Şebnem Kısaparmak-Gurbet Gelini Şiiri скачать в хорошем качестве

Şebnem Kısaparmak-Gurbet Gelini Şiiri

Çetin bir kış gecesiydi Marttı, soğuktu Her taraf bembeyazdı gök zifiri karanlıktı İçim üşüyordu Çocuktum, ağlıyordum Gizli gizli hıçkıra hıçkıra Sesim duyulmasın diye yorganın altına girmiştim Çok korkuyordum Ağlıyordum Son kez öpmüştü ablam beni Kalakalmıştım Sus dedi işaret parmağını dudaklarına değdirerek Hastanelerde gördüğüm hemşire ablaların fotoğraflarına Benzemişti Sakın sesini çıkarma Ahmet’imi de öp benim yerime Annemi de Sizi çok seviyorum Ben de dedim içimden Ben de seni çok seviyorum abla, ben de seni, ben de seni Çok seviyorum Nereye diye soramadım Bir ıslık sesi duydum inceden Aklımda hep bu ses kaldı o geceden O ıslık felaketi oldu ablamın Ve yıllar süren suskunluğu babamın iyice içine kapandı Babam Mahallede kimselerin yüzüne bakamaz oldu Hayata küstü Aylarca, yıllarca, annem ağladı o sustu Hep bir haber bekleyerek geçti günleri Sormuyordu ama bekliyordu Dedikleri doğruydu Ne olursa olsun et tırnaktan kopmuyordu Ablam bir daha dönmedi Kim bilir belki de dönemedi Söz verdim kendime Ben hiç kopmayacaktım onlardan Evlenmiyecektim işte Tek umutları bendim Gözümün içine bakardı babam Bir tane kızım benim der, başını öne eğerdi içim titrerdi Pek belli etmezdi ama Babam en çok beni severdi Canımı istesinler, kızımı istemesinler derdi babam O daha çok küçük, küçücük diyerek Geri çevirirdi kısmetleri Hiç büyümeyen kızıydım babamın Sonunda benim de istediğim birine olur dedi babam Hayırlısı olsun Beyaz gelinliğimi giyeceğim güne kadar hep sustu Ağzını bıçak açmıyordu Bir gece annemle konuşurlarken duydum Acaba doğru mu yaptık hanım Uzaklara verdik kızı Gurbet ellere verdik Taht yaptıkta baht yapamadık şu kızlara Yazık bize yazık diyordu İyi olur inşallah bey dedi annem iyi olur inşallah, sıkma Canını Ablasına benzemesin kaderi Nerden bilirdim gurbet ellere gelin gideceğimi Zordu gurbet dedikleri şimdiden yaktı içimi Kim bilir nasıl özlerim annemi, babamı, kardeşlerimi Evimi, memleketimi Gözyaşları içinde yatağıma girdim Yorganı başıma çektim Çocukluğumu bıraktığım bu evde son gecemdi Ağlıyordum Bu evde doğmuştum Ve ilk defa bu evde Duvarlara baktım Sokak lambasından sızan ışıkta Sararmış aile fotoğrafımızı gördüm Her şey eskimeye mahkumdu demek Hemen yanında ablamın astığı Orhan Gencebay posteri duruyordu Bir teselli ver yazıyordu üstünde Ama teselli vermiyordu inadına acıtıyordu işte İçimde bir şeyler kopuyordu Paramparça olmuştu Hepimiz paramparça olmuştuk Kitaplığın üzerine çizdiğim çöp adamları gördüm sonra Nasıl da azar işitmiştim annemden Bu çocuklar hiçbir şeyin değerini bilmiyorlar diye Bağırmıştı Biliyorum anne, şimdi her şeyin değerini biliyorum işte Senin, babamın, kardeşlerimin hepinizin değerini biliyorum Anne Sizi çok seviyorum, çok seviyorum anne Sevinci ve hüznü aynı anda yaşıyordum Yorulmuştum Tam dalmak üzereydim ki Kapı gıcırtısıyla uyandım Babamı gördüm, uyur gibi gözlerimi kapattım Yatağımın yanına diz çöktü Üstümü örttü sıkı sıkı İlk defa saçlarımı okşadı Saçlarımı okşadı babam Ne kadar da geç kalmıştı Ağlamamak için zor tutuyordum kendimi Bir taraftan hiç bitmesin istiyordum bu rüya Alnımdan öptü babam Gözyaşları yanaklarımda kaldı Daha fazla dayanamadım Baba dedim boynuna sarıldım İstemezsen gitmem baba İstemezseniz gitmem Allah’a emanet ol yavrum dedi Çok mutlu ol Canım babam benim Canım babam Ellerini öpüyordum Hem ağlıyor hem gidiyordum Canım babam benim Canım anam, canım Şebnem Kısaparmak