ΜΑΡΘΑ ΒΑΣΚΑΝΤΗΡΑ-ΕΛΛΑΣ скачать в хорошем качестве

ΜΑΡΘΑ ΒΑΣΚΑΝΤΗΡΑ-ΕΛΛΑΣ

Η Μάρθα Βασκαντήρα πραγματοποιεί μιά δραματική απαγγελία του ποιήματος της ''Ελλάς'' από την πρόσφατη ποιητική της συλλογή ''Δούρειος Ίππος'' που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΚΟΥΡΟΣ. Είμαι η μάνα σας! Εδώ και αιώνες γυρνώ μονάχη γύρω απ’ το σύμπαν της Ιστορίας μου. Τώρα εδώ σαπίζω μες στο μικρό σπιτάκι μου. Δυο δωμάτια και μια ψυχή μικρού παιδιού που κλαίει κάθε βράδυ στο παραγώνι. Με πήραν απ’ τον Παρθενώνα και με κλείσανε σε Τζαμιά και σε παλάτια. Στην απομόνωση για αιώνες. Το δάκρυ μου πότιζε όλη τη γη για να φυτρώσει πάθος και Ελευθερία. Μονάχη μου βολόδερνα μες στα παλάτια και χτυπούσα όλους τους τοίχους μπας και μ’ ακούσει κανένας και με βγάλει από κει. Οι μνηστήρες πολλοί. Οι σύζυγοι ακόμη περισσότεροι. Μου τους φόρτωναν στις πλάτες μου χωρίς να με ρωτάνε. Ως άλλος Προμηθέας πέθαινα και ξαναγεννιόμουν κάθε μέρα για να φέρω το φως στον κόσμο! Γιατί έτσι με βάφτισαν. Το όνομά μου σημαίνει φωτεινός βράχος! Η ελπίδα με έτρεφε. Ενώ άγρια σκυλιά με τραβούσαν σε κατακόμβες με σκοτάδια. Δεν αντέχω τα σκοτάδια. Γι’ αυτό πάλευα να τους πετάξω από πάνω μου. Θεριά ανήμερα, Βενετοί, Φράγκοι, Πέρσες, Ρωμαίοι, Τούρκοι, Άγγλοι, Ιταλοί, Γερμανοί, Βούλγαροι, Άραβες και τόσοι άλλοι θέλαν να μου κλέψουν ότι στον κόσμο με ανάστησε ότι ακόμα με κρατάει ζωντανή την Ελευθερία μου. Με πολεμούσαν οι έξω με πολεμούσαν κι οι μέσα. Που να πρωτοτρέξω; Ποιες πληγές να πρωτοκλείσω; Σήμερα είμαι η σκιά του εαυτού μου. Δεν έχω κουράγιο ούτε να βρίσω τον νέο μου σύζυγο, τον νέο μου βιαστή. Ποτέ δεν τον ήθελα. Το ξέρουνε. Μου τον έφεραν. Έκανε εισβολή στο σώμα μου και στην ψυχή μου. Ένα τετράποδο τέρας που ρουφάει το αίμα των παιδιών μου. Και δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να τα σώσω. Με αλυσόδεσαν τα πλανεμένα μου παιδιά. Εκείνα που απαρνήθηκαν τ’ αδέρφια τους, τον εαυτό τους εμένα την ίδια για να κατακτήσουν τίτλους και τιμές. Κατάπιαν την ψυχή τους και την έφτυσαν. Μεταλλάχτηκαν από άνθρωποι σε όρνια και κατασπαράζουν ότι βρουν στο πέρασμά τους. Ναι ,ναι εγώ τα γέννησα κι αυτά. (γελάει ειρωνικά), δυστυχώς κάναν καλύτερους τους ξένους απ’ τα αδέρφια τους. Εγώ η σκύλα μάννα. Γέννησα τον σπόρο του Διαβόλου. Θυμάμαι έτρεχα να κρύψω τα παιδιά μου, τα κατατρεγμένα σε δωμάτια, σε κρύπτες, σε γκρεμούς και κείνοι τα βρίσκαν και τα δείχναν με το δάχτυλο. Τους έφτυνα στα μούτρα. Δεν είστε δικά μου παιδιά εσείς, τους έλεγα. Γελούσαν, γελούσαν τα δύσμορφα τέρατα, τα άμορφα αποβράσματα, τα λάθη της κοιλίας μου. (κλαίει).Μου έμειναν μόνο οι ματωμένες τους φανέλες για να ξεσκίζουν την ψυχή μου, σαν τους λύκους που κομματιάζουν τ’ άτυχα κουφάρια. Δεν είμαι μάνα εγώ. Είμαι καταραμένη μήτρα να γεννάει προδότες. (ουρλιάζει).Άνοιξε Θεέ μου τα λαγούμια, να φανούν οι αρουραίοι που τρώνε τη σάρκα μου. Ρίξε λάβα καυτή να κάψεις τους μύθους τους. Τα παιδιά μου που πάλεψαν για μένα τα κλείσαν φυλακή, τα εξαφάνισαν, τον όμορφο σπόρο τους τον έκαναν τάφους για να δεσπόζουν από κει τα αισχρά τους οράματα. Σ ‘ αυτό τον τόπο όποιος τολμά να φέρει την Άνοιξη, τον θάβουν στην βαρυχειμωνιά. Αν υψώσει τη λαλιά του πάνω από κείνους έχει την τύχη της Αντιγόνης. Γέμισε η γη μας από θαμμένες Αντιγόνες. Τρώνε τους σπόρους μου, τους καλούς, τους χρυσούς και κρεμάνε τους σάπιους στους κήπους της Μεγάλης τους Ιδέας. Πόσο θ’ αντέξω ακόμη να κρατώ Θερμοπύλες; Πόσο ακόμα θ’ αντέξουν τα μικρά μου να θρηνούν; Τα διώχνουν, τα κλοτσούν, τα φιμώνουν, τα σκοτώνουν, τα εξορίζουν μακριά απ’ τα σπίτια τους. Πεινάνε! Πεινάνε για ζωή, Ειρήνη, αγάπη, Ελευθερία, αξιοπρέπεια. Σαν τα πουλάκια ψάχνουν να βρουν πεταμένα ψίχουλα που ξέπεσαν στους πέντε ανέμους για να σταθούν όρθια. Κι εκείνοι δεν σταματούν, τους κατατρέχουν, τους κυνηγούν, τους κλέβουν τον ήλιο. Εμφύλιος σπαραγμός ποτίζει τη γη. Φυτρώνει στα χέρια εκείνων που παίρνουν αποφάσεις. Τα όνειρα σπαρταρούν στα χέρια των αδυνάτων. Δεν τους ακούτε; Βάρβαρα, βέβηλα βήματα πλησιάζουν. Τα ποδοβολητά τους μυρίσανε μπαρούτι, νεκρά τα χώματα με αίματα για δάκρυα, κρεμάνε στο λαιμό μας τους πολέμους, θάβουν τους δικούς μας νεκρούς. (σέρνει τα βήματα της αργά). Δεν έχω άλλη υπομονή. Δεν έχω άλλο κουράγιο. Ήμουν η ανθρώπινη φωνή που ακουγόταν στα πεζοδρόμια που τραγουδήθηκε στα θέατρα του κόσμου που σκέπαζε τους δρόμους με φιλότιμο που έγινε ύμνος στα σφριγηλά χέρια της ποίησης. Έγινα η τραγική σιωπή στην Ιστορία της ανθρωπότητας. Μην με εγκαταλείπετε, μονό αυτό σας ζητώ. Μη με ξεχάσετε, μην με αφήσετε να χαθώ. Δείτε με. Είμαι αλυσοδεμένη με τα πόδια του Κέρβερου. Σπάστε μου τις αλυσίδες, με την ασπίδα του θάρρους, με το ξίφος της ανθρωπιάς, με το τσεκούρι της αξιοπρέπειας, με την δύναμη και το βάρος της αγάπης σας. Σπάστε μου τις αλυσίδες. Μαζί και τις δικές σας. Είμαι η μάνα σας. Η μάνα Ελλάς!