Скачать с ютуб Στο Μουσείο Ιστορίας και Τέχνης Δήμου Ι. Π. Μεσολογγίου - Δημοτική Πινακοθήκη в хорошем качестве

Στο Μουσείο Ιστορίας και Τέχνης Δήμου Ι. Π. Μεσολογγίου - Δημοτική Πινακοθήκη

Το Μουσείο στεγάζεται σε διώροφο νεοκλασικό κτίριο του 1931. Η Συλλογή του Μουσείου περιλαμβάνει πίνακες αυθεντικούς και αντίγραφα από σκηνές της Εξόδου του Μεσολογγίου, προσωπογραφίες φιλελλήνων και Ελλήνων οπλαρχηγών, γκραβούρες αυθεντικές του 1837 του Άγγλου Friedel, όπλα του 1826, νομίσματα και μετάλλια, γύψινες προτομές από τους πέντε Μεσολογγίτες Πρωθυπουργούς. Εκτίθενται ακόμη αντικείμενα και χειρόγραφα του Λόρδου Βύρωνα, πλαισιωμένα με εικόνες από τα δύο του ταξίδια στην Ελλάδα και το πρόπλασμα από το μαρμάρινο άγαλμά του, που βρίσκεται στο Cambridge. Από τους αυθεντικούς πίνακες ξεχωρίζει το μεγάλης αξίας έργο του Γάλλου ζωγράφου Εμίλ Ντε Λασάνκ, μαθητή του Ντελακρουά, με τίτλο «Η αυτοθυσία της μάνας», που απεικονίζει μία Μεσολογγίτισσα μάνα, η οποία, κατά τη διάρκεια της πολιορκίας της πόλης από τους Τούρκους, αφού σκότωσε το παιδί της, δίπλα τον νεκρό άντρα της, ετοιμάζεται να στρέψει το μαχαίρι κατά πάνω της. Ο πίνακας αυτός είναι δώρο της Έλενας Ελευθ. Βενιζέλου στον Δήμο Μεσολογγίου. Υπάρχει το αντίγραφο από το έργο του Ντελακρουά «Η Ελλάδα πάνω από τα ερείπια του Μεσολογγίου», εμπνευσμένο από την μάχη των Ελλήνων στην τρίτη πολιορκία του Μεσολογγίου, που απεικονίζει την προσωποποίηση της ηρωικής Ελλάδας. Στον ίδιο χώρο εκτίθενται, επίσης, όπλα αγωνιστών του 1821, εκκλησιαστικά αντικείμενα από την ίδια περίοδο, όπως το δισκοπότηρο και ο σταυρός αγιασμού του μητροπολίτη Ιωσήφ Ρωγών, μία σειρά μεταβυζαντινών εικόνων και έγγραφα από την αδελφοποίηση του Μεσολογγίου με την πόλη Σέφλινσντορφ, γενέτειρα του εκδότη της πρώτης εφημερίδας στην απελευθερωμένη Ελλάδα (Ελληνικά Xρονικά), Γιόχαν Γιάκομπ Μάγερ. Στην είσοδο του μουσείου δεσπόζουν επιβλητικά οι προτομές του Χαριλάου Τρικούπη και του Επαμεινώνδα Δεληγεώργη, δύο από τους πέντε Μεσολογγίτες πρωθυπουργούς. Μεσολόγγι, 11-3-2018 «…Κι ο ποιητής ανάξιος πια! Κι ακόμα ανάξιος κι ο σοφός, που δεν ανάφτουν πυρκαγιά κι από του λύχνου τους το φως! Όταν αλύπητη βαριά ξεσπά η Ανάγκη, και προστάζει, Ανάξιος είναι όποιος διστάζει! Ανάξιος όποιος ξάφνου ακούει το προσκλητήρι των καιρών να τον φυσάει ή να τον κρούει σάλπιγκα ή τύμπανο, το ακούει, δε λέει: Παρών…» Κ. Παλαμάς Η 10η Απριλίου 1826 καταχωρήθηκε ως η ηρωικότερη ημέρα της ιστορίας στην Ελλάδα. Για τους Μεσολογγίτες ήταν μια σωτήρια λύση απαλλαγής από την πολιορκία των Τούρκων, αφού ο Ιμπραήμ κατάφερε να συντρίψει κάθε οργανωμένη επιχείρηση των πολιορκημένων που αγωνίσθηκαν μέχρι θυσίας για την Ελευθερία τους. Εξαντλημένοι και πεινασμένοι οι πολεμιστές με τις ψυχές τους ολόρθες και ακμαίες έστησαν χορό με το θάνατο λέγοντας, «Όποιος πεθάνει σήμερα, χίλιες φορές πεθαίνει». Η πτώση των Θερμοπυλών, η πτώση της Κωνσταντινουπόλεως, η πτώση του Μεσολογγίου δεσπόζουν στον ορίζοντα των εθνικών μας πεπρωμένων. Δεν υπάρχει προηγούμενο παράδειγμα ομοψυχίας πολεμιστών που, όλες εκείνες οι ταλαιπωρημένες ψυχές είχαν μέσα τους τον ενθουσιασμό, έγιναν μία ψυχή και όλοι μαζί έγιναν η ψυχή του Γένους. Ο Επίσκοπος Ρωγών και Κοζύλης Εθνομάρτυρας Ιωσήφ, ήταν ο φωτεινός Άγγελος στη Φρουρά και σε όλους τους Μεσολογγίτες, επίσης ο Χρήστος Καψάλης συμπαραστατούμενος από τον παπα-Γιάννη Βάλβη ανατίναξε την πυριτιδαποθήκη, μαζί τους σκοτώθηκαν ο Ραζηκότσικας, ο Ιάκωβος Μάγερ, γυναικόπαιδα αθώες ψυχές και πολλοί άλλοι πολεμιστές. Αναρίθμητες , δραματικές και εφιαλτικές σκηνές την ημέρα εκείνη. Τα φριχτά πάθη ενός απέραντου θυσιαστηρίου, οι τάφροι, τα αναχώματα ήταν γεμάτα κορμιά Χριστιανών όπου οι ψυχές των λευτερώθηκαν πηγαίνοντας προς τον ουρανό. Το Μεσολόγγι έπεσε, η Ελλάδα όμως Όχι. Σκελετωμένα και μπαρουτοκαπνισμένα «λείψανα» της Φρουράς του Μεσολογγίου, που ήρθαν αγκαλιά με το θάνατο, πήραν το δρόμο για τον Αράκυνθο. Περπατώντας όλη τη νύχτα, σε κακή κατάσταση από τις ταλαιπωρίες, παλεύοντας με την πείνα και τις κακουχίες, τις αρρώστιες, τα ξημερώματα έφθασαν στην κορυφή του Αράκυνθου. Ο Εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός έγραψε: «…Το χάραμα, επήρα του ήλιου τον δρόμο, κρεμώντας την λύρα, την δίκαιη στον ώμο, κι όπου χαράζει έως όπου βυθά, τα μάτια μου δεν είδαν, τόπον ενδοξότερον από τούτο το αλωνάκι…».