Γαστροστομια και Εισροφησεις скачать в хорошем качестве

Γαστροστομια και Εισροφησεις

https://www.homed.gr/gastrostomia/   / doctor.papazisis   Τη γαστροστομια την κάνουμε για να αποτρέψουμε τις εισροφήσεις. Όπως έχουμε πει, στο λαιμό, στο ύψος του λάρυγγα, χωρίζεται η αεροφόρος οδός, από την οδό μέσω της οποίας κατεβαίνει το φαγητό προς το στομάχι. Επομένως πρέπει να φροντίσουμε να μην κατεβαίνουν τροφές και υγρά προς την αεροφόρο οδό και γι αυτό κάνουμε γαστροστομια. Το ερώτημα είναι: Κάνοντας γαστροστομια αποτρέπονται τελείως οι εισροφήσεις; Η απάντηση είναι: “Όχι”. Όταν δίνουμε κάτι μέσα στο στομάχι, εμείς έχουμε φροντίσει η εισαγωγή αυτών των ουσιών να γίνεται με απόλυτη ασφάλεια, ώστε να μην πάει τίποτε προς την αεροφόρο οδό. Τι θα κάνει το στομάχι όμως, είναι μια δική του δουλειά. Λογικά το στομάχι που διαθέτει μια είσοδο και μια έξοδο, θα επεξεργαστεί το περιεχόμενό του, ώστε να το προωθήσει προς την έξοδο και να μην επιτρέψει να ανέβει τίποτε προς τα πάνω. Δεν είναι βέβαιο όμως αυτό. Πολύ συχνά το στομάχι έχει διαφορετική “άποψη” από εμάς: Κάνει αναγωγές. Όλοι μας έχουμε κάνει αναγωγές, αν έχουμε φάει κάτι που δεν το δέχεται καλά το στομάχι μας, ενώ ακόμη είμαστε καθιστοί ή όρθιοι, μας ανεβαίνει μια ξινίλα προς το λαιμό. Έχοντας όμως τις αισθήσεις μας και την ικανότητα να αντιδράσουμε, ξανακαταπίνουμε το υγρό αυτό ή αντιδρούμε ανάλογα και δεν πηγαίνει τίποτε προς τους πνεύμονες. Αντίθετα σε έναν άνθρωπο που δεν έχει τη δυνατότητα να αντιδράσει έτσι, μπορεί γαστρικό περιεχόμενο να πάει στους πνεύμονες. Άρα, υπάρχει περίπτωση, ακόμη και σε ασθενή με γαστροστομια, το στομάχι να κάνει αναγωγές προς τα πάνω και να προκαλεί εισροφήσεις γαστρικών υγρών. Πως μπορούμε να το αποτρέψουμε αυτό; Ο πιο απλός τρόπος, είναι εκείνος με τον οποίο συνιστώ να σιτίζουμε τον ασθενή που φέρει γαστροστομια. Δηλαδή με μικρές ποσότητες και ελέγχοντας διαρκώς ώστε να βεβαιωνόμαστε πως ο ασθενής έχει χωνέψει την προηγούμενη ποσότητα, πριν χορηγήσουμε την επόμενη. Συνοψίζοντας το θέμα των εισροφήσεων: Αν σιτίζουμε κανονικά από το στόμα έναν ασθενή με δυσφαγία, έχουμε μεγάλη πιθανότητα, σχεδόν βεβαιότητα πως ένα μέρος αυτής της τροφής θα πάει προς τους πνεύμονες. Αν ο ασθενής έχει λεβάιν, η πιθανότητα εισρόφησης μειώνεται, όμως εξακολουθεί να υπάρχει, καθώς εκτός από τον παράγοντα του αντιπερισταλτισμού, δηλαδή των αντίθετων κινήσεων του στομάχου που προωθούν προς τα πάνω το γαστρικό περιεχόμενο, έχουμε και τον παράγοντα του ξένου σώματος που κρατάει ανοικτό τον οισοφάγο σε όλο το μήκος του. Έτσι, γύρω από το λεβαιν μπορεί να ανεβαίνει όξινο περιεχόμενο μέσα στον οισοφάγο και από εκεί προς τους πνεύμονες και να προκαλεί και μικροβιακή και χημική πνευμονία (λόγω του οξέως). Όταν κάνουμε γαστροστομια μειώνεται η πιθανότητα εισροφήσεων, καθώς δεν υπάρχει πλέον το ξένο σώμα που κρατάει ανοικτό τον οισοφάγο. Δυστυχώς όμως η πιθανότητα αυτή δεν γίνεται μηδενική, καθώς επαφίεται στην σωστή λειτουργία του στομάχου να προωθεί μέσω περισταλτικών κινήσεων το περιεχόμενο προς το έντερο και να μην επιτρέπει την παλλινδρόμηση περιεχομένου προς τον οισοφάγο. Αυτό που λένε να σιτίζεται ο ασθενής και να παραμένει ημικαθιστός για τρεις ώρες μετά το τελευταίο γεύμα, είναι αμφίβολου αποτελέσματος, γιατί, όπως έχουμε πει, μπορεί να συμβεί σε όλους μας, ενώ είμαστε καθιστοί, όρθιοι ή περπατάμε, να μας ανέβει όξινο περιεχόμενο προς το λαιμό. Δεν είμαστε οριζοντιωμένοι, είμαστε όρθιοι. Και πάλι ο αντιπερισταλτισμός το κάνει αυτό. Πόσο μάλλον μπορεί να το κάνει και στον ασθενή που σιτίζεται μέσω γαστροστομιας και βρίσκεται σε ημικαθιστή θέση σε γωνία 30-45 μοίρες πάνω στο κρεβάτι. Εννοείται πως αν δώσουμε στον ασθενή μια μεγάλη ποσότητα τροφής και τον ξαπλώσουμε αμέσως σε οριζόντια θέση, η πιθανότητα αυτή γίνεται πολύ μεγαλύτερη. Αν τον έχουμε σε μια υπεγερμένη θέση η πιθανότητα μειώνεται, ΔΕΝ ΜΗΔΕΝΙΖΕΤΑΙ. Αυτό που συνιστώ είναι μικρές ποσότητες και συχνοί έλεγχοι, ώστε να βεβαιωνόμαστε πως το στομάχι είναι κενό, πριν χορηγήσουμε την επόμενη μικρή ποσότητα. Για σχεδόν απόλυτα βέβαιη αποτροπή των εισροφήσεων, συνιστάται η μέθοδος της γαστρονηστιδοστομίας.