bT - Plaga e Gurbetit скачать в хорошем качестве

bT - Plaga e Gurbetit

TEKSTI S’kam me ju tregu thjesht një histori. Kam me ju tregu plagën që m’ka msu me ecë, edhe kur s’kam pas ku me shku. Dita që ika prej shtëpisë nuk ka pas diell. Ka pas një zhurmë n’brendi, si me u këputë diçka që nuk rritet ma. Ia lash derës një pjesë të shpirtit se nuk e mora dot me vete. E mora veç trupin… edhe një zemër që s’dinte pse duhej me u bo e fortë kaq herët. Në tokën që më priti, kam ecë me kokën poshtë, jo prej turpit— por prej rrymës së lotëve që nuk desha me i pa kush. Më kanë thirr “i huaj”, si me qenë një gabim që ecën mbi asfalt. Por unë heshta, se ndonjëherë heshtja është gjuhë që nuk din me t’tradhtu. S’isha largu prej tokës teme. Ajo ishte largu prej meje. Jam biri i një vendi që s’më harroi, por nuk m’u lut me u kthy. Jam shpirti që prej mallit u rrudh, edhe u zgjeru prap, si plagë që nuk din a don me u mbyll a me u hap. Dhe në çdo venë t’dritës së botës, kam një hije që më ndjek— ajo hije jam unë, ai unë që lashë mbrapa. gurbeti nuk t’vret me thikë. T’vret me ditë. Me netë që s’kanë emër. Me heshtje që nuk përkthehen dot në asnjë gjuhë. Me buzëqeshje që i jep, por nuk i merr. Me punë që s’janë punë—janë dënime që i pranon se don me pa nënën prap, ose një ditë me i thanë babës: “Ja e arrita.” E njerëzit thonë: “gurbeti të ban burrë.” Por nuk thonë kurrë se të plasë shpirtin në mënyra që nuk i din askush, përveç jush e murit të dhomës ku rrish n’errësinë e vetme që të njeh. Kam ecë me dert n’krahë, po derti m’ec me mu ma shumë se çdo njeri. Jam biri i një tokë që s’më mbajti, por m’la shenjë në çdo venë të trupit. Jam zemra që kur rreh n’atdhe, dhimb veten, kur rreh n’tjetër vend, dhimb të tjerët. Kam rrugë në pëllëmbë, kam mall në eshtna, kam një emër që nuk ma shkroi askush, por e mbaj si flamur të heshtur. Nëse do me e ditë çka është gurbeti… s’ka fjale. Ka veç zemra që mbajnë dy shtete dhe asnjë prej tyne s’i përket plot. Unë jam ai që iku për me jetu, por jetoi për me u kthy. Jam ai që nuk harroi kurrë, edhe kur e harruan. Jam ai njeri që e gjeti veten n’botë, por zemrën e la n’shtëpi. Dhe nëse më pyesin kush jam… jam fryma e një populli që rri n’dy vende por rreh vetëm n’zemër një herë.