ایران در چه جنگ هایی امپراتوری عثمانی را شکست داد؟ скачать в хорошем качестве

ایران در چه جنگ هایی امپراتوری عثمانی را شکست داد؟

ایران در چه جنگ هایی امپراتوری عثمانی را شکست داد؟ #تاریخ #جنگ #استانبول #ایران #ترکیه #عهد_نامه #نادر_شاه #شاه_عباس #صفویه #زندیه #افشاریه روابط امپراتوری‌های صفویه و عثمانی با برپایی دودمان صفویه در ایران در آغاز سده ۱۶، آغاز شده‌است. نخستین درگیری عثمانی صفوی در جنگ چالدران در سال ۱۵۱۴ رخ داد، و با یک سده رویارویی در مرزها ادامه داشت. در سال ۱۶۳۹، صفویان و عثمانی‌ها، عهدنامه زهاب را امضا کردند که عراق را در سلطه عثمانیان به رسمیت می‌شناخت و قفقاز را در میان دو امپراتوری تقسیم می‌کرد. تا سده ۱۸، پیکار میان نسخه اسلامِ شیعهٔ ایرانیان صفوی و نسخه اسلام سنی ترک‌های عثمانی یکی از ابعاد مهم پیوند میان دو امپراتوری بزرگ باقی ماند. در آغاز سده ۱۸، گفتگوهای صلح ایرانیان و عثمانی‌ها مفهوم تازه ای از پیوند میان مسلمان‌ها را معرفی کرد که در آن، کشورهای مستقل می‌توانند به عنوان حکومت‌های مستقل از جامعه مسلمانان در کنار هم وجود داشته باشند و با هم همکاری نمایند. گر چه روابط بیشتر با ترس متقابل از سستی و بی‌اعتمادی هدایت می‌شدند، این حالت تا سال ۱۸۴۷ زمانی که قاجاریان و عثمانی‌ها پس از سده‌ها درگیری‌ها، پیمان صلح مهمی به نام عهدنامه ارزروم امضا کردند، ادامه داشت. لینک حمایت مالی https://idpay.ir/iranfact تمامی حمایت های مالی صرف خرید تجهیزات تولید محتوا و افزایش کیفیت ویدیو ها می شود. سپاس از حمایتتون ❤ The history of Ottoman–Safavid relations started with the establishment of Safavid dynasty in Persia (Iran) in the early 16th century. The initial Ottoman–Safavid conflict culminated in the Battle of Chaldiran in 1514, and was followed by a century of border confrontation. In 1639, Safavid Persia and Ottoman Empire signed the Treaty of Zuhab which recognized Iraq in Ottoman control, and decisively parted the Caucasus in two between the two empires. For most of it, the Zuhab treaty was a consolidation of the Peace of Amasya of about a century earlier Until the 18th century, the struggle between the Safavid version of Shia Islam and the Ottoman Turkish version of Sunni Islam had continued to remain an important dimension of the combative relationships between the two major empires.[2] In the early 18th century, Persian–Ottoman peace negotiations introduced a new concept of inter-Muslim relations whereby sovereign states could co-exist as autonomous parts of the Islamic world community.[3] Although the further relations were guided by the mutual fear of weakness and distrust, it wasn't until 1847 when Qajar Persia and Ottoman Empire reached a substantial peace Treaty of Erzurum, starting a century of peace,[2] after centuries of rivalry.