ผัวขี้เกียจตัวเป็นขนสุดท้ายก็ไม่เหลือใคร скачать в хорошем качестве

ผัวขี้เกียจตัวเป็นขนสุดท้ายก็ไม่เหลือใคร

ชื่อเรื่อง: “ตาสมกับยายแม้น” (ตอน: ผักเหี่ยวกับคำเห่าแต่เช้า) เช้าตรู่ของหมู่บ้านเล็กๆ แห่งหนึ่งในชนบท เสียงไก่ขันแว่วมากับสายลม หมอกบางๆ คลุมแนวคันนา ลานบ้านของตาสมกับยายแม้นยังเปียกชื้นจากน้ำค้างเมื่อคืน เสียงจิบกาแฟของชายวัย 60 ปีอย่าง ตาสม ดังพอๆ กับเสียงบ่นของเขา “เอ้อ! วันนี้ไปขายให้หมดเลยนะ ไม่ใช่ขนไปครึ่งรถกลับมาเหลือเป็นกองอยู่นั่นแหละ ขายผักยังไงให้คนเดินผ่านยังไม่แลเลย ฮึ่ย!” เสียงบ่นพร้อมถอนหายใจดังเฮือก ตาสมวางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะไม้เก่าๆ ตาเหลือบมองไปทางยายแม้นที่กำลังขนผักกาด ผักบุ้ง และต้นหอมใส่เข่งหลังรถมอเตอร์ไซค์พ่วงข้าง ยายแม้น สวมเสื้อแขนยาวเก่าๆ คลุมตัวจากแดดยามเช้า ผ้าถุงลายดอกซีดจนแทบมองไม่เห็นลายแล้ว เธอหันกลับมามองตาสมตาขวาง “พูดนักนะ ตาสม อยู่บ้านก็หัดทำอะไรบ้าง อย่าทำเป็นคนเจ้าสำราญ นอนเปลไปวันๆ ลมพัดแค่ปลายผมก็ครางเหมือนจะตาย พอกลับมาบ้านเหนื่อยๆ ก็อยากพักผ่อน ไม่ใช่มาเห็นผักเหี่ยวเพราะไม่มีคนดูแล!” ตาสมหน้าเหวี่ยงทันที เอามือล้วงสะดือข้างหนึ่ง อีกข้างถือพัดกระดาษปัดยุง แต่เสียงยังดังไม่แพ้กัน “เอ้า! ปากมากแต่เช้า! ถ้าขายของไม่หมดอย่ากลับมาให้เห็นหน้าเลยนะ ไปเลยไป! อย่ามาพูดจายอกย้อนกับผัว!” ยายแม้นทำเสียงขึ้นจมูก “โอ้ย! พ่อคนดี พ่อคนขยัน! วันๆ ตื่นมาก็กาแฟกับหนังสือพิมพ์ที่เก็บมาจากร้านโชห่วยเมื่อสองวันก่อน ที่ต้นมะละก้าเหี่ยวๆ หน้าบ้านไม่เคยไปแตะ ถอนหญ้าข้างโอ่งก็ปล่อยให้ขึ้นสูงเท่าตาตุ่ม! แถมเปลที่นอนอยู่ทุกวันก็เอียงจะหักอยู่แล้ว!” ตาสมชี้นิ้วใส่เมียทันควัน “พูดอีกคำเดียวเถอะ! เดี๋ยวได้กินข้าวกับไม้หน้าสาม!” ยายแม้นหัวเราะเหี้ยมๆ “ถ้าพอจะลุกจากเปลได้ก่อน ก็ลองดู!” ทั้งคู่สบตากันอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ แต่ในขณะเดียวกัน เสียงหมาเห่าไล่แมวจากหลังบ้านก็ดังขึ้นราวกับเป็นสัญญาณให้หยุด ยายแม้นถอนหายใจแรงๆ หยิบหมวกฟางใบเก่ามาสวมแล้วสตาร์ทรถมอเตอร์ไซค์ เสียงเครื่องยนต์แสบแก้วหูจนตาสมต้องยกมือขึ้นอุดหู ก่อนรถจะเคลื่อนออกไป ยายแม้นหันมาทิ้งท้ายเสียงแข็ง “ถ้าอยู่บ้านไม่มีอะไรทำ ก็หัดรดน้ำต้นไม้บ้างนะ อย่าให้มันตายไปก่อนหน้าแกแล้วกัน!” ตาสมไม่ตอบ แต่ยกแก้วกาแฟขึ้นซดเสียงดังเป็นการประชด ก่อนจะเอนตัวนอนเปลอีกครั้ง ปล่อยให้เสียงเครื่องรถของเมียค่อยๆ ห่างออกไป ทว่า...ในสายลมของเช้าวันนั้น ผักกาดหน้าบ้านยังคงเหี่ยวเฉาอย่างน่าเศร้า เหมือนชีวิตของตาสมที่นอนรอแต่เสียงบ่นของเมียเป็นกิจวัตรประจำวัน --- อยากให้ต่อเนื่องเป็นตอนอื่นไหม เช่น ตอนที่ตาสมแอบไปตลาดแล้วเห็นเมียคุยกับลูกค้า หรือมีใครมาจีบยายแม้นอะไรแนวนี้?