Brutalny los załóg niemieckich okrętów podwodnych podczas II wojny światowej скачать в хорошем качестве

Brutalny los załóg niemieckich okrętów podwodnych podczas II wojny światowej

Podczas II wojny światowej niemieccy marynarze służący na okrętach podwodnych toczyli zupełnie inną wojnę niż reszta armii: cichą, klaustrofobiczną i śmiertelnie niebezpieczną. Zamknięci w stalowych trumnach pod powierzchnią oceanu, doświadczali skrajnych warunków, całkowitej izolacji i śmiertelności sięgającej 75%. Szkolenie było brutalne, przestrzeń minimalna, a strach nieustanny. Patrole trwały tygodniami – bez kontaktu z powierzchnią i bez nadziei na ratunek. Na pokładzie panowało duszne powietrze, głód, choroby skórne i ciągły lęk przed bombami głębinowymi. W pierwszych latach wojny U-booty panowały na Atlantyku, zatapiając konwoje niemal codziennie i wracając do baz jako bohaterowie. Ale od 1943 roku euforia zamieniła się w tragedię. Nowe technologie Aliantów, samoloty patrolowe i eskorty wyposażone w radar zamieniły U-booty w łatwe cele. Relacje świadków mówią o błyskawicznych atakach, zniszczeniu z powietrza i ludziach uwięzionych bez szans na wynurzenie. Morale załóg załamało się. Każda misja była niemal wyrokiem śmierci. Wielu marynarzy zginęło, zanim jeszcze wystrzelili choćby jedną torpedę. W miarę postępu wojny ostatnie U-booty pływały po oceanie opanowanym przez wroga – bez jasnych celów, bez zasobów i bez nadziei. Bazy były bombardowane, załogi coraz młodsze i słabiej wyszkolone, a okręty – coraz bardziej narażone na zniszczenie. Ostatecznie ci, którzy przeżyli, nie zostali przyjęci jak bohaterowie, lecz jak duchy przegranej wojny. Dla nich morze nie było chwałą ani zwycięstwem – było płynnym cmentarzem, grobem bez krzyża. Szary wilk, symbol morskiej potęgi nazistów, utonął w bezlitosnej rzeczywistości oceanu.