ผีไร่ซาก หมู่บ้านร้าง ป่าตะนาวศรี скачать в хорошем качестве

ผีไร่ซาก หมู่บ้านร้าง ป่าตะนาวศรี

#พรานป่า #เรื่องเล่าป่า #ป่าอาถรรพ์ #ตะนาวศรี #คนคีรี #เสือสมิง #เสือกินคน #ก่อนนอน ผีไร่ซาก หมู่บ้านร้าง ป่าตะนาวศรี หมู่บ้านสิงขอนยามเช้า ยังเต็มไปด้วยหมอกบาง ๆ สีขาวลอยช้าๆ ซึ่งจะจางหายไปก็ราวๆ แปดโมงกว่าๆ เสียงไก่บ้านขันโต้ตอบกันไปมา กับเสียงเกราะวัวควาย ที่ชาวบ้านต้อนออกจากคอกไปหาที่ล่ามเลี้ยงกินหญ้าริมชายทุ่ง ชายป่าบ้านสิงขอน พวกเราห้าคน ประกอบด้วย ผม, พี่เทพ, ลุงม่วง, พรานชุ่ม และไอ้โหน่ง กำลังนั่งล้อมวงอยู่ใต้ถุนบ้านไม้ของลุงม่วง เรากำลังจัดของเข้าป่าเพื่อไปเสี่ยงดวงเสาะหาสายแร่ทองคำที่อยู่ลึกเข้าไปในป่าตะนาวศรี ในเขตอำเภอบางสะพาน และ อำเภอบางสะพานน้อย เพราะด้านล่างลงไปมีชาวบ้านเจอทองก้อนโต เป็นทองเนื้อเก้า ราคาดีกว่าทองคำทั่วไป เสบียงเราเอาไปไม่มากนัก เพราะเรารู้ดีว่า การบุกป่าไม่ใช่เที่ยวปิคนิค ต้องพกเท่าที่จำเป็น เราเลยเอาข้าวสารไปหนึ่งกระสอบเล็กๆ พอกินได้ 5 วัน ปลาแห้ง เนื้อเค็ม เกลือ สมุนไพรปรุงรสของลุงม่วง และเหล้าป่าที่พี่เทพหวงนักหวงหนา มีดพร้า มีดเหน็บ ปืนลูกซอง ทั้งลูกเก้า ลูกปรายเอาไว้ยิงนก ยิงกระรอก ลุงม่วงยังเอาหม้อสนามมาอีกใบสำหรับหุงข้าวกลางป่า ส่วนพี่เทพ ติดเลียงร่อนทองทำด้วยไม้ด้วย “เอ็งเตรียมตัว เตรียมใจไว้เถอะ” พรานชุ่มเอ่ยพลางมวนยาเส้น “เส้นทางที่จะไปมันโหดสุด ไม่ใช่เดินเล่นตามชายป่าเหมือนพวกนักท่องเที่ยว ต้องปีนหน้าผา ฝ่าดงไผ่ ไต่เถาวัลย์ แถมไข้ป่าก็ยังชุก อีกด้วย” พี่เทพหัวเราะหึ ๆ ตบปืนที่พาดบ่า “ข้าห่วงแต่เสือว่ะ… ไข้ป่าข้ากินยาเขียว ยาหอม สมุนไพรในป่า ก็พอเอาอยู่ แต่เสือนี่สิ ยิงพลาดทีเดียวอาจกลายเป็นผีเฝ้าป่ากันเลย” เอาเหอะ อยู่ที่ใครจะพลาดก่อนกัน ระหว่างเรากับเสือ ถ้าเราพลาด เราก็เป็นเหยื่อให้มัน แต่ถ้าข้าพลาดโดนมันขบหัว พวกเอ็งฝังข้าไว้แถวนั่นเลยก็ได้ เผื่อวิญญาณข้าจะสิงร่างเสือ กลายเป็นเสือสมิง ให้ร่ำลือกันทั้งป่าตะนาวศรี พรานชุ่มกล่าวลอยๆ ไอ้โหน่งทำหน้าย่น ขยับสะพายเป้ที่ใหญ่เกินตัว “ข้าไม่กลัวเสือหรอกพี่ ข้าห่วงผีมากกว่า เขาล่ำลือว่าในป่านี้มีไร่ซาก หมู่บ้านร้าง คนเจอผีรังควานจนหนีไปอยู่ที่อื่น” ลุงม่วงซึ่งเป็นคนแก่สุดในพวกพยักหน้าช้า ๆ “มันมีจริงนะ เอ็ง… ข้าเคยได้ยินตาเฒ่ายีเล่าว่า เมื่อก่อนตรงแนวเหนือบางสะพานติดพม่า มีพวกชาวบ้านขึ้นไปถางไร่ ปลูกข้าวโพด ปลูกกล้วย หาร่อนทอง แต่สุดท้ายตายกันเป็นเบือ บ้างเพราะไข้ป่า บ้างเพราะผีป่าเจ้าที่แรง มันถึงได้กลายเป็นไร่ซากทิ้งร้าง ” บรรยากาศเงียบลงชั่วครู่ ผมเองก็อดขนลุกไม่ได้ แต่ในใจยังอยากรู้ว่าเรื่องจริงมันเป็นอย่างไร แต่ยังมีพี่เทพ ลุงม่วง ก็ไม่น่ากลัวอะไร สายแล้ว พวกเราจึงออกเดินทาง ลัดเลาะตามทางเกวียนเก่า ๆ ก่อนเข้าป่าใหญ่ ต้นไม้สูงจนบังแสงแดด ร่องรอยชาวบ้านหายไป เหลือแต่เสียงจักจั่นบนต้นไม้ ระหว่างเดิน พรานชุ่มมักหยุดก้มลงดูรอยบนพื้นดิน หารอยสัตว์ ตามประสาพราน บ้านป่า “นี่รอยเก้ง รอยหมูป่า… มันผ่านมาเมื่อคืน ยังใหม่อยู่เลย” แกชี้ให้ดูร่องรอยที่ผมแทบมองไม่ออก แล้วบอกเคล็ดว่า “เวลาเดินป่า อย่าเดินไปเรื่อย ต้องดูรอยสัตว์ ดูทิศทาง ทั้งน้ำ ทั้งแสงแดด มันพาเราไปถึงจุดหมายได้” พอถึงลำห้วย เราหยุดพักตักน้ำกินเย็นชื่นใจ ไอ้โหน่งถามพี่เทพว่า “พี่ ถ้าเจอผีจริง ๆ ต้องทำไงวะ” พี่เทพหัวเราะ แหวกขวดเหล้าออกมายกขึ้นซดหนึ่งอึก “ก็เหมือนเจอเสือนั่นแหละ อย่าไปกลัวมันนัก ใจเราแน่ก็อยู่ได้” ลุงม่วงเอ่ยแทรกด้วยน้ำเสียงจริงจัง “แต่ก่อนเข้าเขตป่าลึก ต้องไหว้เจ้าป่ากันหน่อย…” ว่าแล้วแกก็หักกิ่งไม้ใบเขียว ปักลงพื้น เทเหล้าป่า แล้วพนมมือกระซิบขอขมา ผมกับคนอื่น ๆ ก็ยกมือไหว้ตาม จากนั้นพวกเราก็ลุยต่อไป เส้นทางเริ่มโหด เริ่มชัน ดงไผ่แน่นทึบต้องใช้พร้าฟันเปิดทาง แสงอาทิตย์ค่อย ๆ ลับไปหลังเขา เหลือแต่เงามืดครึ้มปกคลุม เราจึงหยุดตั้งแคมป์เล็ก ๆ ริมลำห้วย หาฟืนไม้แห้งๆ มาก่อไฟหุงข้าว และทำอาหารง่ายๆ ต้มผักกูด ยอดลำเพ็ง ข้าวสวยร้อน ๆ มีเนื้อเค็ม และน้ำพริกที่พรานชุ่มตำแบบง่าย ๆ มันอร่อยที่สุดในยามเหนื่อยล้า พี่เทพ รินเหล้าป่าแจกคนละจอก เรานั่งกินกันท่ามกลางเสียงป่า ทั้งช้างร้องอยู่ไกล ๆ ทั้งนกแสก นกเค้าแมว ที่ส่งเสียงร้องให้วังเวงชวนขนลุก และในคืนนั้นเอง ลุงม่วงก็เล่าเรื่องราวของ ไร่ซาก ให้เราฟัง กลางคืนเราแบ่งยามกันลุกขึ้นมาเฝ้า และเติมกองไฟ ไม่ให้ดับ คืนแรกไม่มีสิ่งใดย่างกราย อาจเพราะเราเพิ่งเข้าเขตป่า เลยยังไม่สิ่งใดแปลก รุ่งเช้า เราตื่นมาพร้อมกับเสียงนกเงือกบินผ่านหัวไปพร้อมเสียงปีกกระพือดังกระหึ่ม พี่เทพ ลุงม่วง ตื่นมานั่งจิบกาแฟ อยู่ก่อนแล้ว พรานชุ่ม ออกไปหาไก่ป่า ได้มาสองตัว แกจัดการย่างไว้แล้ว มื้อเช้า เราก็กินไก่ป่า กับ น้ำพริก ผักต้ม กินอิ่มแล้ว เราเก็บข้าวของยัดใส่เป้เตรียมออกเดินต่อ ทางเริ่มชันขึ้นเรื่อย ๆ ต้นไม้สูงใหญ่คล้ายกำแพงเขียวทึบ มองท้องฟ้าแทบไม่เห็น แสงแดดลอดลงมาเป็นเส้นเล็ก ๆ ตามร่องกิ่งไม้ พรานชุ่ม เดินนำ พร้อมเงี่ยหูฟังเสียงรอบด้าน “พวกเอ็งจำไว้นะ… เวลาเดินป่าอย่าเสียงดัง เจ้าป่าเค้าไม่ชอบ ” ไอ้โหน่ง เดินตามอย่างเก้ ๆ กัง ๆ สะพายเป้หนักเกินตัว ถอนหายใจดังเฮือก “โอ๊ย… ข้าว่าแม่งเหนื่อยกว่ายกข้าวเปลือกอีกพี่ เดินเป็นกิโลยังไม่ถึงไหนเลย” พี่เทพ หัวเราะหึ ๆ หันมาตบบ่า “ถ้าเอ็งไม่ไหว กลับไปเลี้ยงวัวที่บ้านก็ได้โว้ยโหน่ง! การเข้าป่ามันไม่ใช่เรื่องของเด็ก ” ลุงม่วง เสริมพลางใช้ไม้เท้าค้ำขึ้นทางชัน “ยิ่งเดินลึกเข้าไป ยิ่งต้องใจเย็น ป่านี้มันไม่ค่อยมีคนมาถึง นอกจากพราน บางที่ยังเป็นถิ่นของเสือ สมเสร็จ ช้างป่า… ไม่ใช่ใครจะเข้าออกได้ง่าย ๆ” หากท่านสนใจ โปรด กดรับฟังได้เลยครับ