Ludomir Różycki - Natchnienie, op 16 nr 2, sł. T Miciński скачать в хорошем качестве

Ludomir Różycki - Natchnienie, op 16 nr 2, sł. T Miciński

Jolanta Kowalska-Pawlikowska - sopran Dominika Grzybacz - fortepian Nagrania dokonano w Sali Koncertowej PSM II st. im. W. Żeleńskiego w Krakowie Reżyseria nagrania, montaż, mastering - Michał Pawełek wrzesień 2023 Zrealizowano w ramach stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego O twórczości pieśniowej Ludomira Różyckiego W czasach współczesnych Ludomirowi Różyckiemu polska twórczość muzyczna przechodziła przez okres pewnego zastoju, marazmu twórczego. Sytuację tą jako pierwszy spróbował przełamać Mieczysław Karłowicz. Jego pracę kontynuowali przedstawiciele grupy kompozytorów Młodej Polski, wprowadzając na rodzimy grunt elementy nowatorstwa, otwierając się tym samym na muzyczne zdobycze z zagranicy. Różycki, przedstawiciel owej grupy, człowiek wszechstronny, o wyrazistej osobowości, działał na wielu płaszczyznach: jako utalentowany kompozytor, ceniony pedagog fortepianu oraz znakomity pianista. Jego zainteresowanie muzyką wokalno-instrumentalną sięga wczesnego dzieciństwa. Przyczynił się do tego jego pierwszy nauczyciel gry na fortepianie – Maksymilian Ciszewski (śpiewak Teatru Operowego w Warszawie). To on zabierał małego Ludomira Różyckiego na przedstawienia operowe, które przyszłego kompozytora bardzo fascynowały. Osobiste zamiłowania muzyczne Różyckiego zaowocowały powstaniem wielu dzieł wokalno- instrumentalnych, w tym pieśni – gatunku reprezentowanego w kompozytorskim dorobku najliczniej. Wspomniany dział twórczości liczy ponad pięćdziesiąt utworów. Do dzisiaj przetrwało około trzydziestu pieśni ujętych w opusy, kilka pojedynczych miniatur na głos i fortepian, a także pochodzące z oper kompozytora fragmenty (oryginalnie arie) funkcjonujące jako pieśni. Miniatury wokalno-fortepianowe to zbiór zróżnicowany, interesujący wykonawczo, jednak (z nielicznymi wyjątkami) bardzo rzadko włączany do repertuarów koncertowych. W niniejszych pieśniach na uwagę zasługuje swoboda, z jaką kompozytor tworzy charakterystyczne zależności na poziomie muzycznym między partią wokalną a instrumentalną. Różycki w unikatowy sposób operuje tradycyjną fakturą akompaniamentu pieśniowego, nadając jej nowe tchnienie. Często, za sprawą nowatorskich pomysłów harmonicznych, równorzędne partie uzupełniają się i tworzą w połączeniu z tekstem poetyckim interesujący świat kolorystyczny. Podstawową trudność wykonawczą stanowi konieczność stałego dążenia do maksymalnego zespolenia zarówno partii wokalnej jak i instrumentalnej. Pieśni mieszczą się w granicach tonalności, mimo iż nasycone są chromatyką. Stanowią kalejdoskopowy zbiór, przedstawiający rozmaite odsłony stylu kompozytorskiego Ludomira Różyckiego. Uwagę zwraca również wybór autorów warstwy słownej. W większości wokalnych miniatur kompozytor opracowywał muzycznie poezję Tadeusza Micińskiego, ale sięgał również do wierszy innych rodzimych twórców, a także zagranicznych poetów, takich jak H. Ibsen, H. Heine czy F. Nietzsche. Tematyka pieśni jest zróżnicowana, jednak Różycki – poprzez dobór tekstów i muzyczne podkreślanie ich treści – wyraźnie wpisuje się w krąg osób żywo zainteresowanych wewnętrzną, duchową stroną człowieczeństwa. Fascynuje go metafizyczna poezja. Natchnienie Na koralowych snu księżycach Ciebie me skrzypki sławią, Pani! do ciemnej schodząc mar otchłani zapalasz kwiaty na łzawnicach. Uwiędłe serce, jak dzieciątko, tulisz do piersi obłąkanej i dziwnej pieśni – nie wygranej – bawisz nadziemną pamiątką. Już się godzina zaćmień zbliża, kiedy mię z Tobą Bóg rozdzieli – Ciebie uniosą w chór anieli, a mnie przybiją do stóp krzyża.