У нас вы можете посмотреть бесплатно Πριν το τέλος - Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Καλλιμάρμαρο 2023 или скачать в максимальном доступном качестве, видео которое было загружено на ютуб. Для загрузки выберите вариант из формы ниже:
Если кнопки скачивания не
загрузились
НАЖМИТЕ ЗДЕСЬ или обновите страницу
Если возникают проблемы со скачиванием видео, пожалуйста напишите в поддержку по адресу внизу
страницы.
Спасибо за использование сервиса ClipSaver.ru
Από την απίστευτη συναυλία του Βασίλη, για τα 50 χρόνια του στη δισκογραφία, που έγινε στο Καλλιμάρμαρο, την Τετάρτη 14/06/23. / mat99lives Μαζί του: Πιάνο - keyboards: Ανδρέας Αποστόλου Ηλεκτρικό Μπάσο: Βαγγέλης Πατεράκης Τύμπανα: Στέφανος Δημητρίου Βιολί: Μαίρη Μπρόζη Ηλεκτρική κιθάρα: Γιάννης Αυγέρης, Χριστόφορος Κροκίδης Ακουστική κιθάραι: Απόστολος Μόσιος Φωνητικά – τραγούδι: Τάνια Κικίδη Φωνητικό σύνολο «Ρυθμός» με τη μουσική του πολυφωνία, με μαέστρο τον Νικόλαο Χιώτογλου. Πριν το τέλος Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου Μουσική: Lucio Battisti Το τρενάκι γυρνούσε φωτισμένο κι αχνό στον αέρα, κάτω η θάλασσα μ' ένα καράβι, το φεγγάρι πιο πέρα, σε θυμάμαι συχνά που φορούσες ένα άσπρο φουστάνι, σε κρατούσα απ' το χέρι, ό,τι ζούμε, μου λες, δε μου φτάνει. Στα τραγούδια που λέγαμε οι δυο μας, οι φωνές χαμηλώσανε, χαραγμένη καρδιά στο παγκάκι, που μετά την προδώσανε, μια φορά μου 'χες πει, δεν μπορεί, θα το νιώσανε κι άλλοι, πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη. Κι εγώ που ζω για πάντα εδώ κι όλο φεύγω, το τέλος πριν να δω, κάθε νύχτα που περνάει, γυρίζω ξανά, σκοτάδι γίνομαι και παραδίνομαι, στο ρυθμό σου που καίει ακόμα, αυτό το σώμα, που μένει χρόνια χωρίς σκιά. Κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία κι ό,τι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία. Κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ κι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος μη δω. Σιδερένια η σκάλα και μου 'λεγες, θα μείνουμε λίγοι, πήρε η νύχτα να πέφτει βαθιά κι ο αέρας με πνίγει, μηχανές ξεχασμένες κι αδέσποτες στου δρόμου τη σκόνη, σκέψου να 'ταν το πάτωμα ασπρόμαυρο και να 'σουν το πιόνι. Μια φορά μου 'χες πει, δεν μπορεί, θα το νιώσανε κι άλλοι, πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη. Κι εγώ που ζω για πάντα εδώ κι όλο φεύγω, το τέλος πριν να δω, κάθε νύχτα που περνάει, γυρίζω ξανά, σκοτάδι γίνομαι και παραδίνομαι, στο ρυθμό σου που καίει ακόμα, αυτό το σώμα, που μένει χρόνια χωρίς σκιά. Κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία κι ό,τι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία. Κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ κι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος μη δω.