکدیگر می‌روند، مهمانی‌ها برپا می‌شود و به تفریح می‌پردازند.» مادام کارلا سرنا هم در سفرنامه‌ی خود علت برگزار نشدن مراسم سلام نوروزی در یکی از سال‌های زمان ناصرالدین شاه قاجار را چنین بیان می‌کند: «شاه در این‌باره هم خواسته یا ناخواسته نظر منجم باشی را خواسته بود و او به علت نزدیکی ستاره‌ها (قران کواکب) یا قمر در عقرب بودن، روز دوم نوروز را برای برگزاری مراسم سلام مناسب تشخیص داده بود.» نوروز در عهد قاجار جملی کارری هم که اتفاقا پس از کمپفر به ایران سفر کرده بود می‌نویسد: «در نوروز بزرگان برای عرض تبریک به حضور شاه می‌رسند و نسبت به وسع و امکان خود سکه‌های زرین و هدایایی تقدیم می‌کنند. خان‌هایی که به علت دوری راه نتوانند به حضور شاه برسند، با چند تن از غلامان و کنیزان خود که لباس فاخر بر تن می‌کنند، هدیه عیدانه خود را به پیشگاه شاه می‌فرستند. ایرانیان در این روز لباس نو می‌پوشند. زیرا معتقدند کسی که سال نو را با لباس کهنه آغاز کند، از خوشی‌های تازه سال جدید بی‌بهره خواهد ماند. از دیگر مراسم عید ، یکی هم آماده کردن انواع غذاهای لذیذ در خانه‌ها و پذیرایی گرم از دوستان و آشنایان است