У нас вы можете посмотреть бесплатно Νυχαυγή Νέφη83 - Decadence Αισθητική [Alt. Version] [Prod. 542] или скачать в максимальном доступном качестве, видео которое было загружено на ютуб. Для загрузки выберите вариант из формы ниже:
Если кнопки скачивания не
загрузились
НАЖМИТЕ ЗДЕСЬ или обновите страницу
Если возникают проблемы со скачиванием видео, пожалуйста напишите в поддержку по адресу внизу
страницы.
Спасибо за использование сервиса ClipSaver.ru
download: nichavginefi83.bandcamp.com DECADENCE ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ [ALTERNATIVE VERSION] [1st verse] Είμαστε μαριονέτες στα δάχτυλα του φόβου, τα δάκρυα του ψέματος σου προκαλούνε πόνο... Ο τρόμος σ’ έχει κάνει να μη νιώθεις την οργή, πιστός παρέμεινα στο hip hop, τα πόδια μου στη γη. Στο πέρασμα των χρόνων μια η ουσία, προσωπεία, να αναστηθεί το φάντασμα της Villa Amalias... Είναι τελετή boom bap και ρίμες του θανάτου, είχα να πάω 14 χρόνια στη Ματσάγγου... Και φύγαν, πέρασαν, παλιά graffiti σβήσαν... Μα τα 4 στοιχεία ατόφια μέσα παραμείναν στα κάτεργα που έθαψαν, της μισθωτής δουλείας, απάνθρωπα 10ωρα, στρες και μισανθρωπία. Κρύβει βία η ιστορία, και σαν φλέγεται ο κόσμος... Θέλησαν να μην υπάρχω, το βαρύ χέρι του νόμου... Θέλησαν να με εγκλωβίσουν σε επιβίωση και ανάγκες, να μη ζω, να μην υπάρχω και να τρέφω αυταπάτες. [hook, 2 times] Οδοιπορικό ζωής, decadence αισθητική, όπου στραφώ, όπου κοιτάξω παντού βλέπω παρακμή. Είναι το πάτημα του όρκου και η κοντινή η μνήμη που αναίρεσε ένα βράδυ μας στη Χατζηαργύρη. [2nd verse] Και είχα τόσο πιεστεί... ένοιωθα ανάγκη για ζωή, ήθελα τόσα να σου πω... αναπολούσα το εμείς... Σ’ έναν κόσμο ελευθερίας, το ψάρι και το δόλωμα, στάση και αδρανοποίηση είναι θάνατος στη φύση. Και ξέρεις μου ‘ναι άβολο σαν κάθομαι να γράψω, χωρίς παράθυρο δωμάτιο, βάραθρο του θανάτου... Στο κεφάλι 1000 σκέψεις, τόσα χρώματα να εκφράσω... Είναι ατόφιο και βαθύ της καρδιάς αυτής το δράμα. Ένα σακίδιο στην πλάτη και τα πάντα παρανάλωμα, ξορκίζω στο μικρόφωνο δαίμονες κι ολοκαύτωμα. το rap αυτό που βγάζει τις ψυχές από το μνήμα, φωτιά έβαλα και έκαψα το πιο μαύρο μου ποίημα. Μα κράτησα μια ρίμα με τα πιο μαύρα τα χρώματα, κείτεται μες στο μνήμα σφαγμένη η ανθρωπότητα. Ένα άνθος κάθε οντότητα που ανθίζει στα σκουπίδια, και των νεκρών πολιτισμών μετρά τα αποκαΐδια... [hook, 2 times] Οδοιπορικό ζωής, decadence αισθητική, όπου στραφώ, όπου κοιτάξω παντού βλέπω παρακμή. Είναι το πάτημα του όρκου και η κοντινή η μνήμη που αναίρεσε ένα βράδυ μας στη Χατζηαργύρη.