У нас вы можете посмотреть бесплатно เวรกรรมกระทำแมว или скачать в максимальном доступном качестве, видео которое было загружено на ютуб. Для загрузки выберите вариант из формы ниже:
Если кнопки скачивания не
загрузились
НАЖМИТЕ ЗДЕСЬ или обновите страницу
Если возникают проблемы со скачиванием видео, пожалуйста напишите в поддержку по адресу внизу
страницы.
Спасибо за использование сервиса ClipSaver.ru
ช่อง"เล่าเรื่อง กรรม " ได้รวมช่อง 2 ช่องคือ 🥰หลอนหลังไมค์ 🥰เล่าเรื่องกรรม ของพี่บุ้งรวมไว้ให้ทั้ง2ช่องในลิ้งนี้แล้วค่ะ👇 เป็นเพื่อนสามารถฟังยาวๆก่อนนอนได้เลยจ้า..🥰 • เส้นทางกรรม by พี่บุ้ง/เล่าหลังไมค์ by พี่... 🙏🙏🙏 เวรกรรมของตาแก้ว – ตอนที่ 1: ชายชราผู้เกรี้ยวกราด ในหมู่บ้านเล็กๆ แห่งหนึ่งที่เงียบสงบ มีชายชราผู้หนึ่งชื่อ ตาแก้ว อายุเกือบเจ็ดสิบปี เขาเป็นคนรูปร่างผอมแห้ง หลังค่อมเล็กน้อย ผิวดำกร้านแดดเพราะใช้ชีวิตอยู่กับการทำไร่ทำสวนมาตลอด แต่สิ่งที่เด่นชัดที่สุดในตัวเขาคือสายตาแข็งกร้าวและใบหน้าที่มักจะบูดบึ้งอยู่ตลอดเวลา ตาแก้วเป็นคนที่มีนิสัยขวางโลก ไม่ค่อยสุงสิงกับใครในหมู่บ้าน นอกจากเวลาไปตลาดซื้อข้าวของจำเป็น เขาอาศัยอยู่ในบ้านไม้เก่าๆ หลังหนึ่งเพียงลำพัง ไม่มีเมีย ไม่มีลูก ไม่มีญาติที่แวะเวียนมาหา เพราะเขาเป็นคนที่อารมณ์ร้าย พูดจากระโชกโฮกฮาก และไม่มีใครอยากเข้าใกล้ สิ่งหนึ่งที่ตาแก้วเกลียดที่สุดในชีวิตคือ สัตว์ทุกชนิด โดยเฉพาะ แมว เพราะเขารู้สึกว่าแมวเป็นตัวสกปรก น่ารำคาญ และไร้ประโยชน์ที่สุด ตาแก้วจะโมโหทุกครั้งที่เห็นแมวเดินผ่านหน้าบ้าน ยิ่งไปกว่านั้น เขามักจะพบร่องรอยของมัน—กองขี้เหม็นคลุ้งอยู่บนพื้นดินหน้าบ้าน หรือไม่ก็รอยเยี่ยวเปียกชุ่มติดกับผ้าขี้ริ้วที่เขาใช้เช็ดเท้าก่อนเข้าบ้าน “ไอ้พวกแมวสารเลว! ขี้เยี่ยวเรี่ยราดอยู่ได้!” ตาแก้วสบถออกมาด้วยความเกรี้ยวกราดทุกครั้งที่พบร่องรอยของพวกมัน เขาจัดการเก็บขี้แมวด้วยความรังเกียจอย่างที่สุด บางครั้งก็ใช้ไม้ไล่ตีแมวที่เผลอเดินเข้ามาใกล้บ้าน บ้างก็ปาก้อนหินใส่ ถ้ามันโชคร้ายโดนเข้าเต็มๆ ตาแก้วจะหัวเราะอย่างสะใจ แต่ถ้ามันหนีรอดไปได้ เขาจะยิ่งโมโหมากกว่าเดิม “กูจะหาวิธีกำจัดพวกมึงให้หมดไปจากที่นี่!” เขาคำรามด้วยความเดือดดาล แต่ไม่ว่าตาแก้วจะพยายามกำจัดพวกแมวสักเท่าไหร่ พวกมันก็ยังกลับมาเสมอ เหมือนกับว่า พวกมันจงใจยั่วยุเขา และมันทำให้เขาโกรธขึ้นทุกวันจนกลายเป็นความหมกมุ่น ทุกค่ำคืน ก่อนนอน ตาแก้วจะมานั่งเฝ้าหน้าบ้าน ดวงตาจ้องเขม็งออกไปในความมืด ถ้าเห็นเงาตะคุ่มของแมวเมื่อไหร่ เขาจะรีบคว้าก้อนหินที่เตรียมไว้ข้างตัวขว้างออกไปทันที ไม่มีแมวตัวไหนที่เดินผ่านหน้าบ้านของเขาแล้วจะรอดจากแรงเกลียดชังของเขาไปได้ แต่ ความเกลียดชังนี้กำลังจะนำพาบางสิ่งบางอย่างมาหาเขา—สิ่งที่เขาไม่อาจจินตนาการได้เลยว่าจะเกิดขึ้น… เวรกรรมของตาแก้ว – ตอนที่ 2: น้ำร้อนลวกเวร เช้าวันนั้น อากาศร้อนอบอ้าวแม้จะยังไม่พ้นช่วงสาย ตาแก้วนั่งอยู่ที่หน้าบ้านเหมือนเช่นทุกวัน เขาถือแก้วกาแฟร้อนในมือ ดวงตาเหม่อมองถนนหน้าบ้านอย่างจับผิด หูเงี่ยฟังเสียงรอบตัว คอยระวังว่าพวกแมวตัวแสบจะย่องเข้ามาก่อกวน ไม่นานนัก เงาตะคุ่มของแมวจรตัวหนึ่งก็ปรากฏขึ้น มันเป็นแมวตัวเล็ก ผอมโซ ขนหยาบกระด้างดูไม่ได้ สภาพของมันบ่งบอกว่าคงจะร่อนเร่หากินมานาน มันเดินอย่างระแวดระวัง แต่ดูเหมือนจะไม่ได้มีเจตนามุ่งร้ายต่อใคร มันเพียงแค่เดินผ่านหน้าบ้านของตาแก้วไปเท่านั้น แต่เพียงแค่นั้นก็มากพอที่จะทำให้ชายชราผู้นี้เดือดดาลขึ้นมาได้ “ไอ้แมวชั่ว! มึงจะมาขี้หน้าบ้านกูอีกใช่ไหม!!” ตาแก้วตวาดเสียงดัง สองมือกระชากแก้วกาแฟร้อนที่ยังมีไอควันพวยพุ่งอยู่ขึ้นมาโดยไม่คิดอะไร จากนั้นก็ตวัดข้อมือเหวี่ยงของเหลวสีดำเข้มหกกระจายออกไปทางแมวตัวนั้น สายน้ำร้อนพุ่งผ่านอากาศไปเกือบโดนตัวแมว แต่แมวไวกว่า มันกระโจนหนีได้ทันก่อนที่ของเหลวเดือดนั้นจะกระทบขนของมัน ทว่าแมวก็ยังคงรับรู้ถึงไอร้อนที่เฉียดผ่านข้างตัวไป ความตกใจทำให้มันกระโจนหนีไปอย่างตื่นกลัว ส่งเสียงร้องลั่นก่อนจะวิ่งเตลิดไปตามถนน ตาแก้วหัวเราะหึๆ อย่างสะใจ ก่อนจะพ่นน้ำลายลงพื้นแล้วเอ่ยเบาๆ กับตัวเองว่า “อยากมายุ่งกับกูดีนัก! มึงต้องรู้ซะบ้างว่าใครเป็นใคร” แต่เขาไม่รู้เลยว่าการกระทำของเขานั้นอยู่ในสายตาของชาวบ้านที่ยืนมองอยู่ฝั่งตรงข้ามถนน “ตาแก้ว! ทำไมต้องไปทำร้ายมันขนาดนั้นวะ มันก็แค่เดินผ่านไปเฉยๆ” เสียงของลุงเชิด เจ้าของร้านขายของชำดังขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “นั่นสิ มันไม่ได้มายุ่งอะไรกับตาสักหน่อย” ป้าสาย แม่ค้าขายกล้วยทอดข้างทางเสริมขึ้นมา ตาแก้วหันขวับไปมองพวกเขา หน้าตาไม่สบอารมณ์ “กูไม่ชอบมัน! มันต้องโดนซะบ้าง จะได้เลิกมาป้วนเปี้ยน!” “ไล่มันไปก็ส่วนไล่ไป แต่ขนาดเอาน้ำร้อนสาดแบบนี้ไม่เกินไปหน่อยเหรอ” ป้าสายส่ายหัว “มันก็มีชีวิตเหมือนกันนะตา เวรกรรมมีจริงนะ อย่าไปทำร้ายมันแบบนี้เลย” คำว่า เวรกรรม ทำให้ตาแก้วสะอึกไปชั่วขณะ ดวงตาของเขาหรี่ลงอย่างไม่พอใจ ก่อนจะแค่นเสียงหัวเราะในลำคอ “เวรกรรมบ้าบออะไร! มันก็แค่สัตว์เดรัจฉาน จะมามีเวรมีกรรมอะไรกับกูได้!” ตาแก้วไม่สนใจคำเตือนของชาวบ้าน เขาหันกลับไปยกแก้วกาแฟที่เหลือขึ้นซด ก่อนจะทำหน้าเหยเกเพราะรสขมของมัน แต่เขาก็ยังคงจมอยู่กับความรู้สึกสะใจที่ทำให้แมวตัวนั้นตกใจและหนีไปได้สำเร็จ เขาไม่รู้เลยว่า… นี่อาจจะเป็นจุดเริ่มต้นของเวรกรรมที่กำลังจะหวนกลับมาหาเขาในไม่ช้า