Halepçe Soykırımı ve Yaşananlar скачать в хорошем качестве

Halepçe Soykırımı ve Yaşananlar

Tarih 16 Mart 1988 bir gece yarısı göklerde üst üste uçak sesleri geldi. Dakikalar sonra sesler yoğunlaştı ve ardından şehir bombalanmaya başladı, saatlerce bombalandıktan sonra şehre Kimyasal Gaz atıldı ve bunun sonucunda 7 binden fazla kürt şehit düştü. Binlerce kürt ise yaralandı. On binlercesi ise uzaklara sürgün edildi. Saddam Hüseyin ve onun rejimi (BAAS REJİMİ) bu saldırıyı Kurandan geçen bir Sure ismiyle adlandırdılar. Enfal Operasyonu anlamı ise ‘Savaş Ganimetleri’ olmuştur. Saddam Hüseyin yönetimindeki Irak, 1980’li yılların ortalarında, bir yandan İran’la savaşırken, diğer yandan da Kürt isyancılarla mücadele ediyordu. Mesut Barzani liderliğindeki Kürdistan Demokrat Partisi ile Celal Talabani liderliğindeki Kürdistan Yurtseverler Birliği, Saddam Hüseyin yönetimine karşıydılar. İki rakip örgütün ‘Kürdistani Cephe’ adı altında birleşmesi ve Süleymaniye çevresini kontrol altına almaya başlaması Saddam Hüseyin’i kızdırdı. İlk olarak, kuzeni Hasan Ali Mecid’i (kimyasal saldırıyı yönettiği için Kimyasal Ali olarak bilinir) Baas Partisi’nin Kuzey Bürosu’nun (Kürtlerin yaşadığı bir bölge) Genel Sekreteri olarak atadı. 27 Mart 1987’de Mecid’e kuzeydeki tüm eyalet birimlerini yönetme yetkisi verdi. Başka bir deyişle, kendisini aynı güçle donatıyor. Saddam Hüseyin ve Kimyasal Mecid, ülke tarihinin en kanlı operasyonunu başlattı ve “Kürt sorunundan sonsuza kadar kurtulmak” için “Enfal” adını verdiği bir operasyon başlattı. Yer, kara operasyonları, hava bombardımanları, yerleşim yerlerinin sistematik olarak imha edilmesi, büyük ölçekli zorla tehcir, atış mangaları ve kimyasal saldırılar Enfal operasyonlarının ana yöntemleridir. Amaç ise bölgede yaşayan Kürtleri tümüyle ortadan kaldırmak, yok etmektir. Kimyasal bombalar ilk olarak Balisan Vadisi’nde kullanıldı. Bu saldırıda kaç kişinin öldüğü hâlâ tam bilinmiyor. Balisan’ı, Şanexşê köyü takip etti. Rejim güçleri burada toplanan Talabani’ye bağlı güçlere ve ailelerine saldırdı. 28 kişi öldü, 300 kişi yaralandı. Kimyasal saldırıların üçüncü ve en büyüğü ise Halepçe’ye yapıldı. Irak Kürdistanı’nda İran sınırına yakın küçük bir kasaba olan Halepçe’de yaklaşık 76.000 kişi yaşıyor. Hemen yukarısında, İran sınırına çok yakın Hurmal kasabası var. Her iki yerleşim yeri de Irak için stratejik öneme sahiptir. Tüm iletişim hatları kesildi ve bölge ile Irak arasındaki bağlar da kesildi. Bölgede ayrıca dört bin Irak askeri var. İran ordusu çok yakın ve Kürtlerin kontrolündeki bölgeler Baas rejiminde paniğe neden oldu. Saddam Hüseyin, İran ordusunun ilerlemesini durdurmak için Mecid’e bir kez daha kimyasal saldırı emri verdi. Mecid komutasındaki Irak kuvvetleri 16 Mart’ta düğmeye basıp Anfal’a en acımasız saldırıyı gerçekleştirdi. Önce bombalama, sonra topçu ateşi. Ancak Halepçe halkı korkmuyor. Yıllarca süren savaş nedeniyle, bu saldırının hayatlarının bir parçası olduğunu düşünüyorlar. Evlerine ve barınaklarına girdiler. Kürtler bu savaştan korkmuyor, aslanca çarpışıyordu. 7’den 70’e herkes savaş koşullarında büyümüş aslan yürekliydiler. Ancak Irak ordusunun taktiklerini bilmiyorlardı. Irak ordusu önce bölgeyi konvansiyonel silahlarla bombalayarak camların kırılmasını sağladı. Bununla ikinci harekatın önünü açtı. Sonra da kimyasal bombalar devreye girdi. Camlar kırıldığı için içeri kaçanlar da zehirli gazlardan kurtulmadı. İran-Irak savaşı tüm şiddetiyle sürerken, 1988’in 15 Mart’ında İran ordusu ‘Zafer-7’ adıyla, Irak’ın içlerine doğru bir taarruz başlattı. Celal Talabani’ye bağlı güçler de, İran askerleriyle birlikte hareket ediyordu. İran ordusu ve Talabani’nin peşmergeleri Halepçe’yi geçerek, gece botlarla Derbendikan Gölü’nün güneyine çıktı ve Süleymaniye karayolunu tuttular. İkinci bombardıman başladığında ortaya kesif bir koku yayıldı. Hayatta kalanların çoğunun “elma kokusu” dediği kokuya kimse anlam veremedi. Verecek zaman da kalmadı zaten. Kokuyu genizlerinde hisedenler birer birer ölmeye başladı. Hem insanlar, hem hayvanlar… Bombardımanda hardal, sarin ve VX gibi gazlar içeren bombalar kullanılmıştı. Gazı soluyanların derisi yanmaya başladı, solunum sistemleri çöktü. Kimisi evinin kapısının eşiğinde, kimisi bahçesinde, kimisi duvar dibinde, kimisi ise ‘kurtulurum’ umuduyla kaçtığı dağ yolundu ölüme yakalandı. 17 Mart’a kadar aralıklarla süren saldırılarda ölenlerin sayısı hâlâ bile net değil. Bir çok kesiminin kabul ettiği ortak sonuç, çoğu kadın ve çocuk en az 5 bin kişinin öldüğü, 14 bin 765 kişinin yaralandığı. Ancak savaştan sonra kasabaya giden yabancı gözlemciler, sayının çok daha fazla olduğu görüşünde.